{Tamamlandı} Gece [+18]

Liste

Yüzüme doğru savrulan yumruktan eğilerek kurtulup yumruğumu adamın karnına geçirdim. Fakat karşımdaki kişi kabul etmekten nefret etsem de benden daha iyiydi. Bu yüzden karnına yediği yumruk nedeniyle geriye savrulmadan önce kafa atmayı başardı. Dizlerimin üzerine kapaklandığımda burnumdan boşalan kanı tişörtümle sildim. Yüzümde hem çektiğim acıyı hem de aldığım keyfi belli eden bir gülümseme vardı.

"Paslanmışsın, marul kafa."

"Aynaya bak istersen, deve."

Güney gülerek hala sızlayan çenesini sıvazladı. Ne kadar süredir dövüştüğümüzü bilmiyordum. Birbirimizi ciddi anlamda yormuş, dağıtmıştık. Koşu bandındaki Oktayın fırlattığı havluyu havada yakalayıp bana fırlattı. Kafa atarken gücünü kontrol edemediğinden kanamam durmuyordu. Oktayın fırlattığı ikinci havluyla terini sildiği sırada etrafımızda toplanan insanları fark etti.

Çocukların eğitim saatiydi. Avcıların eğitime ihtiyacı yoktu, bunu bir çok kez ispatlamıştık. Yine de birlikte antrenman yapmayı özlediğimizden onlara katılmıştık. Neredeyse yarım saat önce ise olay antrenman yapmaktan çıkmış, dövüşe evrilmişti. Güney ve ben meydan okumalara bayılırdık. Tesisteyken de haftada en az bir günü dövüşe ayırır, kaybeden kazananın istediğini yapardı. İlk üç yıl. Sonrasında ikimiz de dişli rakibe dönüştüğümüzden birlikte pes etmeye karar verene kadar devam ederdik. Bugün olduğu gibi. Şimdi ise herkes durmuş bizi izliyordu.

Yere çöken Güney çenemi tutarak yüzümü kendisine çevirdi. Birkaç gündür mutlu olduğumu görüyordu ve elinden geldiğince bu halimin devam etmesi için çabalamıştı. Fakat buraya kadardı çünkü çalışmamız gerekiyordu. "Şüphelilerden biri İstanbulda," dediği anda neşeli halimden sıyrılarak görev başındaki ifadesiz maskemi taktım. Uzun yıllar boyunca lojmandaki olayın arkasında olabilecek kişileri araştırmış, peşlerine düşmüştük. Bir gün eğitmenimiz gelip dosyanın kapatıldığını söylediği güne kadar en azından liste oluştura bilmiştik. Emri aldığımız zaman listeyi teslim etmiş, şüphelilerin peşini bırakmıştık. Bugüne kadar.

🚬

Islak saçlarımı geriye doğru tarayarak toplantı odasına girdiğimde kısacık bir an duraksadım. Ajanlarla Avcıları aynı masada görmek fazlasıyla garipti. Fakat buna alışmam gerekiyordu. Resmi olmasa da tesis içinde verilen karara göre birlikte çalışacaktık. Gelişimle birlikte Suna elindeki kumandaya basıp odanın bir duvarını kaplayan ekranın yanmasını sağladı. Ekip lideri olarak konuşması gereken kişi Güney olduğundan boş sandalyelerden birine geçmek istediğimde eliyle ekranın önündeki boşluğu işaret etti. Benim konuşmamı istiyordu.

Dudaklarıma misafir olmak isteyen gülümsemeyi zorlukla da olsa engelleyip "Bu liste yıllar önce Avcılar tarafından hazırlandı," diyerek konuşmaya başladım. "Lojmanla bağlantılı olan tüm askerlerin katliam gününe kadar görüştüğü, konuştuğu yüksek mevkili isimlerin listesi çıkarıldı. Haberiniz olup olmadığını bilmiyorum ama katliam gününden sadece on yedi saat sonra bir kokteyl düzenlendi. Oluşturulan listeden tam olarak on üç kişi kokteyle katıldı. Aralarından bir veya birkaçının katliamla bağlantılı olduğuna ve kokteyle bilgi vermeye gittiğine eminiz." Sunanın tuşa basmasıyla ekrandaki fotoğraf değişti. Hedef olarak görülen kişilerin dokuzunun üzeri çizildi. "Listeyi teslim etmemiz istenene kadar on üç kişiden dördünün temiz olduğunu garantilemiştik. Aradan geçen on sekiz yılda da listedeki beş kişi öldü. Geriye sadece dört kişi kaldı."

Bundan sonrasını anlatması gereken Güney olduğundan gülümseyerek yerimi ona bıraktım. Ondan geriye kalan boş sandalyeye oturduğum zaman kalbim hissettiğim mutluluk yüzünden normal ritmini kaybetmişti. Çok özlemiştim. Avcıları, onlarla çalışmayı çok özlemiştim. "Bugün aralarındaki en tehlikeli kişi İstanbula giriş yaptı," diyen Güneyin sesiyle dikkatimi ekip liderime verdim. "Koray Suskun. Eski Kara Kuvvetleri Komutanı. Bir patlamada yaralandığından emekliye ayrıldığı biliniyor fakat gerçekte askerleri para karşılığında yasal olmayan görevlerde kullandığı için uzaklaştırıldı."