Changed // Minsung

[38]

"Muszę z tobą porozmawiać."

"O czym?"

"O zakończeniu."

"Zakończeniu czego?"

"Przestań grać głupiego. Jestem pewien, że wiesz, o czym mówię."

"Więc, naprawdę chcesz zakończyć bycie moim partnerem?"

"Tak, chcę."

"Oh, naprawdę? A co z wydatkami na szpital twojej mamy?"

"Już mam na to pieniądze."

"W takim razie, skąd je wziąłeś?"

"To nie twoja sprawa! Przyszedłem tutaj tylko, żeby poinformować cię o zakończeniu tej 'pracy'.

"Pożałujesz tego."

"Jestem na ponad 100 procent pewien, że nie."

"Wynoś się!"

"Z przyjemnością."

---------

"Chodźcie; idziemy." Jackson powiedział, rozwiązując sznur w celu uwolnienia nadgarstków Felixa.

"Co?" Felix zapytał.

"Powiedziałem, że idziemy."

"Miałem na myśli gdzie?"

"Gdzieś. Uciekamy."

"Czekaj, co? Pomagasz nam w ucieczce? Nie byłeś po stronie tego przerażającego człowieka?"

"Przez większość czasu nie jest straszny. Ale jeśli go zdenerwujesz, nie żyjesz. Poza tym, nie. Nie chce, żeby stała się wam przez niego krzywda."

"O...kej...?"

"Hej, Jisung." Jackson powiedział uwalniając go.

Jisung nie odpowiedział; odwrócił wzrok.

"Patrz, wiem że najprawdopodobniej jesteś zmieszany tym wszystkim, ale wyjaśnię wam to, kiedy będziemy bezpieczni."

Han poczuł, że jego nadgarstki zostały uwolnione, a następnie wstał.

Tylko po to, aby ponownie upaść na krzesło.

"Jisung!" Jackson i Felix cicho krzyknęli w tym samym momencie.

"Wszystko...dobrze..."

"Nie jest dobrze. Wyglądasz bardzo słabo." Felix zmarszczył brwi.

Minęła chwila ciszy zanim Jisung zalał się łzami. "Przepraszam, ja cię w to wciągnąłem." Wyszeptał cicho płacząc.

"O mój Boże. Jisung, przepraszam, nie chciałem, żebyś tak pomyślał. Po prostu się bałem."

"Jisung. Proszę, przestań płakać. Musimy najpierw stąd wyjść."

*

*

*

"O mój Boże! Felix, nie zaczynaj płakać. Trzeba uciekać."

"Przepraszam."

"Chodźmy, proszę."

"Idziemy."

----------

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał!! Pamiętajcie, żeby dobrze się odżywiać i pić wodę;)