"ဟုတ္တယ္.... ကိုတက္ဘုန္းလူ.... လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈမရွိဘဲ.... ငါတေကာ...ေကာတဲ့ေနရာမွာ... တာဝန္ေက်ရတာ...အရမ္းေတာ့အဆင္မေျပဘူး...အဲ့ဒါကို... မွန္တယ္လို႔လဲ...ေျပာလို႔မရဘူး"
တာဝန္မွ တာဝန္... အလုပ္မွအလုပ္ဆိုၿပီးေနလာခဲ့တဲ့ တက္ဘုန္းလူတစ္ေယာက္ နိုဗာ့စကားကို အထပ္ထပ္အျပန္ျပန္ၾကားေယာင္မိရင္း... စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာတယ္။ နိုဗာဆိုလိုတာကို တက္ဘုန္းလူ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိပါတယ္။
"ျဖစ္နိုင္ရင္.... ဘယ္သူကေတာ့...တရားမဝင္တာေတြ..အႏၱရာယ္မ်ားတာေတြကို...အသက္ရင္းၿပီး...လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ... ေနာ္"
"ေနအုံး.... ေနအုံး....နိုဗာ... ခဏေလး...ကိုယ္ေမးတာေလးကိုအရင္ေျဖပါ"
ႏွစ္ေယာက္လုံး မထူးဇာတ္ခင္းၾကရေတာ့မယ္။
တက္ဘုန္းလူဘက္ကအေတြးက သူ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတယ္။ အရင္တာဝန္ေတြကို တက္ဘုန္းလူက ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လွ်ို႔ဝွက္စြာ ေသသပ္စြာ ပိရိစြာထမ္းေဆာင္ခဲ့တာေၾကာင့္ေပါ့။ အခုလို ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ္နဲ႕ဘက္မတူတဲ့လူ ယုံၾကည္မႈကြဲျပါးတဲ့လူ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းခ်င္းဆန့္က်င္ဘက္လူကို ေထြေထြထူးထူး ဘာမွရွင္းမျပဘဲ ကြိကနဲေနေအာင္
ဖမ္းဆီးနိုင္ရမယ္ေလ။ တက္ဘုန္းလူက ဒီရထားေပၚမတက္ခင္ေလးတင္မွာပဲ တာဝန္ကလြဲၿပီးဘာမွ မေတြးထားတဲ့လူတစ္ေယာက္ေပါ့။
နိုဗာရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း တက္ဘုန္းလူ ပိုၿပီးနားလည္လာတာတစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ဒါက နိုဗာ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕အၾကည့္ဆုံတိုင္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။
နိုဗာ့ကို လုံၿခဳံေစခ်င္တာပါ။
ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပဲ ခံစားခ်က္ႀကီးကထူးဆန္းလြန္းလို႔
တက္ဘုန္းလူ ႐ူးေတာင္႐ူးခ်င္တယ္။
သိစိတ္နဲ႕ မသိစိတ္မဟုတ္ဘဲ သိစိတ္ႏွစ္ခုလြန္ဆြဲအားၿပိဳင္ေနသလိုျဖစ္ေနတာ။
တစ္ဖက္သိစိတ္က တာဝန္ကိုမေန႕မနက္အထိေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ တက္ဘုန္းလူျဖစ္ၿပီး ေနာက္ထပ္သိစိတ္တစ္ခုက နိုဗာဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကိုလုံၿခဳံေစခ်င္တဲ့စိတ္။
YOU ARE READING
On The Side Of Truth
Short Storyလမ်း..... ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ကြရင်း ကျောခိုင်းမိကြတယ်။ ကိုယ်မျက်နှာမူရာအရပ်ကို ဆက်ပြီးလျှောက်ရင်း ဝေးကွာသွားကြတယ်။ ကိုယ်ရွေးချယ်ရာလမ်းအတိုင်းလျှောက်ရင်း မင်းနဲ့တွေ့ဆုံခဲ့တာကတော့ အမှတ်တရပါပဲ။ ဒီလမ်းပေါ်မှာပေါ့.... တိတိကျကျဆိုရရင်... လမ်းပေါ်မှာမော...
