{Tamamlandı} Gece [+18]

Casus

Biten sigaramı pantolonuma bastırırken derin bir nefes alarak sırtımı yaslandığım duvardan ayırdım. Lojmandaki çocuklar ajanlarla görüşmek istediklerinden toplantı ayarlanmıştı. İlk başta onlara katılmak istemesem de askerle çalışan kişiyi ya da kişileri bulmak için her fırsatı değerlendirmem gerektiğini hatırlayınca... Buradaydım işte. Odaya girip kimseyle göz teması kurmadan boş olan tek sandalyeye oturdum. Bir yanımda Tuğba, diğer yanımda ise Bora vardı.

Kuzey beni inceledikten, büyük ihtimalle iyi olduğumdan emin olduktan sonra "Evet, Gece de geldiğine göre," diyerek konuşmaya başladı. Ekibinden sadece Ozanla Cansu yanındaydı. "Ne konuşmak istiyorsunuz?" sorusunun ardından yaşanan birkaç dakikalık sessizlikte çocukların hepsinin Orhan denen adama baktıklarını fark ettim. Anlaşılan kendilerine lider olarak seçtikleri kişi oydu. Fakat Orhan konuşmak yerine yanındaki kıza işaret verdi.

"Bize açıklama borçlusunuz. Şu kız..." Tuğbayı işaret eden kızı dinlerken hırlamaya benzer bir ses çıkararak kendimi hatırlatınca yutkunarak hitap şeklini düzeltti. "Tuğba arkadaşımız..." Yemekhanede olanlardan sonra kimsenin beni karşısına almaya cesareti yoktu. "Neden intihar etti? Gece arkadaşımız neden iki kez yaralı halde tesise getirildi? Peşimizdeki katil biz buraya gelince durdu mu? Cevaplamanız gereken yeterince soru var bence."

"Tuğbanın intiharı da, benim yaralanmam da sizi ilgilendirmiyor. Şahsi meselelerdi. Çözüldü, bitti."

Açıklama yapan kişi ben olduğum için çocuklar itiraz ederken Kuzey "Bizim de bu konuda söyleyeceklerimiz bundan fazla değil," deyip susmalarını sağladı. Evet, ajanlar gerçeklerin farkındaydılar fakat bunları onlara anlatmayı düşünmüyorlardı. Sonuçta ellerinde delil yoktu. Boşu boşuna insanları telaşlandırmak istemiyorlardı. "Tuğba ve Gece ile ilgili yaşanan her şey konumuzdan bağımsız. Bu yüzden diğer sorunuzu cevaplayalım."

Ekip liderinin işaretiyle Cansu konuşmaya dahil oldu. "Peşinizdeki katil birkaç gün önceye kadar durmuştu," demesiyle yere sabitlediğim bakışlarımı Cansuya çevirerek kaşlarımı çattım. İyileşme sürecinde olduğumdan her şeyden uzak kalmıştım. "Son bir hafta içinde koruma teklifimizi kabul etmeyen beş çocuğun evine girdi. Maalesef beşi de o gün yanlarında olan kişilerle birlikte öldürüldüler."

Duydukları karşısında buz kesen çocuklardan Sanem zorlukla dudaklarını aralayarak sadece "Tecavüz?" diyebildi. Ölenlerle ilgili net sayı vermemeleri korkmalarına yetmişti. Onları anlıyordum. Daha yolun başındaydık. Şimdiden bunca can kaybı yaşanmışken... O adam tutuklanana kadar kaç kişi ölecekti? Haftalardır günlerini birlikte geçirdikleri insanlardan kaçı hayatta kalacaktı?

Ozandan gelen "Hayır, bu kez kimseye dokunmamış," yanıtıyla buz gibi bakan gözlerim otomatik olarak toplantı odasındaki kameraya döndü. Tek kaşım havada başımı yana doğru eğdiğimde bunu fark eden kişiler Bora ve Necip oldu.

Kuzey "Bunu bilmeniz gerekiyor," deyip yan yana oturan, ismini bilmediğim iki kıza döndü. "Sizin de evlerinize girilmiş. Ev boş olduğundan kimse zarar görmemiş." Gökyüzü gözlü adamın mavileri sigaramı yakarken kahvelerimle buluşunca birbirimizin zihninden geçenleri anlamıştık. Toplantıdan sonra özel olarak konuşacaktık. Çocukları korkutmamak için söylenmeyenleri bana anlatacaktı.

"Yani ikimiz artık gidebilir miyiz?"

"Maalesef. Buradan çıktığınızda sizi de öldürmeyeceğinin garantisi yok. Şimdilik burada kalmanız güvenliğiniz açısından önemli."

"Bu adam evlerimizde ne arıyor?" Necip'in sorusuyla Kuzey derin bir nefes aldı. Er geç çocukların onlara söylenmeyenleri fark edeceklerini biliyordu. Bu kadar uzun sürmüş olması bile büyük şanstı. "Bizim burada olduğumuzu biliyor. İçeri bomba yerleştirdi. Niyeti zamanında öldürdüğü askerlerin çocuklarını öldürmek olsaydı boş olduğunu bildiği evlere girmezdi." Anlaşılan Necip üzerinde olan bakışlardan sadece benimkini umursadığından kısacık bir an bana baktı. Dudaklarımdaki küçücük ama gurur dolu gülümsemeden doğru noktaya parmak bastığını anladı. "Bizden ne saklıyorsunuz?"