{Tamamlandı} Gece [+18]

Eğitim

"Benim polis akademisinde olduğumu unuttunuz sanırım. Dövüş konusunda yeterince eğitimim var."

Necip'in bitmeyen homurdanmalarına gözlerimi devirdim. Tesisteki eğitim alanına gelmiştik ve herkes eğitim alacağı kişinin önündeydi. Sadece homurdanan Necip ve sigara içtiğim için kapıya yaslanmış olan ben herkesten uzaktık. İlk başta karşıma gelen Yaren olmuştu. Anlamadığım şekilde Kuzey alana geldikten sonra eğitmenim değişmişti. Yaren Necip'i, Kuzey beni eğitecekti. Yemek yemediğim için içtiğim sigaralar midemi yakmasaydı bunu sorgulardım ama şu anda hiçbir şey umurumda değildi.

"Necip, sen de herkes gibi eğitim görmek zorundasın."

"Değilim çünkü ben zaten eğitimliyim."

Bir şeyler söylemek için dudaklarını aralayan Yareni görünce daha fazla dayanamadığımdan "Lan uyumsuz," diyerek konuşmaya dahil oldum. Niyetim sadece Necip'in dikkatini çekmekti fakat herkesin bakışları bana dönmüştü. Umursamadım. Parmaklarımın arasındaki sigaradan derin bir nefes çektikten sonra yeniden dudaklarımı araladım. "İnsanlara neden sorun çıkarıyorsun? Akademide okuyorsan ne olmuş? Buraya gelmesen zaten orada da eğitimin devam edecekti." Necip'in tek kaşını kaldırarak bana bakmaya devam etmesiyle son nefesini çektiğim sigarayı pantolonumda söndürüp duruşumu dikleştirdim. Sırtımı kapıdan ayırdığım sırada kısacık bir an bakışlarım Kuzeye değmiş, onun da merakla ne yapacağımı beklediğini görmüştüm. "Diğerleriyle aynı muameleyi görmek gururuna mı dokunuyor?

"Ne saçmalıyorsun?"

"Buradaki kimseden iyi değilsin diyorum. Kes sesini ve eğitimine başla diyorum."

Necip "Hadi ya," dedikten sonra ellerini ceplerine yerleştirdi. Yine tartışacağımızı anlayanlardan bazıları gözlerini devirdi, bazılarıysa çekirdek olsa da çitlesek havasına girdi. "Buradaki kimseden iyi olmadığımı sana düşündüren ne?"

"Eğer gerçekten iyi olsaydın... Senin gibi bir geri zekalıya bu nasıl anlatılır acaba?" Kollarımı önümde bağlayıp çenemi işaret ve baş parmağımın arasına alarak düşünüyormuş gibi yaptım. Aslında tek istediğim ona geri zekalı dediğimi sindirmesi, sinirlenmesiydi. "Gerçekten iyi olsaydın ne olursa olsun iyi olamayacağını bilirdin. Özellikle gelecekte polis olmayı düşünüyorsan... Durmak nedir bilmemen gerekiyor. Kurşundan daha hızlı olamazsın, bu bir gerçek ama en azından ölümcül yara almamak için en iyisi olabilmek adına durmadan öğrenmek zorunda olduğunu unutma derim."

Necip haklı olduğumu bilse de sırf bana zafer kazandırmak istemediği için "Buradaki her hangi bir eğitmen beni deneyebilir," dedi omuzlarını kaldırarak. Dövüş konusunda kendine güveniyordu. Araştırma yapan sadece ajanlar değildi. Necip'in akademide yaşadığı tek sorun silahlardı. Keskin nişancı olmak istiyordu fakat hala o seviyeye gelememişti. Daha on bir yaşındayken polis olmaya karar vermişti, yani babası güvenli olduğuna inandığı tek yerde, kendi evinin yatağında alnından vurularak öldürüldüğünde. O günden akademiye alındığı güne kadar her dövüş dalıyla ilgilenmişti. Belki buradaki ajanlar kadar tecrübesi yoktu ama çocukluğundan beri ilgilendiği alandı dövüş. Yenemese de en ağır zararı verebilirdi. Yine de benim karşımda şansı yoktu.

Alayla gülümseyerek eğitim alanındaki ajanlara baktım. Dışarıdan bakıldığında ona rakip seçiyor gibi görünsem de sadece zaman öldürüyordum. Necip'in öz güveni tehlikeliydi. Polis olacaksa her gün ölümü kabul ederek evden çıkacağını anlaması gerekiyordu. Ajanlardan biriyle dövüştüğü zaman elbette yenilecekti. Ne kadar iyi dövüşürse dövüşsün buradaki insanların mesleği, tecrübesi yok sayılamazdı. Konu da buydu zaten. Necip de bunun farkında olduğundan yenilse de umursamayacaktı. Gururunun kırılması gerekiyordu ki, bir daha iyi olduğunu düşünerek durmayı aklından geçirmesin.