Kırmızı ve Siyah

Bölüm 29: İlk Terfi

Za­ma­nı­nı an­la­dı, ya­şa­dı­ğı ili an­la­dı da zen­gin ol­du.

Le Pre­cur­se­ur

Ju­li­en, ka­ted­ral­de­ki olay­la dal­mış ol­du­ğu hül­ya­dan da­ha ken­di­ni ala­ma­dan bir sa­bah, sert huy­lu Ab­be Pi­rard onu ça­ğırt­tı:

– Ab­be Cbas­Ber­nard ba­na gön­der­di­ği bir mek­tup­ta si­zi çok övü­yor. Şöy­le top­tan ba­kı­la­cak olur­sa si­zin gi­di­şi­niz­den, ha­re­ke­ti­niz­den mem­nu­num. Ger­çi son de­re­ce ted­bir­siz­si­niz. Hiç dü­şün­me­den bir­ta­kım iş­le­re kal­kı­yor­su­nuz; ama şim­di­ye de­ğin si­zi iyi kalp­li, ci­van­mert di­ye ta­nı­dık; ze­kâ­nız da üs­tün bir ze­kâ. Kı­sa­ca­sı siz­de, ih­mal edil­me­si doğ­ru ol­ma­ya­cak bir kı­vıl­cım gö­rü­yo­rum.

"On beş yıl ça­lış­tım, şim­di bu okul­dan ay­rıl­mak üze­re­yim; su­çum da ruh­ban oku­lu öğ­ren­ci­si­nin "ira­de-i cü­zi­ye"si­ne ka­rış­ma­mak, ba­na bir gün "con­fes­si­on­nal"da söz et­ti­ği­niz giz­li ku­ru­ma hiz­met et­me­mek, ona kö­tü­lük de et­me­mek ol­du. Bu­ra­dan ay­rıl­ma­dan si­ze bir iyi­lik et­mek is­te­rim; bu­nu da­ha iki ay ön­ce dü­şün­düm ama o za­man, oda­nız­da Aman­da Bi­net'nin ad­re­si­nin bu­lun­ma­sı be­ni alı­koy­du. İyi­lik de­me­si­ne iyi­lik de­dim ama bu si­zin hak­kı­nız­dır. Si­zi Ki­ta­bı­Mu­kad­des mü­za­ke­re­ci­li­ği­ne ata­dım.

Gön­lü min­net­tar­lık­la co­şan Ju­li­en he­men diz çö­küp Tan­rı'ya şük­ret­me­ği dü­şün­dü ama da­ha için­den ge­len bir ha­re­ket­ten ken­di­ni ala­ma­dı. Ab­be Pi­rard'ın ya­nı­na gi­dip eli­ni tu­tup öp­tü.

Med­re­se mü­dü­rü öf­ke­li öf­ke­li çı­kış­tı:

– Bu da ne?

Ju­li­en'in göz­le­rin­de, yap­tı­ğı ha­re­ket­ten da­ha çok sev­gi gös­te­rir bir hal var­dı. Ab­be Pi­rard Ju­li­en'e hay­ret­le bak­tı. Na­sıl şa­şır­ma­sın? Bu adam­ca­ğız yıl­lar­dır kim­se­den böy­le ha­ki­kî, ta gö­nül­den ko­pup gön­le gi­der bir sev­gi ese­ri gör­me­miş­ti. Böy­le bir dav­ra­nış gö­rün­ce o da ken­di­ni ye­ne­me­di, asıl duy­gu­la­rı­nı dı­şa­rı vur­du; se­si de­ğiş­miş­ti.

– Evet, evla­dım, de­di, ben de se­ni se­ve­rim. Tan­rı da bi­lir ki böy­le his­ler bes­le­me­ği hiç is­te­mez­dim. Ben sa­de hak­kı dü­şün­me­li, kim­se­ye kar­şı ne kin, ne de sev­gi duy­ma­ma­lıy­dım. Sen ha­ya­tın­da çok acı çe­ke­cek­sin. Gö­rü­yo­rum ki sen­de ba­ya­ğı­la­rın çe­ke­me­ye­ce­ği bir hal var. Kıs­kanç­lık da, if­ti­ra da se­nin ar­dı­nı bı­rak­ma­ya­cak. Kıs­me­tin se­ni ne­re­ye gö­tü­rür­se gö­tür­sün, ar­ka­daş­la­rın se­ni her gör­dük­çe kin du­ya­cak­lar. Se­ni se­vi­yor gi­bi gö­zük­se­ler bi­le inan­ma, sa­na sev­gi gös­ter­me­le­ri de sa­na da­ha çok kö­tü­lük ede­bil­mek için ola­cak­tır. Bü­tün bun­la­ra kar­şı bir tek ilaç var­dır: Tan­rı'dan, sa­na ken­di­ne gu­rur­lu ol­ma­ya ce­za­sı ola­rak, her­ke­sin ki­ni­ni çe­ke­cek bir hal ve­ren Tan­rı'dan baş­ka kim­se­ye gü­ve­ne­yim, baş­vu­ra­yım de­me. Yap­tı­ğın iş her va­kit te­miz, pâk ol­sun. Ben­ce se­nin için bun­dan baş­ka kur­tu­luş ça­re­si yok­tur. Sen ha­ki­ka­te sım­sı­kı sa­rı­lır­san, hiç bir şe­yin alt ede­me­ye­ce­ği bir kuv­vet­le sa­rı­lır­san düş­man­la­rın er geç et­tik­le­riy­le ka­lır.

Ju­li­en ne za­man­dır böy­le dost­ça söz­ler duy­ma­mış­tı, ken­di­ni tu­ta­ma­dı, hün­gür hün­gür ağ­la­ma­ya baş­la­dı. Ah­be Pi­rard ona kol­la­rı­nı aç­tı; bu, iki­si için de tat­lı bir an ol­du. Ju­li­en se­vin­cin­den de­li gi­bi ol­muş­tu; ha­ya­tın­da ilk ola­rak ter­fi gö­rü­yor­du. Bu işin iyi yan­la­rı da az de­ğil­di. Böy­le bir med­re­se­de Tev­rat ve İn­cil mü­za­ke­re­ci­li­ği­nin ne gi­bi ya­rar­la­rı ola­ca­ğı­nı an­la­mak için in­sa­nın, hep­si de can sı­kı­cı, ço­ğu çe­kil­mez ar­ka­daş­lar­la her an bu­run bu­ru­na, hiç yal­nız ka­lıp ba­şı­nı din­len­dir­me­den ya­şa­ma­ğa mah­kûm edil­miş ol­ma­sı lazım­dır. Na­zik ya­pı­lı bir in­sa­nı çi­le­den çı­kar­ma­ğa, on­la­rın gü­rül­tü­sü ye­ter. Ka­rın­la­rı tok, sırt­la­rı pek bu köy­lü­ler bah­ti­yar­lık­la­rı­nı bir tür­lü iç­le­rin­de sak­la­ya­maz, ne­fes­le­ri tü­ke­nin­ce­ye dek ba­ğı­rıp gü­rül­tü et­mez­ler­se ne­şe­le­ri­ni, ne­şe say­maz­lar.