Classroom of the Elite | Light Novel | Tom 1 | Tłumaczenie PL

Rozdział 5 - Przyjaciele (wprowadzenie)

„Kikyou-chan, czy nie chciałabyś dzisiaj wstąpić do kawiarni, w drodze powrotnej do domu?"

„Jasne, chodźmy! Och, ale poczekajcie chwilę, dobrze? Chcę zaprosić jeszcze jedną osobę."

Kushida skierowała się w stronę Horikity, która w tym czasie wkładała swoje podręczniki do torby.

„Horikita-san, czy zechciałabyś dzisiaj pójść z nami do kawiarni?" - Zapytała.

„Nie jestem zainteresowana."

Horikita bardzo szybko, dosłownie za pomocą kilku słów, odrzuciła zaproszenie od Kushidy. Nie mogła po prostu skłamać i powiedzieć, że planuje iść na zakupy lub, że czeka na przyjaciela? Pomimo ostrej odmowy Kushida wciąż się uśmiechała.

To nie była szczególnie niezwykła scena. Od czasu ceremonii rozpoczęcia roku Kushida regularnie próbowała zaprosić gdzieś Horikitę. Myślałem, że przynajmniej raz na jakiś czas zaakceptuje jej zaproszenie, ale być może była to tylko samolubna interpretacja potencjalnego obserwatora. Tak czy siak, nigdy nikomu nie udało się jej zaprosić, nie słysząc przy tym odmowy na wspólne wyjście.

„Rozumiem... W takim razie spróbuję zaprosić Cię ponownie innym razem."

„Poczekaj chwilę, Kushida-san."

Z jakiegoś powodu Horikita zawołała do siebie Kushidę. Czyżby w końcu się poddała i zdecydowała się przyjąć jej zaproszenie?

„Proszę, nie zapraszaj mnie już nigdy więcej. To dla mnie kłopotliwe." - Powiedziała chłodno Horikita.

Kushida, słysząc te słowa, nie wydała się jednak zasmucona. Zamiast tego uśmiechnęła się i powiedziała: „Mimo wszystko zaproszę Cię ponownie." Następnie pobiegła z powrotem, aby dołączyć do swoich przyjaciółek i wyszli razem z sali lekcyjnej.

„Kikyou-chan, proszę, po prostu przestań zapraszać Horikitę-san. Nienawidzę jej..."

Tuż przed zamknięciem się drzwi do sali, słabo usłyszałem jedną z dziewczyn mówiącą do Kushidy. Horikita, która siedziała tuż obok mnie, również musiała słyszeć te słowa, ale nie dała po sobie tego poznać.

„Nie będziesz próbował mnie gdzieś zaprosić, mam rację?" - Zapytała.

„Oczywiście, że nie. Wystarczająco dobrze poznałem twoją osobowość. Nie ma nawet sensu próbować."

„To w porządku. Cieszę się, że to słyszę."

Kiedy Horikita skończyła się pakować, wyszła sama z klasy. Przez chwilę siedziałem trochę roztargniony i błądziłem wzrokiem po sali, ale szybko się tym znudziłem i wstałem z miejsca. Czas wracać do domu, pomyślałem.

„Ayanokouji-kun, masz może chwilkę?"

Hirata, który wciął kręcił się po sali, zawołał moje imię kiedy przechodziłem obok niego. Szybko odpowiedziałem na jego zawołanie. To było dziwne, słyszeć jak Hirata rozpoczyna pierwszy rozmowę. Zaciekawiło mnie to.

„Właściwie, to chodzi o Horikitę-san. Zastanawiałem się, czy coś jest z nią nie tak. Niektóre dziewczyny rozmawiały wcześniej na ten temat. W końcu zawsze wydaje się być całkiem sama."

Raczej nie była to wina Kushidy. Horikita po prostu była typem osoby, która bardzo nie lubiła towarzystwa.

„Czy mógłbyś jej powiedzieć, żeby spróbowała się dogadać z innymi ludźmi z klasy?"

„Cóż, czy to czasem nie zależy od typu osobowości konkretnej osoby? Poza tym nie widzę, żeby Horikita sprawiała jakieś problemy i też nikt się zbytnio jej zachowaniem nie przejmował." - Odpowiedziałem.

„Oczywiście. Rozumiem co masz na myśli. Jednak w tej klasie są również osoby, które się o nią martwią. Nie chcę mieć w tej klasie żadnych problemów związanych z zastraszaniem bądź znęcaniem się."

Zastraszanie? Znęcanie się? Taka rozmowa była chyba trochę przedwczesna, ale być może były ku temu jakieś przesłanki. Czy więc mnie ostrzegał? Hirata spojrzał na mnie wzrokiem pełnym czystych intencji.

„Myślę, że lepiej by było, gdybyś powiedział jej to osobiście, niż rozmawiał o tym ze mną, Hirata." - Powiedziałem.

„... Tak, chyba masz rację. Przepraszam, że o tym wspomniałem."

Horikita codziennie była całkiem sama. Gdyby taka sytuacja trwało dłużej, to na pewno w ciągu miesiąca stałaby się czymś na wzór nowotworu w naszej klasie. Jednak był to jej osobisty problem i nie powinienem się w niego jakkolwiek angażować.