ဗီလိန်လေးများ၏ မေမေဖြစ်လာရခြင်းအတွက် ရုန်းကန်ရမှုများ(Myanmar Translation )

Chapter(18)

Unicode

Chapter(18) အဖိုးတန် မေမေ့ဘေဘီလေး

"ဆရာမ၊ သမီးရဲ့ စာစီစာကုံးကို ဘယ်လိုထင်လဲဟင်?" ကျီယွီက သူမအိမ်စာစာအုပ်ကို ဘေးမှာချပြီး ရီလန်ရာ့ကို မျှော်လင့်တကြီး ကြည့်တယ်။

ရီလန်ရာ့က အံကြိတ်ကာ ပြုံး၍ " သမီးရေးတာက တကယ်ကောင်းတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံးစာကြောင်းမှာကျ သမီး အမေကို ချစ်တယ်လို့ ပြောထားတယ်? ဒီလိုဆို သမီးရဲ့စာစီစာကုံးက အဓိကအချက်ကို မသိသာတော့ဘူး။ သမီးနောက်ကျ ဒီလိုရေးလို့မရဘူးနော်"

ကျီယွီက အတည်ပေါက်မျက်နှာနှင့် ပြောတယ်: "အရေးမကြီးပါဘူး။ သမီးမေမေက ပြောထားပြီးသားပါ၊ ဒီလိုရေးလို့မရမှန်း သမီးသိပါတယ်။ သမီးဒီလို ရေးတာက သမီးမေမေကို ပျော်စေချင်လို့ပါ"

ဒီငတုံးအကြောသေမကတော့!!!

ရီလန်ရာ့က သူမလက်သီးကို ဆုပ်ကာ ပြုံး၍မေးတယ်။ "သမီးမေမေကို ဖတ်ပြခဲ့သေးတာလား?"

ကျီယွီက ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာဖြင့် ပြောပြတယ်: "သမီးမေမေက ဒီလိုရေးပေးဖို့ သင်ပေးလိုက်တာ!"

ရီလန်ရာ့က သွေးအန်မတတ်ပင်၊ ရှောင်ယွီ!!!

ရီလန်ရာ့က အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ပူပင်သောကရောက်စွာဖြင့် ပြောတယ်: " ယွီလေး၊သမီးမေမေက သမီးကို မချစ်ဘူးလို့ ပြောခဲ့ဖူးတယ်မလား?

ကျီယွီက စိတ်ပျက်အံ့ဩစွာဖြင့် ရီလန်ရာ့ကို ကြည့်တယ်။ ရီလန်ရာ့က ကိုးရိုးကားယားဖြင့် ပြောတယ်: "သမီး အရင်က ပြောတော့ သမီးမေမေက သမီးကို ပစ်သွားပြီး သမီးဖေဖေနဲ့ ခွဲနေချင်တာဆို။ သမီးက သမီးမေမေကို သဘောမကျဘူးဆို၊ ခုရော သူမကို သဘောမကျဘူးမလား?"
တကယ်တော့ ထိုအချိန်က ကျီယွီက သူမ၏ မေမေကို မကြိုက်ဘူးဟု ပြောခဲ့သည်မဟုတ်ပေ။ သူမပြောခဲ့သည်က သူမမေမေကို မုန်းတယ်၊ ဘယ်တော့မှ ခွင့်မလွှတ်ဘူး ဟူ၍ပင်။

ကလေးတစ်ယောက်၏ စကားလုံးများက အကြင်နာကင်းမဲ့၍ ရိုင်းစိုင်းနေ၏။ သူတို့တွင် ဘယ်ဟာက အမှန်၊ ဘယ်ဟာကအမှားဟူ၍ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မသိပေမဲ့ သူတို့တွင် မကောင်းသော ရည်ရွယ်ချက် မရှိပေ။

ကျီယွီ၏ မျက်လုံးများက နီရဲလာတယ်။ ရီလန်ရာ့က သူမမျက်နှာလေးကို သုတ်ပေးပြီး စိတ်ဖိစီးဟန်ဖြင့် " လိမ္မာတဲ့ ကလေးလေး၊ မငိုပါနဲ့။ ဆရာမက အမြဲတမ်း ကလေးဘက်ကပါ။ ဆရာမက.....ဆရာမက ကလေးလေး နာကျင်ရမှာစိုးလို့ သတိပေးတာပါ"

ကျီယွီက ကျယ်လောင်စွာ အော်ငိုပြီး ကားဆီသို့ ပြေးသွားသည့် လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူမမျက်နှာကို အုပ်သွားတယ်။

