{Tamamlandı} Gece [+18]

Tanışma

Toplantı odasının kapısının hemen yanında sırtımı duvara yaslamış sigaramı içiyordum. Tuğbayla olan konuşmamı bitirene kadar yemekhane kapandığından zehirli duman boş midem yüzünden canımı sıkıyordu. Yine de devam ediyordum, o acıya ihtiyacım vardı. Kızın varlığı planlarımı bozmuştu. Yıllardır ne kadar sessiz olursam olayım yaptığım şeyler vardı. Kayıtlara geçmeyen ama sakladığım ruhumu tamamen gözler önüne serecek şeyler yapmıştım. Bunları bilen tek kişi de yıllardır peşimde dolanan Tuğbaydı. Ajanların teklifini kabul ettiğim zaman niyetim diğerlerinin eğitim almasını sağlamaktı. İstemediğim halde buraya gelmiştim çünkü onların istediğini yapmadığım sürece benim isteğim de yerine getirilmezdi.

Bildiğim diğer şey ise burada karşılaşacağım insanların çocukluğumun bir parçası olduğuydu. Tesise gelirken yol boyunca zihnimde planımı oluşturmuştum. Kısa süreliğine burada kalacak ve eğitildiklerinden emin olduktan sonra gidecektim. Zaten kendilerini korumayı öğrenmeye başladıklarında ajanlar gidişimle eğitimi durdursalar bile çocuklar devam etmeleri konusunda ısrar edeceklerdi. Böylelikle gidişim sorun yaratmayacaktı. O zamana kadar kalabilmek içinse maskemi en iyi şekilde kullanmam gerekiyordu. Yapacaktım da. Kimse oyunculuk konusunda beni geçemezdi ama Tuğba sorun yaratıyordu. Diğerlerine karşı farklı, belki de iğrenç bir karaktere sahip Gece Toksöz oluştururken gerçeği bilen birinin etrafımda olmaması gerekiyordu. Tuğba biliyordu. Arkadaş olmasak da neye nasıl tepki vereceğimi bilecek kadar peşimde dolanmıştı.

Öfkeyle sigaramı pantolonuma bastırdım. Zamanında onunla bu şekilde karşılaşacağımı bilsem takip edildiğimi anladığım ilk gün onu öyle korkuturdum ki, yanıma yaklaşmak bir yana bana bakmamak için gözlerini oyardı. Fakat yapmamıştım işte. İçimdeki o aciz çocuk yalnızlığımı gölgeleyen kızın varlığını seviyordu. Konuşmuyorduk, arkadaş değildik, birbirimize karşı sevgimiz de yoktu ama en azından yalnız değildim. Evime gidene kadar peşimden ayrılmayan biri vardı. Dört duvarın arasına girene kadar yanımda birinin varlığını hissedebildiğim için yıllardır tek kelime etmemiştim. Şimdi de pişmandım. Ne zaman içimdeki çocuğun isteği üzerine hareket etsem mutlaka pişman oluyordum.

Derin bir nefesin ardından kapıyı açarak toplantı odasına girdim. Yemekhanede olduğu gibi yine herkesin bakışları bana döndü. Kimseyle göz teması kurmadan boş olan sandalyeye oturdum. Kısacık bir an etrafıma baktığım zaman yuvarlak masanın karşı tarafında ajanların oturduğunu görmüştüm. Gözlerimi yıpranmış pantolonuma çevirerek konuşmaları dinlemeye başladım.

"Bizi niye topladınız?"

"Gelişmelerle ilgili bilgilendirmek için."

"Biri daha mı öldü?" diyen kızın sesindeki korkuya gülümsedim. Anlaşılan çocukların tecavüze uğradıklarından da haberleri yoktu. Ölümün bile onurlusu onlardan mahrum edilirken birinin son nefesini vermiş olduğu ihtimalinden korkuyorlardı.

"Hayır. Şu an diğerleriyle görüşmelerimiz devam ediyor. Sizi topladık çünkü tesisteki yaşantınızda bazı değişiklikler olacak."

"Ne gibi bir değişiklik?"

"Artık kahvaltıdan sonra sizi korumak için görevlendirilen ajanlar tarafından dövüş eğitimi alacaksınız." Konuşan Kuzeydi. Dün gece de kritik anda Yarenin konuşma işini ona bıraktığını fark etmiştim. Büyük ihtimalle lider oydu. "Günün belirli bir kısmında yine istediğinizi yapabilirsiniz ama eğitimlerinizi aksatmak söz konusu olmayacak. Katille karşı karşıya geldiğinizde yanınızda biz yoksak bile kendinizi koruya bileceğinizden emin olmamız gerekiyor."

"Neden şimdi?" Bu soru sağ tarafımdan gelmişti. Ses kaşlarımın çatılmasına neden olsa da başımı kaldırıp kimin konuştuğuna bakmadım. Zaten buradakilerin çoğunun arkadaşım olduğunu biliyordum. Bakmamalı, tanımamalıydım. "İki haftadır buradayız ama bizi eğitmek şöyle dursun, doğru dürüst bilgi bile vermiyorsunuz. Dün gece bizden birini daha getiriyorsunuz ve bugün karşımıza geçip bir şeylerin değişeceğini söylüyorsunuz. Neden?"