Özgürlük Umudu

31. Bölüm Geç Gelen Sanırlar

Keyifli okumalar dilerim 🫀

Medya: Açelya ve Umut

Bölüm şarkısı: ZAKKUM - BEN SENİ RASTGELE SEVMEDİM  Kİ

_____________________________________

Ömür boyu mutlu olmayı denemiştim belki, hayatımın çoğu gecesi düşünerek geçmişti, kim bilir. Belki hayatım bu yaşıma kadar arayış içindeydi.

Bu yaşım aradığını bulmuş, kalbimi hızlandırmıştı hayatım.

Çok şey yaşamıştım, çok şey kalbimi paramparça etmişti fakat en ağırı babamın ölümü yüzünden aylarca Yankı abimi görmemek ve hafızamın bir süre gitmesi olmuştu. 3 hafta önce yerine gelen anılarım ve acılarımla artık tamdım. Umut çektiği acılarla Umut'tu. Gidiyordum üç gün sonra, kendime ait güzel, küçük bir evim vardı Isparta'da, aynı katta olduğum bir sevgilim vardı üstelik. Artık sadece biz vardık, Umut ve Ahter... O benim için en güzel şarkı, en naif şiir, en tatlı acımdı.                                                                                                               
Bir süre hasretim olmuştu, gizliden gizliye düşlerimi zorlayan bir çift duman mavisi gözler... 

" Umut, sence de zamanı gelmedi mi?" Asal abimin sesiyle kapattığım gözlerimi yavaşça araladım. Neyi kastettiğini çok iyi biliyordum fakat bu gerçekleşirse hangimiz sağlıklı kalırdık bilmiyordum...

Sessizce başımı salladım. Abim elini uzatıp yataktan kalkmama yardım etti.
"Asil amca Arda bana bağırıyor!" Özgür'ün tatlı isyanına kıkırdadım. Asal abim de gülerken biz odamdan çıkmıştık.

Yankı abim bir hafta önce gelmişti. Nihayet evin yolunu bulabilen abimin yüzüne bile bakmamıştım. Bunca zaman tek bir mesaj ya da arama yoktu. O beni hiçe saymak istemişti bende bunu devam ettiriyordum, onun da bundan memnun olduğunu düşünüyordum açıkçası. Sanki babamın ölümünden ben sorumluydum, sanki onu ben öldürmüşüm gibi davranıyordu. Bunun tek sebebi babamın cebinden çıkan mektuptu. Bu zamana kadar açmaya korkmuştum onu fakat artık korkmam için ne sebebim vardı bilmiyordum.

"Umut, biri daha geldi" dedi abim. Az çok tahmin ediyordum kimin geldiğini fakat onu görmek istediğimi pek sanmıyordum.
"Aslında , bütün aile burada desem daha doğru olur" dediğinde salona çoktan varmıştık ve evde hatırı sayılır bir ses vardı. Derin bir nefes aldım, "çocukları odalarına götür abi" dedim. Özgür ve Arda bir süredir bizimle yaşıyor, abimlere amca diyordu.

Abim dediğimi yaparak çocukları aldığında ben bir süre daha içeriye girip girmemek arasında kalmıştım. Tam şimdi kapıdan çıkarak gecenin karanlığına karışabilir ve bir süre bu eve dönmezdim fakat işte o zaman korkak olurdum. Ve ben bu zamana kadar yeterince korkmuştum, bu saatten sonra kimseye boyun eğmek istemiyordum. Büyük bir adım atarak salonun kapısından girdim. Abimin de dediği gibi bütün aile buradaydı, gözlerim sadece bir kişi üzerindeydi, Yankı abimin. zayıflamıştı, sarı saçları daha bir koyu olmuş ve yıpranmıştı, gözlerini göremiyordum şuan fakat ilk geldiği gün görmüştüm. Göz altları mordu ve neden kendine böyle yaptığı hakkında bir fikrim yoktu onun için üzülüyordum fakat ucundan alevlenen gururum ile yanına gitmeyi ret ediyordum.  " Hoş geldiniz" dedim bütün aileye hitaben, çok kalabalıktık fakat bu odada hayatımda yeri olan çok az kişi vardı ve bunlar Ateş amcamın kendisi ve çocuklarıydı. "Güzelim, nasılsın kızım? Çok özledim seni" dedi Ateş amcam, gülümsedim, onu gerçekten seviyordum. yönümü onun tarafına çevirip sıkıca sarıldım ona. Bilmiyordum ama babam hayattayken bile Ateş amcamdan baba sıcaklığı alıyordum. Diğer amcamlarla bu kadar yakın değildim fakat Ateş amcam ayrıydı.