That way | Michał Matczak

3. Fortepian

— Michał, dzięki za dzisiaj — Położyłam się na łóżko rozmawiając z brunetem.

— Cała przyjemność po mojej stornie — Zaśmiał się. — Mówiłaś, że bardzo chciałabyś się nauczyć na fortepianie tak?

— Jasne! Zawsze miałam na to fazę!

Tak miałam fazę,ale ostatnio nigdy nie miałam weny. Nie potrafiłam zachować cierpliwości.

— To zapraszam cię do studia, znam takie nawet w porządku,jest tam fortepian. — Zaczął a mi oczy zaczęły się świecić jak diamenty. Nie sądziłam, że tak po krótkim czasie złapie z nim dobry kontakt. Było to miłe z jego strony.

— Michał, nie jestem pewna — Zaczęłam.
To nie tak, że nie chciałam. Chciałam ale nie wiedziałam dlaczego chciał to zrobić dla mnie.

— Spokojnie, to tylko będzie nasz wypad na lekcje gry.

*

— To nie jest studio. — Powiedziałam wysiadając z samochodu bruneta. Zaczęłam przyglądać się mieszkaniu, który wyglądał jak rezydencja.

— To jest moje studio. To mój dom. — Powiedział pokazując ręka. — Nie ma
co się bać. Będziemy się świetnie bawić.

Po tych słowach, chłopak otworzył drzwi do mieszkania. Drżały mi ręce ze strachu a moje serce to miało mi zaraz wyskoczyć. Zdjęliśmy ze swoich stóp buty, co następnie chłopak rzucił w moją stronę kapcie, twierdząc że się przeziębię. Wchodząc w głąb mieszkania zauważyłam duży salon i kuchnie, która dzieliła te dwa pomieszczenia wyspa kuchenna. Były jasne, biel opanowująca wszystko ściany, meble, okna wyglądało to tak pięknie.  Dalej znajdowała się wielka kanapa a na przeciwko jej telewizor wiszący na ścianie.
Obrazy idealnie dostawione do mieszkania, które przedstawiały łąki, róże i inne rzeczy.
Usiadłam  na miękkiej kanapie obserwując dalej wszystko. Czasami nie rozumiałam po co mieszkać w tak obrzydliwie bogatym domu.

— Chcesz ? — Zapytał wyciągając do mnie rękę z paczką  Cameli żółtych.

— Nie, dziękuję — odpowiedziałam nerwowo bawiąc się palcami od rąk.

— Czym tak się denerwujesz? Przecież cię nie zabije. — Zaśmiał się biorąc papierosa do ust.

— Nie jestem tego pewna. — Puściłam mu oczko, na co przewrócił oczami na co się cicho zaśmiałam. Po czym usłyszałam odbijające się echo szpilek.  Nie byliśmy sami w jego domu.

— Michale Matczaku! Ile raz mam ci mówić, że w kuchni się nie pali tych papierosów! — Kobiecy głos był naprawdę takie przyjazny. Odwróciłam głowę w jej stronę a jej wzrok spoczął na mnie. Patrzyła się na mnie swoimi brązowymi oczami. — Cześć! — Uśmiechnęła się w moją stronę.

— Dzień dobry — Uśmiechnęłam się w stronę kobiety.

— Wyglądasz przepięknie i jaka śliczna jesteś!

Mimo,że to są normalne słowa. Czułam jak się rozpływam w duszy, nigdy nie słyszałam od nikogo, że jestem śliczna. A kobieta mnie po prostu ubóstwiała. Zachwycała się każdym moim elementem ubrania.

— Jestem Arletta. Mama Michasia.

— Ksenia. — Uśmiechnęłam się ponowię do kobiety jeszcze mocniej.

— Ślicznie imię kochana, Michał ja jadę do szkoły i w razie czego dzwon dobrze? — Zapytała biorąc swoją torbę z fotela, który znajdował się koło telewizora.

— Tak mamo.

— Kocham cię i do później dzieciaki! — Krzyknęła wychodząc z domu i zamknęła drzwi.
Jego mama była naprawdę przemiła. Spojrzałam się na bruneta, który gasił swojego pęta w popielnice. Miał ciagle uśmiech na twarzy. Wyglądał tak pięknie.

— To co? Lecimy grać? — Zapytał się spoglądając na mnie.

— Jasne — Uśmiechnęłam się w jego stronę i zaczęłam iść za chłopkiem na górę. Wchodząc po nich widziałam małe obrazki, na których chyba był młodszy Michał wraz z rodzicami. Michał z rybą  w rękach. Michał na statku. Było ich miliony. Było to urocze. Wchodząc do jakiegoś pokoju zauważyłam wielkie drewniane pianino i dużo rozsypanych wokół niego kartek.
Było idealnie oświecone przed dwa wielka okna za którymi było widać widok dalekiej Warszawy.  

— Chodź siadaj. — Poklepał miejsce na  stołku ręką. — Czekaj, posprzątam kartki.

Usiadłam na wskazanym miejscu przez bruneta przy instrumencie.Rozejrzałam się trochę i wzrok padł na kartkę z jakimiś tekstami. Zaczęłam czytać było to coś pięknego lepszego niż poezja.

,, Umrzemy wolni a teraz będę już kończył
No bo muszę zapalić".

—  To nic takiego — Powiedział stając za mną. Lekko zadrżałam słysząc go za sobą. Szybko odłożyłam  kartki na swoje miejsce.

— Nie powinnam, przepraszam. — Powiedziałam patrząc na niego.

— Ej nic się nie stało, nie masz za co przepraszać. — Uśmiechnął się lekko do mnie.

—  No dobrze,ale nie powiem ten tekst był
dobry.   —  Przyglądając mi się ciągle. Po chwili chłopak usiadł przy mnie i zaczął tłumaczyć jak zagrać melodycznie. Był lepszym nauczycielem niż  od tych co uczyli w szkole.

~~~~
Miłego czytania <333

Krótki, ale przyjemny.