Özgürlük Umudu

17. Bölüm Şarkıların Gözyaşı

Keyifli okumalar güzellerim oy verip yorum yaparsanız sevinirim şimdiden teşekkürler çiçeklerim 🍀

Medya: Aden'in Kolyesi..

Bölüm şarkısı:Sezen Aksu Tükeneceğiz..

Lütfen oy verin, yorum yapın lütfen... lütfen..
_____________________________

Kader miydi bu yaşadıklarım? Çok zalimce değil miydi bu çektiklerim? Sahi hakkediyor muydum bunları?

Titrek bir nefes aldım. Ne hayallerle, ümitlerle mutlu olmaktı dileğimiz* dedim içimden.

Araf Karahanlı, o heybetli adam! Karşımda diz çökmüş yanımda kalmak için yalvarıyordu.

Tıpkı beni burada bırakmasın diye içimden yalvarmam gibi..

"Umudum, lütfen-" titreyen dudaklarıma dişlerimi geçirdim. İstemiyordum, ben tek kalmalıydım, başka çarem yoktu*²

Beni sevgiye alıştıramazlardı, bunu istemiyordum. Ben kimsesizim, öyle de kalacaktım. Ben sadece Umut'um, ne Karahanlı ne de Arel..

Araf Karahanlı ayağa kalkıp"anneni içimde öldürdüğüm gün...o gün bir şeyler büyüdü kalbimde. Onu asla bırakmam dedim, bıraktım...bırakmak zorunda kaldım. Şimdi ise sadece bir yabancı olarak burada kalmama izin ver" dedi titrek sesinin ardından.

Araf Karahanlı'nın kalbi kara bir hançerdi, içine aldığı herkes o hançer ile ölüyor, Araf Karahanlı ise onların kanı ile yas tutuyordu.

Araf Karahanlı beni kalbinin içine almadan öldürmüş,kanımı ise umursamamıştı. Şimdi ise bin parçaya bölünmüş ruhumu hançerinin ucuna takmak istiyordu.

"Araf Bey, Asil abim zaten yanımda kalacak. Kalabalığa gerek yok. Ben bir şey olursa sizi ararım. Başka bir şey yoksa uyumak istiyorum" dedim. Saygısızlık yapmak istemiyordum ama zorluyordu.

Araf Karahanlı yüzümü uzun uzun izleyip akan gözyaşlarını sildi ve odadan çıktı.

Buydu işte, Asil falan gelmeyecekti. Kimse gelmesin istiyordum zaten..

Serum takılı olmayan elimle yastığın altından telefonumu ve kulaklıgımı alıp başımı yastığa koyup gözlerimi kapattım, müzik ve biraz uyku iyi gelirdi belki..
°
°
°
Başımın üzerinde hissettiğim baskı ile gözlerimi açtım. Koku tanıdık gelirken gülümsedim. Asil gelmişti.

Onlara artık  Bey  demek istemiyordum. Asil dışında.

Asil abim sanki benim tamamlanan parcamdı, yıllardır eksik olan yanım, çökük yanımdı.

Hafif bir şekilde doğrulup gözlerini öptüm. Uyuyordu. Kıpırdanıp gözlerini açınca gözlerimiz birbirine tutundu.

"Abim, günaydın" dedi. Boğazımı temizleyip"günaydın abicim" dedim. Gözlerinde gördüğüm kırıklık canımı yakmıştı. Bunların sebebini biliyordum.

Benim ona abi dememe hâlâ alışamamış, buna layık değilmiş gibi hissediyordu. "Nasıl hissediyorsun?" dedi. Onun duygularını anladığımı hissettmiş olacak ki gözlerini benden çekip odada dolandırdı. "Senin o yeşil gözlerini görünce iyi hissettmeye başladım" dedim. Gözlerini gözlerime dikip"ne var benim gibi gözlerin olsaydı?" dedi. Güldüm. "Değil mi?" dedim.

"Evet abim, üzerini değiştir ben tost alayım bize" deyip bana baktı. Başımı sallayıp"bunu söylemekten ne kadar utansam da başka şansım yok...

Kollarım hâlâ acıyor ve...ve ayaklarım tutmuyor. Yardım eder misin?" dedim. Eksiktim bunu biliyordum ama her fırsatta karşıma çıkması canımı yakıyordu.