ရှောင်ယွီ၏ ပြန်လည်နာလန်ထူရေးက သူမလက်ကို မြှောက်နိုင်သည့် အဆင့်သို့ပင် ရောက်နေပြီဖြစ်၏။ အန်တီဝမ်က စောင့်ကြည့်ရင်း သူမကို အံ့ဩတကြီး ပြောလာတယ်: " တစ်ကိုယ်လုံး အကြောသေနေတာကနေ ပြန်သက်သာနိုင်တဲ့နှုန်းက အရမ်းနည်းတယ်။ အထူးသဖြင့် အာရုံကြောတွေ ထိခိုက်ခဲ့ရင်ပေါ့။ အံ့ဩစရာကောင်းတာက အချိန်တိုလေးအတွင်းမှာ လက်တွေက အထိအတွေ့အာရုံ ပြန်ရနေပြီ။ ဒီလောက် မြန်မြန်ပြန်ကောင်းတာ အန်တီပထမဆုံးမြင်ဖူးတာပဲ"

ရှောင်ယွီက ညင်သာစွာဖြင့် သူမလက်ကို မြှောက်ရင်း စကားပြောတယ်။ " ကျွန်မ ဒဏ်ရာက လောလောလတ်လတ်ဖြစ်ထားတာမို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ အာရုံကြောထိခိုက်တာကလဲ သိပ်မပြင်းထန်တာလဲ ပါလိမ့်မယ်။ ကျွန်မက ကျီရွှမ်ကို အာရုံကြောတွေ တဖြည်းဖြည်း ပြန်ကောင်းလာမယ့် မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အပ်စိုက်ကုထုံးဆရာဝန်တစ်ယောက် ကူရှာပေးဖို့ မေးထားတယ်"

အန်တီဝမ်က သက်ပြင်းချလျက်: " ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းတဲ့ဘဝကြီးကို ပိုင်ထားတာလဲကွယ်။ မဒမ်မှာ သမီးနှင့် သားလည်းရှိတယ်။ သားလေးက အရမ်းစကားနားထောင်တာပဲ။ သမီးလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းနေရောပဲ။ ခင်ပွန်းဟောင်းအိမ်ကိုလည်း ပြန်တက်လာပြီးပြီ။ အန်တီကတော့ မဒမ်ရဲ့ ခင်ပွန်းက လူကောင်းတစ်ယောက်လို့် ထင်တယ်။ သူက ရုပ်ချောပြီး အောင်မြင်တဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းလုပ်ငန်းလည်း ရှိတယ်။ မရိုးမသားနဲ့ အကျင့်ပျက်နေတဲ့ ယောင်္ကျားမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး"

ရှောင်ယွီက အကျယ်ကြီး အော်ရယ်ပြီး " အန်တီ၊ ကျွန်မက ကောင်းမွန်တဲ့ဘဝကို ဦးတည်သွားနေတယ်လို့ တကယ်ကြီး ထင်တယ်ပေါ့?"

အန်တီဝမ်က သက်ပြင်းချလိုက်တယ်: " အန်တီလည်း အဲ့ဒီမတော်တဆမှုအကြောင်း ကြားပါတယ်။ မဒမ်က အရမ်းကံဆိုးတာပဲ။ဘာလို့ မဒမ်တစ်ယောက်တည်း ကားပေါ်က ပြုတ်ကျရတာလဲ။ လည်ပင်းရိုးလည်း ဒဏ်ရာရသွားသေးတယ်။ ဟိုက်! အဲ့ဒီလို တွေးတော့ အရမ်းကောင်းတဲ့ဘဝ မဟုတ်တော့ဘူးနော်"

ရှောင်ယွီက ထပ်ရယ်ပြန်တယ်။ " ဒါပေမဲ့ ၊ အန်တီ၊ အဲ့မတော်တဆမှုမှာ လူတစ်ယောက်လည်း !"
သေသွားသေးတယ်လေ!"

အန်တီဝမ်: "......"
သူမက ရှောင်ယွီကို စွံ့အစွာဖြင့် ကြည့်ပြီး မေးတယ်: "အဲ့တော့ မဒမ်ရဲ့ဘဝက ကောင်းတယ်လို့ ပြောချင်တာလား ဒါမှမဟုတ် ဆိုးတယ်လို့ ပြောချင်တာလား?"

