Özgürlük Umudu

34. Bölüm Bir Dizi Aşk Resitali

Keyifli okumalar dilerim ❤️

Hoş geldiniz ❤️

Bölüm şarkısı: ikiye On Kala- Depresyon Güzelim

Medya: Umut ve Ahter

_____________________________

"Biliyor musun güzel sevgilim, bir alıntı var. Seni tanıdığım günden beri daima sana ait oldum* diyor. Bu o kadar doğru ki" Ahter eşsiz bir melodi gibi olan sesiyle fısıldadı kulağıma.

Gülümsedim, arka fonda çalan ikiye On Kala şarkısı ve onun eşsiz sesi bana en büyük ödülü. Bir an olsun elini belimden çekmiş değildi, dans pisti ikimizin aşkıyla aydınlanıyordu sadece. Ahter çok mutluydu, durup durup bunu bana söylüyordu.

"Umutkadınım, o kadar mutluyum ki sanki yer yüzünde sadece biz kalmış gibiyiz" dedi dudağımın kenarını öperken. Mutluluktan doldu gözüm, abimler buraya bakıyordu.

Bir kişi eksikti, Asal abim.

Berfu'ya bakıyordu o.

İtiraf etmesem bile gelsin isterdim.

"Seni çok seviyorum " dedim Ahter'in yanık izinde elimi gezdirirken.

Ahter elimi tuttu, dudaklarına götürdü. "Umut ben sana aşık değilim " dedi, bir korku çökmedi kalbime "ben sana sevdalıyım be zalim" dedi aşkla. Güldüm, "benim aşkım senin aşkının yanında gökyüzünde bir yıldız gibi kalıyor Ahter " dedim. Omuz silkti, "yıllarca gör diye bekledim be kızım, simi kollarım arasındasın. Bir ömür sevdanı kalbimde, aşkını parmağımda taşıyacağım. Sence kim daha çok seviyor diye sorun çıkarır mıyım?" dedi.

Bu çocuğun sesi gerçekten efsunluydu...

"Bütün dünyaya haykırmak istiyorum Umut, seni nasıl sevdiğimi nasıl sevdalandığımı... Tek tek, ülke ülke gezip seni de elinden tutmak 'bakın bu kadın benim nefesim' demek istiyorum" dedi.

Arka fonda çalan şarkı değişip yerini eğlenceli bir şarkı alınca Ahter ellerini ellerime kenetleyip "bu nasıl sevda bilmiyorum" demişti "bende bilmiyorum Ahter, bilmiyorum" dedim masaya otururken.

Aile arası bir nişan değildi, bizim fakülteden arkadaşlarımız, babamın iş arkadaşları ve abimlerin arkadaşlarıyla doluydu.

Ve tabii Orkide sahafın sahibi Alaz abi...

Kız kardeşi ve iki abisiyle buradaydı, açıkçası Orkide'yi bulmasına çok sevinmiştik Ahter ile.

"Abim?" dediğini duydum Asil abimin, doğrudan yüzüne baktığımda hafif bir endişe yer edinmişti. "Biraz bakar mısın?" dedi, başımı salladım. Kabarık olmayan elbisem rahat hareket etmeme sebep oluyordu.

Abim elini uzattığında elini tuttum, düğün salonunun dışına çıktığımızda gördüğüm kişi ile yutkundum.

Asal abim siyah, jilet gibi takım elbisesi ile karşımda duruyordu. Yüzümde bir gülümseme oluşmuştu, ne kadar istemiyorum desem de bu mutlu günümde ailem yanımda olsun istiyordum. Hem 9 aydır küstük, ikimizde adım atmamıstık.

Açıkçası o zaten affedeceğim biri değildi ama insan babası yerine koyduğu abisinin nişanında olmasını istiyordu.

"Ben misafirlere bakayım" dedi Asil abim giderken. Yutkundum, ne konuşacaktık.

"Çok güzel olmuşsun" dedi, sesi ilk tanıdığım adam gibiydi. Bu umrumda değildi. "beyaz da yakışır kesin sana" dedi, dudaklarını dişliyordu. "Bizi de davet ettin, gelmek konusunda çok kararsızdım açıkçası" dedi, omuz silktim "fakat sonra nasıl olduğunu kendim görmek istedim, Yankı abinin attığı fotoğraftan değil" dediğinde tebessüm ettim.