Sweetest Rebellion

Chapter 16

"I don't want that, stop it!" saway ko

Para naman itong walang naririnig dahil patuloy pa rin siya paglalagay ng pagkain sa paper plate ko.

"Professor Thomas, stop!"

Tiningnan ako nito at sa wakas ay tumigil na sa pagtambak ng pagkain sa plato ko. But what she put is still too much for me to finish, parang pang tatlong tao yata ito.

The only reason why she assisted me sa pagkuha ng pagkain ay dahil malapit iyon sakanya at bilin daw ni Ate na pakainin ako ng marami. If I were to get my own food, she was sure I'll only get a small amount.

"This is too much! I'm on a strict diet right now." reklamo ko nang iabot niya saakin ang gabundok na pagkain

"For what? You can no longer join the pageant so, eat. You're too thin, mukha ka nang tinik." Ha?!

"Excuse me! We don't tolerate body shaming here! Isa pa, it's not my fault I'm like this." I blame it to the darkness.

The last sentence came out as a soft whisper. The memory of that night still pinches something inside me whenever I think about it.

"Then whose fault was it? Ikaw lang ang tangang gumawa niyan sa sarili mo." narinig pala niya

Hindi nalang ako sumagot dahil para saan pa? Walang katapusang sagutan din lang naman ang mangyayari kung sakali kaya mabuting manahimik nalang.

I sat there silently eating my food. Then the next thing I knew, tears started escaping my eyes and rolling down my cheeks. I don't wanna be this emotional, especially not in front of her! This menstrual hormones really affect me big time. Bakit ba kasi ako naging babae! I swear, men have it easy.

"Why are you crying again?" she noticed

Parang batang umiling naman ako at pinilit ang sariling kumain pa rin habang kinikimkim ang mga hikbing pilit pa ring kumakawala saakin.

Paano ko naman sasabihin na umiiyak ako dahil sa bwisit na hormones na 'to? That I got really emotional dahil pinagtataasan niya ako ng boses?

I don't wanna say all that, because I'm afraid she's going to insult me again. Natatakot ako na baka i-invalidate nanaman ni Ma'am ang nararamdaman ko.

"I d-don't eat bread crust." humihikbing sabi ko dito. Kunot noo ako nitong tiningnan. I really don't eat bread crust.

"Is that why you're crying? Jesus!"

"I don't l-like them nga, Ma'am." Tuluyan na akong naiyak, damn it!

Nagulat ako nang marahas na naupo si Professor Thomas sa tabi ko bago kinuha ang mga tinapay sa pinggan ko. Isa isa ang ginawa nitong pagtanggal sa mga bread crusts at inilalagay ang mga iyon sa plato niya.

"There! Kumain ka na. Stop crying, kid. It's annoying the hell out of me." tumayo na siya pagtapos

Naglakad ito patungo sa katapat na couch at doon naupo bago nagpatuloy sa pagkain.

Now I can see what she meant when she said she doesn't want kids. Ang ikli na ng pasensya ko pero ang kanya ay singnipis ng hibla ng buhok.

Saglit ko pang tinitigan ang mga tinapay na ngayon ay wala nang crusts bago ito kinain. Nahihiyang napatingin ako kay Ma'am habang humihikbi pa rin ng kaunti. Abala ito sa pagkain.

"You said you don't wanna babysit me, then why are you doing me favors, Ma'am?" tanong ko

"Just eat, Revamonte. Stop overthinking things because this is absolutely nothing to me. And if you think this is a favor, ibahin mo saakin. It is honestly a burden for me."