ရှောင်ယွီက တစ်ဖက်ကို လှည့်ပြီး ပြတင်းပါက်ကို လှည့်ကြည့်နေစဉ်မှာ ကားတစ်စီးက အပြင်ဘက်တွင် ဖြည်းညှင်းစွာ ရပ်သွားတယ်။ ရှောင်ယွီက နူးညံ့သိမ်မွေ့စွာဖြင့် စကားဆိုတယ်: "ကောင်းတာလား? ဒါမှမဟုတ် ဆိုးတာလား? ဒါက ကျွန်မထိန်းချုပ်လို့ရတဲ့အရာမဟုတ်ပါဘူး။ တကယ်လို့ ကျွန်မ ကြိုးကြိုးစားစားအလုပ်လုပ်ရင်တောင် သေချာပေါက် ထိုက်တန်တဲ့ရလာဒ် မရနိုင်ဘူးလေ။ဟုတ်တာပေါ့၊ လူတိုင်းမှာ ကိစ္စတိုင်းအတွက် မတူညီတဲ့ အတွေးအမြင်နှင့် ခံစားချက်တွေ ရှိကြတာပါပဲ"

"ခု ကျွန်မကိုပဲ ကြည့်လေ။ ကျွန်မက ဘတ်စ်ကားပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျပြီး လည်ပင်းရိုးက ဒဏ်ရာရသွားသည်။ ကားပေါ်က အသေးစားဒဏ်ရာရတဲ့ လူတွေနဲ့ပဲ ယှဉ်ကြည့်ရင်တော့ ကျွန်မဘဝက မကောင်းဘူးပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မနဲ့အတူတူ ပြုတ်ကျပေမဲ့ ခေါင်းဒဏ်ရာကြောင့် သေသွားတဲ့ အခြားနောက်လူတစ်ယောက်နဲ့ ယှဉ်ကြည့်ကြည့်။ ကျွန်မကတော့ ကံကောင်းတယ်လို့ ထင်တာပဲ။ ဟုတ်တယ်မလား? ဒါက အန်တီက ကိစ္စတွေကို ဘယ်လိုကြည့်လဲဆိုတဲ့ အပေါ်မှာပဲ မူတည်ပါတယ်။ ကျွန်မက အသက်ရှင်နေတုန်းပဲ၊ ကလေးတွေကလည်း ကျွန်မနဲ့အတူ ရှိနေတယ်။ ကျွန်မ ရဲ့ဆေးဖိုးဝါးခနဲ့ နေထိုင်မှုစရိတ်ကို ပေးမယ့် ခင်ပွန်းဟောင်းတစ်ယောက်လည်း ရှိတယ်။ ကျွန်မက ပြန်သက်သာလာအောင် အကောင်းဆုံး ကြိုးစားမယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မကတော့ ကျွန်မဘဝက အတော်လေးကောင်းတယ်လို့ ထင်ပါတယ်"

ဒါပေမဲ့ မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင်အတွက်မူ သူမ၏ရာသက်ပန် ပန်းတိုင်ရည်မှန်းချက်က အောင်မြင်ကျော်ကြားသော စန္ဒရားပညာရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်လာရန်ပင်။ သူမက အသက်ရှင်သန်ပြီး ကလေးများနှင့်အတူ ရှိနေကာ သူမ၏ခင်ပွန်းဟောင်းက သူမကို ထောက်ခံကူညီသော်လည်း ထိုအရာက သူမလိုအပ်သည့်အရာ မဟုတ်ပေ။ သို့သော် အဆုံးတွင် သူမ မအောင်မြင်ခဲ့ပေ။

သူမက အရည်အချင်း ပြည့်မှီသည့် အမေမဟုတ်သလို အရည်အချင်းပြည့်မှီသည့် ဇနီးတစ်ယောက်ပင် မဟုတ်ချေ။ သို့သော် အနည်းဆုံးတော့ သူမက အရည်အချင်းပြည့်မှီသည့် သမီးတစ်ယောက် ဖြစ်တယ်။

သူမ၏ အရင်ဘဝ၌ ဘီးတပ်ကုလားထိုင်ပေါ်သို့ ရောက်နေသောအချိန်တွင်ပင် မိသားစုကို သွားမရှာခဲ့သည့် ရှောင်ယွီကလည်း  ထိုနည်းလည်းကောင်းပင်။  သူမက မူလပိုင်ရှင်လုပ်ခဲ့သည့် လုပ်ရပ်များကို အပြစ်မတင်ချင်ပါ။ လူတိုင်းတွင် သူတို့ကိုယ်ပိုင် ရည်မှန်းချက်ကိုယ်စီရှိကြတယ်။

