"နိုဗာ...."
"ဗ်ာ...."
မ်က္လုံးေတြကို သူ အၾကာႀကီးမွိတ္ထားတယ္။
ေဘးကပ္ရက္မွာ ေျခေတြကိုဆန့္ထားၿပီး ခုံကိုခပ္ေလ်ာေလ်ာမွီကာ လက္ပိုက္ၿပီးမ်က္လုံးစုံမွိတ္ထားသူကို တစ္ခ်က္ပဲၾကည့္ၿပီး Nova ကျပတင္းအျပင္ကအေမွာင္ထုကိုေငးရင္း လိုက္ပါလာခဲ့တာ။
႐ုတ္တရက္သူကေခၚေတာ့ လန့္သြားတာေပါ့။
"Sorry.... မင္းလန့္သြားတာလား"
ျဖတ္ကနဲပြင့္လာတဲ့ မ်က္လုံးေတြ...
Nova ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။
"မလန့္ပါဘူး.... ဘာေျပာမလို႔လဲ.... ကိုတက္ဘုန္းလူ"
ခပ္ေအးေအးပဲ Nova ကျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထူးေလ့က်င့္ထားတာမဟုတ္ေပမဲ့ ဒီေလာကဓံက Nova တို႔ကို သင္ၾကားေပးတာေတြမ်ားခဲ့ပါၿပီ။ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ့အလုပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ လိမ္ဆိုလဲလိမ္ရတယ္... ညာဆိုလဲညာရတယ္.... မွင္ေသေသနဲ႕ အားလုံးကို လုပ္ေဆာင္တတ္ေနပါၿပီ။
"ဘယ္ထိသြားရမွာလဲ..."
"ဘူတာလမ္းဆုံးထိပါ....."
တကယ္ေတာ့ Nova သြားရမွာက ဘူတာလမ္းဆုံးခင္ ႏွစ္ဘူတာအလိုက ႐ြာေလးမို႔ အနီးဆုံးဘူတာက ၿမိဳင္ေဟဝန္ဆိုတဲ့ဘူတာပါ။ အဲ့ဒီကေန လမ္းေလွ်ာက္ရမယ္ထင္တယ္။ ၿမိဳင္ေဟဝန္႐ြာထဲေရာက္ရင္ေတာ့ Nova တာဝန္ၿပီးပါၿပီ။
"ေၾသာ္.... လမ္းဆုံးထိလား.... ကိုယ္ေရာပဲ...အဲ့ထိသြားမွာ"
"အင္း...."
Nova ရဲ႕ စကားသံလဲဆုံးေရာ သူ႕ဘက္ကစကားျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ပါတယ္။
.
.
.
တက္ဘုန္းလူ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းတဂ်က္ဂ်က္ရထားေပၚမွာ ထိုင္ေနရင္း အေတြးေတြကိုျဖန့္က်က္ၿပီး လႊင့္မိတယ္။
အေရးႀကီးတဲ့တာဝန္တစ္ခုက တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတဲ့ေနရာကို လက္နက္သယ္ေပးတဲ့ေထာက္ပို႔ေတြကို ဖမ္းဆီးေပးဖို႔ပါပဲ။
တကယ္ဆို တက္ဘုန္းလူက တာဝန္တစ္ခုထမ္းေဆာင္ၿပီး ေနာက္တန္းကိုျပန္လာတဲ့သူပါ။ ဒီ mission မွာ အဓိကတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရမဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။
YOU ARE READING
On The Side Of Truth
Short Storyလမ်း..... ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ကြရင်း ကျောခိုင်းမိကြတယ်။ ကိုယ်မျက်နှာမူရာအရပ်ကို ဆက်ပြီးလျှောက်ရင်း ဝေးကွာသွားကြတယ်။ ကိုယ်ရွေးချယ်ရာလမ်းအတိုင်းလျှောက်ရင်း မင်းနဲ့တွေ့ဆုံခဲ့တာကတော့ အမှတ်တရပါပဲ။ ဒီလမ်းပေါ်မှာပေါ့.... တိတိကျကျဆိုရရင်... လမ်းပေါ်မှာမော...
