Changed // Minsung

[17]

Minho uświadomił sobie, co właśnie zrobił i szybko się odsunął.

"P-przepraszam..." Powiedział odwracając głowę.

Jisung wciąż się na niego patrzył, zupełnie się nie ruszając.

"Wstawaj. Muszę wracać do domu, a jutro idziemy powiedzieć dyrektorowi, żeby spalił tego nauczyciela. Nie martw się, mam dowody." Minho powoli się odwrócił.

Starszy zauważył, że chłopak wciąż nic mu nie odpowiedział. Popatrzył się na niego i odkrył, że stracił przytomność.

Zupełnie spanikował i natychmiast uklęknął obok niego.

"O mój..Jisung! Jisung, wstawaj! Hej!" Minho krzyknął i zaczął potrząsać chłopakiem.

Han jednak wciąż się nie obudził, więc starszy podniósł go na księżniczkę i szybko szedł w stronę samochodu.

----------

Jisung obudził się w nieznanym mu pokoju. Rozejrzał się i odkrył, że jest w szpitalu. Zauważył również Minho śpiącego na kanapie.

Miał już zamiar wstawać, ale-

"Stop. Połóż się z powrotem." Usłyszał zachrypnięty głos.

"Nie spałeś?" Młodszy spytał wykonując polecenie.

"To nieistotne. Jak się czujesz?" Minho powoli wstał z kanapy i zaczął iść w stronę łóżka, na którym leżał chłopak.

"Czuję się dobrze. Ale co się wyd-"

Zanim Jisung zdążył dokończyć pytanie, które chciał zadać, zaczął przypominać sobie wszystko, co miało miejsce przed jego utratą przytomności.

"Tak, to się wydarzyło." Minho powiedział w taki sposób, że zdawało się, że czyta w myślach młodszego.

Han skierował wzrok w przeciwną stronę.

'Dlaczego to muszę być ja?'  Pomyślał.

"Mniejsza, jesteś głodny?"

Jisung zaprzeczył potrząsając głową.

"Powinieneś coś zjeść, albo będziesz bardzo słaby."

"Nie jestem głodny." Odpowiedział młodszy. "Co powiedział lekarz?"

"Powiedział, że zemdlałeś, ponieważ nie jesz odpowiednio i byłeś bardzo zestresowany w ostatnim czasie."

"Oh." Han wypuścił i ponownie odwrócił wzrok. "Możesz zadzwonić do Hyunjina i powiedzieć mu, żeby przyjechał?"

"Pewnie."

----------