အပြင်ဘက်တွင် ရပ်ထားသည့်ကားမှ တံခါးက ဝုန်းကနဲမြည်ပြီး ပွင့်လာတယ်။ ရှောင်ယွီက ကားပေါ်မှ ပြေးဆင်းလာသည့် ကျီယွီကို ကြည့်တယ်။ သူမ၏ အနည်းငယ်ကောက်နေသော ဆံနွယ်လေများက လေမှာ ဝေ့ဝိုက်ကာ ပျံ့လွင့်ပြီး သူမ၏ မင်းသမီးဝတ်စုံလေးက လေပြေလေညင်းနှင့်အတူ မျောလွင့်လျက်။

ရှောင်ယွီက ပြုံးလျက် ပြောတယ်။ "ကြည့်ပါဦး၊ ကျွန်မရဲ့ ချစ်စရာသမီးလေး ပြန်လာပြီ"

အန်တီဝမ်က အိမ်ထဲကို ပြေးဝင်လာသည့် မိန်းကလေးကို ကြည့်ပြီး ပြောတယ်။ "မမလေးကျီက အရမ်းချစ်စရာကောင်းတယ်။ အန်တီပြောနိုင်တာကတော့ မမလေးကျီက မဒမ်ကို အရမ်း သဘောကျနေတာပဲ"

"ဟုတ်တာပေါ့!" ရှောင်ယွီက စိတ်မပါလက်မပါဖြင့် ပြောတယ်။ " တကယ်တမ်းကျ ကျွန်မတို့က သွေးသားတော်စပ်တယ်လေ။ ဒါကလည်း ဘာလို့ အဲ့ဒီလှည့်ဖျားတတ်တဲ့ရီမြေခွေးမက ကျွန်မကို မနာလိုဖြစ်နေရတာလဲဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်တစ်ခုပါပဲ။ ဒီနေ့ သူမ ဘာပြောမလဲဆိုတော့ သိချင်မိတယ်။ သိရဖို့ မျှော်နေပြီ"

အန်တီဝမ်: "........"

"မေမေ!" ကျီယွီက ဧည့်ခန်းထဲမှနေ၍ အော်ဟစ်နေတယ်။ သူမမျက်လုံးများက ငိုထားသောကြောင့် နီမြန်းနေကာ မျက်ရည်များက တရစပ်ကျဆင်းနေသော်လည်း ရှောင်ယွီက ပေါ်မလာပေ။ သို့သော် သူမက ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်၍  ဝံပုလွေနှင့်သိုးလေးအစီအစဉ်ကြည့်နေသော ရှောင်ရော့ကွမ်းကို ခြောက်လန့်မိသလို ဖြစ်သွားတယ်။

"မမ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"

ကျီယွီက ငိုရင်း သူ့ကို စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်စွာဖြင့် တွန်းထုတ်တယ်: "မေမေက ငါ့ကို မလိုချင်ဘူး၊ နင့်ကိုပဲ လိုချင်တာ။ ငါမေမေ့ကို မချစ်တော့ဘူး"

"အာ!" ရှောင်ရော့ကွမ်းက ကျီယွီကိုကြည့်တယ်။ သူက အံ့အားသင့်စွာဖြင့်:" မေမေက မမကို လိုချင်ပါတယ်!"

ကျီယွီက အရမ်းဒေါသထွက်မိတယ်။ သူမက ရှောင်ယွီ ပြန်လာသည်ကို သိစဉ်ကလည်း ဒေါသထွက်ခဲ့တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူမက မနေနိုင်ဘဲ သူမမေမေနှင့် နီးကပ်ချင်မိတယ်။ သူမက နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ အစောကြီး အိပ်ယာထပြီး သူမအကြိုက်ဆုံး မင်းသမီးဝတ်စုံလေးကို ဝတ်ခဲ့တယ်။ အစ်မပန်လာမည့်အချိန်အထိ စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် စောင့်နေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ ကားပေါ်ကို ခုန်ဝင်ပစ်ပလိုက်တယ်။

နောက်ဆုံး သူမဆေးရုံကို ရောက်သွားတယ်။ မေမေက သူမကို တွေ့တော့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် မအော်ခဲ့ပါဘူး။ သူမက ဘာကြောင့်မှန်မသိပေမဲ့ မေမေက သူမကို မမုန်းစေချင်မိဘူး။

ဒီနေ့ ဆရာမက အဲ့ဒီအကြောင်းပြောလာချိန်မှာ သူမက မေမေမလိုချင်ခဲ့တဲ့ ကလေးဆိုတာ ပြန်အမှတ်ရမိတယ်။

ကျီယွီက ပြန်စဉ်းစားမိပြီး အကျယ်ကြီးအော်ငိုနေပြန်တယ်......

