Özgürlük Umudu

19. Bölüm Sevginin Acısı

Oy verip yorum yaparsanız sevinirim şimdiden teşekkürler aşklarım ❤️

Bölüm şarkısı: Cem Karaca Resimdeki Gözyaşları...

Oy sınırı:75

Yorum sınırı:75

Yorumları bekliyorum...

Sinir dolduktan 3 gün sonra bölüm gelir...
____________________________

Umut, mutlaka bir yerde bizi bekliyor. Az daha dayan gönlüm.
Ahi Aratoğlu

Sevginin ne olduğunu bilmeyen bir insan kimi sevebilirdi?
Sevse de doğru olur muydu? Buna hakkı olur muydu?

Ben Umut, Umut Karahanlı...Evet doğru okudunuz Umut Karahanlı.

Hâlâ kalbimde sızlayan kırıklar kendini belli ediyordu fakat biz aile olmayı deniyorduk. İroni olamayacak kadar saçmaydı ama bir arada olmak zorundaydık.

Kimse mantıklı düşünmüyordu, öğrendiğim şeyler ile daha bir yorulmuştum sanki..

Sevgi Karahanlı benim hayatımı bitirmek istemişti...Ben şizofreni hastası değilmişim, sadece anksiyete bozukluğu varmış o bile ileri düzeyde değildi!

Neden demek istedim, neden... Ben ne yaptım sana, neden diye haykırmak istedim. Ama sadece iki kelime döküldü dudaklarımdan 'sorun değil'..

Sorundu, hiç olmadığı kadar sorundu ama bunu bilmelerine gerek yoktu.

Derin bir nefes aldım. İkinci gerçek çarptı suratıma. Araf Karahanlı hastaydı, işi yoktu artık. Yorgundu, iyi değildi..

Ama ben de iyi değildim? Onları toparlamam gerekiyordu ama beni kim toparlayacaktı?

Gülümsedim, kimseye gerek yoktu. Ben vardım, geç te olsa ben vardım ve ben kendime yeterdim..

Uzun süredir akan gözyaşlarımı silip tekerlekli sandalyemi odadan çıkarttım.
Üst kattan inmek zor olduğu için en alt kattaki odaların birinde kalıyordum, tabi yan odada Asil kalıyordu. Bu benim için daha iyiydi.

Salona gelince duyduğum sesler ile tepkisiz bir şekilde baktım. Karahanlı kardeşler bu gün buluşuyordu, amcamlar buradaydı..

Salona geçip"hoşgeldiniz, kusura bakmayın beklettim" dedim. Güler yüzüm direkt Ateş amcamın hedefi olurken koca adımlarla yanıma gelip bana sarıldı. Aynı şekilde karşılık verip babamın yanına sürdüm sandalyeyi.

Bütün aile neşe içinde cıvıldıyordu!

Ne olursa olsun kırgınlığım geçmeyecekti ama et tırnaktan ayrılmaz derler ya... Benimki de o meseleydi... Kim ne yaşadı, kimin ne sorunları var bilmiyordum... İnsandık, hata yapabilirdik evet.. ama kırgınım işte ya...

Çok uzatmaya gerek yoktu, korgındım bu kadar...

Beni farketsinler istedim. Bu kadar kalabalığın arasında yok olmak istemedim, farketsinler konuşsunlar istedim..

Evet ilgi odağı olmak istedim..

"Nasılsınız amca, yolculuk nasıl geçti?" Dedim tatlı bir tebessüm ile.

Aren amcam "çok rahat geldik kızım. Sen nasıl hissediyorsun?" demişti.

İyi hissediyordum. İki hafta geçmişti biraz daha toparlanmıştım. Fizik tedaviye gidiyorduk Asil ile. Çok yardım ediyordu bana.

Vicdan azabı mı yoksa sevgi mi bilmiyorum ama o bana iyi geliyordu...

"Daha iyiyim amca çok şükür" dedim gülümseyerek. Araf Karahanlı sandalyemi iyice kendisine yaklaştırıp "uza Aram. O benim kızım!" demişti.