|| second installment of "habit series" ||
Solari Dominguez has a habit of biting her fingernails, especially at the times that she's nervous or guilty. It was a normal mannerism for everyone, not until Justine Klein Olivarez kissed her one day when...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Isinuot ko ang mga damit kong nakakalat sa sahig habang nakaupo sa gilid ng kama niya. Gano’n din si Klein sa likuran ko.
Habang isinusuot ang shirt ko, nagpunta siya sa harap ko saka naupo nang bahagya sa sahig. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko saka ako tinitigan nang mabuti sa mga mata.
“I’m really sorry for everything I’ve said. I didn’t mean to hurt you . . . to make you cry,” he said as he pulled me closer, hugging me tight. “I’m so sorry, my love. I’m just so frustrated and . . . irritated everyday. I’m sorry.”
Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin sa mga una niyang sinabi pero . . . it’s contradicting with the first thing that he made me remember.
My words are absolute.
I stand by my own words.
I really don’t think that he should say sorry to me if he believes that. Tulad ng sinabi niya, lahat ng lalabas sa bibig niya, paninindigan niya. Kaya sana . . . pinanindigan niya na lang at hindi na nag-sorry. Hindi ko tuloy alam ngayon kung dapat pa ba akong maniwala doon.
“I-It’s okay. Kasalanan ko rin kasi hindi ako sumunod sa ’yo.”
I moved away from his hug and finished putting my clothes on. Pagkatapos, tumayo ako’t kinuha ang bag na nasa sahig din ngayon, saka nag-ayos sa harap ng salamin niya.
“Love, hindi. Wala kang kasalanan. It’s my fault that I’m a mess now.”
I shook my head. “Hindi mo kasalanan na gan’yan ka ngayon. Hindi mo naman ginusto ‘yan, ‘di ba?”
He didn’t answer.
“Pero hindi ko rin kasalanan kung n-nami-miss na kita.”
I looked down on my lap and tears fell continuously because I’m really hurt with the way he treated me earlier.
“Gusto lang naman kitang makita. Gusto kong malaman kung maayos lang ang kalagayan mo dito habang gusto mo ng oras para sa sarili mo.”
Sobs escaped my lips as I wiped my tears away.
“’Yun lang naman ang gusto ko kasi . . . kasi wala ka namang nire-reply-an sa mga text ko sa ’yo. Nag-aalala lang naman ako kaya nandito ako ngayon. Masama ba ’yon?”
I looked at him. He’s looking at me like he wants to cry too. Patuloy rin ang paglunok niya pero hindi pa rin siya nagsasalita.
“Ayaw mo na ba?”
Umawang ang bibig niya sa itinanong ko.
“No way, hindi gano’n ’yon, Solari.”
I sniffed. “Natitiis mo na ako nang ganito katagal. Anong iisipin ko, ’di ba? Hindi ka nagsasabi kung maayos lang ba ang lagay mo dito at kung anong iniisip at nararamdaman mo.”