မျက်ရည်တွေက သူမမျက်နှာပေါ်ကို ကျဆင်းလာချိန်မှာ ခုန်းယွီချင်းက မီးဖိုခန်းထဲကနေ စကားပြောရင်း ထွက်လာတယ်: "သူတို့က ဝက်ရိုးစွပ်ပြုတ် ချက်ထားတယ်။ သခင်လေး စားချင်.......မမလေး၊ ပြန်လာပြီလား? ဒီနေ့ ဆရာမရီကျူရှင်ကို မသွားဘူးလား? ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ?"

ကျီယွီက သူမ၏လက်သီးသေးသေးလေးကို ဆုပ်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ကာ မျက်ရည်များကို သုပ်ရင်း ဝမ်းနည်းပက်လက် ပြောရှာတယ်: "သမီး၊ သမီးက မေမေ မလိုချင်ခဲ့တဲ့ ကလေးပဲ!"

ခုန်းယွီချင်းက အံ့အားသင့်ပြီး မေးတယ်: "ရုတ်တရက်ကြီး ဘာလို့ ဒီလိုတွေ ပြောနေတာလဲကွယ်?"
ကျီယွီက မေမေ သူ့ကို မလိုချင်ကြောင်း ပြောလေ့ရှိပြီး ဤသည်က ခုန်းယွီချင်း၏ စနက်လည်း အတော်ပါတယ်။ မမျှော်လင့်ဘဲ မမလေးရဲ့ ဒေါသက ပိုဆိုးလာတယ်။ ခုန်းယွီချင်းက သူမ၏ အရွယ်ရောက်ပြီးသားလူကြီးတွေပေါ်ခံစားခဲ့ရသည့် ဒေါသများကို မမလေးအပေါ်သို့ လက်ဆင့်ကမ်းကာ မမလေးကို ငယ်စဉ်ကတည်းက အမေဖြစ်သူအား မုန်းပြီး သူမက အလိုမရှိသည့် ကလေးတစ်ယောက်ဟု စဉ်းစားမိအောင် လုပ်မိသလို ဖြစ်သွားကြောင်း သဘောပေါက်ခဲ့တယ်။

ခုန်းယွီချင်းက ထိုကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ အပြစ်ရှိသလို ခံစားမိတယ်။ ကျီယွီက မူကြိုကျောင်းက ရီလန်ရာ့ဟု ခေါ်သည့် ဆရာမတစ်ယောက်ကို အမှတ်မထင် ဆုံလာစဉ်အချိန်က ကျီရွှမ်နှင့် ခုန်းယွီချင်းတို့ အလွန်ပျော်ရွှင်ခဲ့ကြတယ်။

ကျီယွီက ပိုပြီး ရွှင်ပျလာတယ်။ ကျီရွှမ် နှင့် ခုန်းယွီချင်းတို့ကလည်း အလျင်အမြန်ပင် ရီလန်ရာ့၏ တည်ရှိမှုကို လက်ခံကြတယ်။ နောက်တော့ ကျီယွီ မူလတန်းကျောင်းတက်ချ်ိန်မှာ ရီလန်ရာ့ကလည်း ထိုကျောင်းတွင် စာသင်နေကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့တယ်။ ကျီရွှမ်က အဆက်အသွယ်အချို့သုံးပြီး ကျီယွီကို သူမအတန်းဆီ ပြောင်းပေးခဲ့တယ်။

ရီလန်ရာ့က မိသားစုထဲကို တဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးဝင်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရီလန်ရာ့ ရောက်လာချိန်မှာ ခုန်းယွီချင်းက သူမကို သဘောမကျခဲ့ပေ။ ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်ကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်၏ အလိုလိုသိစိတ်ကြောင်း ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ရီလန်ရာ့မှာ မကောင်းသည့် ရည်ရွယ်ချက် ရှိနေတယ်။

နောက်ပိုင်းတွင် ခုန်းယွီချင်းကို ပိုသေချာလာစေသည့် ရီလန်ရာ့၏ အပြုအမူက သူမ၏စနေနေ့ ကျူရှင်အတန်းများက အမြဲတမ်း ကျီရွှမ် အလုပ်မှ အိမ်သို့ ပြန်မလာမချင်း ရှိနေတယ်။တစ်ခါတစ်ရံ ကျီရွှမ် အနားယူနေချိန်မှာ သူမက ဆရာ့ဆီကို မမလေးအကြောင်း တိုက်ရိုက် သွားပြောပေမဲ့ တကယ်တမ်း သူမ သိချင်တာက သူ့ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးအခြေအနေပါ။

