17 yaşında olan Umut gerçek ailesine, evine alışabilecek mi?
Karşımda duran, gözlerimin karalığını aldığım adama çevirdim gözlerimi. Çok sert bakıyordu? Ben mi birşey yapmıştım bilmeden? Beni korkuttuğunu bilse böyle yapmaya devam eder miydi?
Sert...
Lütfen yorum yapmayı unutmayın oy verin lütfen... ________________________
" Yorgun Anılar doldu, dün zihnime Yorgun bir kalp çarptı, göğüs kafesimde Unutmak istedim güzel yüzünü, Unutmak ve sonsuz olmak"
Yazarınız~
‹Her erin bahtına bir güzel düşer...›
~Nazende Sevgilim~
-Virdal Ahter Atay -
Karanlık bir hayat vardı, kimin olduğunu biliyordum.
Karanlık anılar vardı, benim olsun istemediğim.
Karanlık düşler vardı, yok olsun istediğim.
Bir de o vardı, her karanlığımı sevgiye, güneşe çeviren güzel meleğim...
Karşımda, elinde bir kitap sahil kenarında oturuyordu.
Yanına gitmiyordum, istesem giderdim fakat o bana gelsin istiyordum.
Gelmezdi, biliyordum gelmedi ama bir umut?
Artık neredeyse omuz hizasına varan saçlarını ensesinde toplamış yuvarlak gözlüklerini gözüne yerleştirmişti. Üzerinde mavi, beyaz papatyalı bir elbise giyinmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ayağında beyaz spor ayakkabıları vardı ve yanında mavi, siyah ve pembe renklerinin bir arada kullanıldığı yünden işlemeli bir çanta vardı.
Ona sadece dört, belki beş adım uzakta oturuyordum.
Görmüyordu.
Umut, aylardır bana kör yaşıyordu.
Umut, beni unutmuştu.
Umut, gerçekten beni hatırlamıyordu.
Geçici sandığımız unutkanlığı onun güzel anılarını almıştı, beni almıştı. Sadece Araf Karahanlı'nın ölümünü hatırlıyordu.