ဟုတ်တာပေါ့။ သူမက ဒါတွေအားလုံးက ကျီယွီအတွက်ပါ၊ သူမကျောင်းသူရဲ့ မိသားစုကို ကောင်းကောင်း နားလည်လေလေ သူမကျောင်းသူရဲ့ စိတ်နေသဘောထားကို ပိုသိလာဖို့
အထောက်အကူဖြစ်လာလေလေ ပြောပါလိမ့်မယ်။

ထိုအချိန်မှာ ကျီယွီက ငိုပြီး ပြောတယ်: "ဆရာမရီက သမီးကို သတိပေးတယ်၊ သမီးက ဆရာမရီကို ပြောပြနေကြမို့လို့၊ ဆရာမရီက......ဝါးဝါးဝါး.....ဆရာမရီက ပြောတယ်၊ ဆရာမက သမီးမေမေက သမီးကိုထိခိုက်စေမှာ စိတ်ပူတယ်တဲ့။ ဝါးဝါးဝါး.........သမီးက မေမေမလိုချင်တဲ့ ကလေးလားဟင်? သမီး အခု မေမေ့ကို လိုချင်တယ်။ သမီး မေမေ့ကို ဘာလို့ထွက်သွားရတာလဲဆိုတာကို မေးကြည့်ချင်တယ်?"

ရှောင်ယွီထွက်သွားခြင်း၏ အကြောင်းပြချက်ကိုတွေးကြည့်တဲ့အခါမှာ ခုန်းယွီချင်း၏မျက်နှာက မည်းမှောင်လာတယ်။ သူမက ကြင်နာသည့် အပြုံးတစ်ပွင့်ကို ဖျစ်ညှစ်ပြုံး၍ ပြောတယ်။ "ဆရာကတော်က မမလေးကို ပစ်သွားတာ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်!"

ရှောင်ရော့ကွမ်းက ပဟေဠိဖြစ်နေသည့် အကြည့်နှင့်အတူ နားထောင်ပြီး မေးတယ်: "မေမေက မမကို မလိုချင်ဘူးလားဟင်?"

ခုလေးတင် အငိုရပ်သွားသည့် ကျီယွီက ခေါင်းကိုမော့ပြီး နောက်တစ်ခါထပ် ငိုပြန်တယ်: " မေမေက ငါ့ကို မလိုချင်ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောလို့လဲ၊ မေမေက နင့်ကို မလိုချင်တာ......"

ရှောင်ရော့ကွမ်းက ပို၍ပင် စဉ်းစားမရဖြစ်လာတယ်: " မေမေက သားကို လိုချင်ပါတယ်! မမ၊ မငိုပါနဲ့။ မေမေက မမကို ပစ်မသွားပါဘူး။ ဆရာမရီ ညာနေတာပဲ ဖြစ်မယ်"

ကျီယွီက ရှိုက်ငိုလျက် : "တကယ်လား?"

ရှောင်ရော့ကွမ်းက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး သူမကို လေးလေးနက်နက် ကြည့်တယ်: "တကယ်ပေါ့! ဆရာမရီက မေမေ့ကိုတောင် မသိဘဲနဲ့ ဘယ်လိုလုပ် မမမေမေက မမကို မလိုချင်ဘူးဆိုတာကို သိမှာလဲ? ဒါကြောင့်မို့ သူက မမကို လိမ်နေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်"

"ငါက ဆရာမကို ပြောပြထားတာ"
ကျီယွီက နူတ်ခမ်းဆူလိုက်တယ်။ သူမက ရှောင်ရော့ကွမ်းက ဆရာမရီအကြောင်း မကောင်းပြောတာကို မကြားချင်ပါဘူး။

ရှောင်ရော့ကွမ်းက မျက်မှောင်ကြုပ်လိုက်တယ်: "ဒါက သူမ သေချာမသိဘူးလို့ ဆိိုလိုတာပဲလေ။ လူကြီးတွေက ကလေးတွေကို လိမ်ရတာ ကြိုက်ကြတယ်။ တကယ်လို့ သူမက မေမေက မမကို မလိုချင်ဘူးလို့ ပြောရင် သူမ တကယ်ဆိုလိုတာက မေမေက မမကို လိုချင်တယ်"

ကျီယွီက မျက်ရည်နောက်ဆုံးအစက်ကို သုတ်ပစ်ပြီး မေးလာတယ်။ " တကယ်လား? ဘွားလေးခုန်းပြောတော့ ငါ့မေမေက ငါ့ကို မလိုချင်ဘူးတဲ့!"

ရှောင်ရော့ကွမ်းက ဒေါ်ဒေါ်ခုန်းကို လှည့်ကြည့်ပြီး အနည်းငယ် အံ့ဩသွားပုံပဲ။ ခုန်းယွီချင်းက အထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ဖြင့်: "ခုန်း၊ ဘွားလေးခုန်းက၊ အဲ့ဒါက ၊ ဘွားလေး ပြောချင်တာကလေ....."

ရှောင်ရော့ကွမ်းက ပြန်လှည့်ပြီး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့် ပြောတယ်: "ဘွားလေးခုန်းက အိပ်နေရင်းနဲ့ စကားပြောနေတာရယ်!"

"ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ ဘွားလေးက အသက်ကကြီးတော့ စကားကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မပြောနိုင်တော့ဘူး၊ မမလေးက အမှတ်မှားတာ နေမယ်၊ ဘွားလေးခုန်းက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ရယ်၊ ပြောပြီးခါမှ နောင်တရနေတာ။ ဘွားလေး နောက်ဘယ်တော့မှ ထပ်မပြောတော့ဘူးလေ၊ ဟုတ်တယ်မလား?"

ကျီယွီက ခေါင်းလေးစောင်းပြီး စဉ်းစားတယ်။ သူမ တကယ်ပဲ ဘွားလေးခုန်း ဘယ်အချိန်တုန်းက ပြောခဲ့မှန်း မမှတ်မိတော့ဘူး။ ဘွားလေးခုန်းက ဒါကို မပြောတာ ကြာနေပြီဆိုတာကတော့ သေချာတယ်။

"ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ?"

ကျီယွီက ခံစစ်အားနည်းနေသည့်အချိန်တွင် ရှောင်ယွီကို အန်တီဝမ်က တွန်းထုတ်လာခဲ့ပြီး နူးညံ့သည့် အပြုံးတစ်ခုကို သူမမျက်နှာပေါ်တွင် ဆင်မြန်းထားတယ်။

ကျီယွီက သူမ၏မေမေကို လှည့်ကြည့်တယ်။ သူမနှလုံးသားထဲမှာ ခံစားရသမျှ မကျေနပ်ချက်တွေက တစ်လိမ့်လိမ့်တက်လာတယ်။ ကျီယွီက နူတ်ခမ်းစူရင်း မငိုမိအောင် ထိန်းနေတယ်။ သူမက အော်ပြောတယ်: "မေမေ"

ရှောင်ယွီက ပြုံးပြပြီး ပြောတယ်၊ "လာ၊ မေမေ့ဆီကို လာပါဦး"

ရှောင်ရော့ကွမ်းက သူ့မေမေဆီ ပြေးသွားသည့် ကျီယွီကို ကြည့်တယ်။ ထို့နောက် တီဗွီမှာ ပြနေသည့် သိုးနှင့် ဝံပုလွေအစီအစဉ်ကို ကြည့်တယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ သူက တီဗွီ remoteကို ပစ်ချပြီး ရှောင်ယွီ့ဘက်ကို ပြေးလာတယ်။

ကျီယွီက ရှောင်ယွီ ဘေးမှာရပ်ရင်း သူမအဝတ်အစားတွေကို ဆွဲတယ်: "မေမေ၊ မေမေက ဘာလို့ အဲ့အချိန််တုန်းက ထွက်သွားတာလဲဟင်? သမီးကို မလိုချင်တော့လို့လား?"

ရှောင်ယွီက ကျီယွီ့ကို ကြည့်တယ်၊ သူမက ဒီမေးခွန်းကို ရှောင်ပြီး မေးတယ်: "သမီးက မေမေ့ကို မယုံဘူးလား?"

ကျီယွီက သူမကို ဖောယောင်နေသည့် မျက်လုံးနီတာရဲများဖြင့် ကြည့်တယ်၊ ခုန်းယွီကျင်းကလည်း ကျီယွီ့ကို ဘယ်လို စိတ်ငြိမ်အောင် လုပ်ရမလဲဆိုတာကို စဉ်းစားနေတယ်။ သူမက ရှောင်ယွီက သူမလက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းမြှောက်ပြီး ကျီယွီ့ခေါင်းပေါ် တင်လိုက်သည်ကို မြင်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် ရှောင်ယွီက ကျီယွီကို ငြင်သာစွာ ထိ၍ ပြောတယ်။ "သမီးလေး၊ မေမေက သမီးခေါင်းကို ဒီလိုလေး ကိုင်ချင်ခဲ့တာ ကြာလှပြီ။ လိမ္မာပါကွယ်!"
စကားပြောပြီးသည့်နောက် ရှောင်ယွီက ကျေနပ်သွားသည့် အပြုံးတစ်ခု ပြုံးပြလာတယ်။

ထိုစကားတစ်ခွန်းတည်းက ကျီယွီကို ရှောင်ယွီပေါင်ပေါ်လှဲ၍ မျက်ရည်လည်ရွဲဖြစ်စေသည်။ သူမ၏ငိုသံ "ဝါး......"က တစ်ခန်းလုံး ပြည့်နှက်လျက်။

ရှောင်ယွီက သူမခေါင်းလေးကို ထိရင်း ပြောတယ်။ " မေမေ့မှာလည်း ထွက်သွားရတဲ့ ကိုယ်ပိုင် အကြောင်းပြချက်တွေ ရှိပါတယ်ကွယ်။ ဒါပေမဲ့ မေမေက သမီးကို ချစ်တာကတော့ အသေအချာပဲ။ ကျီယွီ၊ မှတ်ထားနော်၊ မေမေ့လက်တွေက.....လှုပ်လို့ရသွားပြီပဲ၊ ဒါတွေအကုန်လုံးက သမီးလေးလေးကြောင့်ပဲ"
ရှောင်ယွီက သူမ၏မျက်နှာလေးကို ကိုင်၍ မျက်ရည်များကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သုတ်ပေးကာ ဆက်ပြောတယ်: "ဒါက....သမီးလေးကို ချစ်တဲ့ မေမေ့အချစ်တွေရဲ့ သက်သေပဲ"

အန်တီဝမ်: "......."
မဒမ်၊ ရှင့်လက်တွေက မနေ့ကတည်းက လှုပ်နိုင်တာလေ။

ကျီယွီက ရှောင်ယွီကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားကာ ငိုရင်း ပြောတယ်။ " သမီးမေမေက သမီးကိုချစ်တာ သမီးသိသားပဲ။ သူတို့အားလုံးက သမီးကို လိမ်နေကြတာ"

"နောင်ကျရင် ဆရာမရီကို သမီးမေမေက သမီးကို မလိုချင်ဘူးတို့၊ သမီးကို မချစ်ဘူးတို့ မပြောစေနဲ့နော်။ မေမေက ဒီနေ့ ဒါကိုကြားတော့ အရမ်းဝမ်းနည်းတာပဲ”
ရှောင်ယွီက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ပြောတယ်။

ကျီယွီက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်: " ဟုတ်၊ သမီး မနက်ဖြန်ကျ ဆရာမရီကို ပြောပြလိုက်မယ်၊ သမီးမေမေက သမီးကို ပစ်သွားတာမဟုတ်ဘူး။ မေမေက သမီးကို အများကြီး ချစ်တာလို့"

ထို့နောက် ရှောင်ယွီက သူမခေါင်းလေးကို ထိပြီး ပြောတယ်။ "လိမ္မာတဲ့ကလေးလေး၊ မေမေ့ရဲ့ အဖိုးတန်ဘေဘီလေး"

ခုန်းယွီချင်း:"........"
မရိုးသားတဲ့မိန်းမကို ထောင်ချောက်ဆင်တာက နေ့စဉ်တဓူဝကိစ္စတစ်ခုလို ဖြစ်နေပြီလား?

(T.N: ရှောင်ယွီက ကျီရွှမ်နှင့် ကွာရှင်းပြီးသားဖြစ်နေတော့ ဆရာကတော်လို့ အရင်ကသုံးထားပေမဲ့ ခုတော့ မဒမ်ဆိုပြီး engကို မြန်မာမှုပြု သုံးလိုက်ပါမယ်။ ကလေးလေးတွေကို မမလေး၊ သခင်လေးခေါ်တာက သိပ်ပြဿနာမရှိဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။ ကျီရွှမ်ကိုတော့ သခင်လို့ သုံးရင် တစ်မျိုးဖြစ်မယ်ထင်လို့ ဆရာ/သူဌေး အလျင်းသင့်သလို သုံးသွားပါ့မယ်)