"ဆရာ.... ဆရာတက္ဘုန္းလူ.... ခဏေလးလာပါအုံးတဲ့.... ဆရာေက်ာ္စိုးမိုးေခၚခိုင္းလို႔ပါဗ်''
တက္ဘုန္းလူတို႔တြဲရွိရာကို အေလာတႀကီးနဲ႕ ရထားရဲဝန္ထမ္းေကာင္ေလးက အေျပးလာေခၚတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ....''
"ဟို.... ဟိုေလ.... ဆရာကိုယ္တိုင္ပဲ....လာပါဗ်ာ.... အေရးႀကီးလို႔....''
"ဘာကိုအေရးႀကီးတာလဲလို႔.... ငါေမးေနတယ္ေလ''
ငါေမးေနတယ္ေလ...ဆိုတဲ့စကားစုကိုခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေျပာခ်လိဳက္တဲ့အခါ လာေခၚသူမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ျဖစ္သြားရွာတယ္။
သူက သာမာန္ဝန္ထမ္းေလးဆိုေတာ့လဲ ထုံးစံအတိုင္းေပါ့။ တပ္သားကိုးေယာက္ ဗိုလ္ကိုးေယာက္ က်န္တာအရစ္နဲ႕ခ်ည္းပဲဆိုတဲ့လူေတြၾကားမွာ ဟိုဘက္ကေအာ္ရင္ ဟိုဘက္ေျပးေၾကာက္ရၿပီး ဒီဘက္ကေအာ္ရင္ ဒီဘက္ကိုေျပးေၾကာက္ရပါတယ္။ မွန္တာမွားတာကို အရင္မေျပာခင္ အဆူအဆဲနဲ႕စိတ္လက္မရွည္မႈေတြက အရင္ လာတတ္တာပါ။
"ဟုတ္ကဲ့.... တစ္ခုခုေတြ႕လို႔နဲ႕တူတယ္....ဆရာ... အဲ့ဒါ...''
တက္ဘုန္းလူ တစ္ခ်က္ေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္။
"ေအး.... လာမယ္လို႔ေျပာလိုက္''
"ဟုတ္ကဲ့....ဆရာ.... အခုလာပါေနာ္...''
ေၾကာက္အားပိုေနေပမဲ့ တက္ဘုန္းလူ ၾကာေနရင္ ေက်ာ္စိုးမိုး ဆဲတာခံရမွာစိုးရိမ္ေတာ့လဲ ေျပးရင္းနဲ႕ ျမန္ျမန္လာခဲ့ဖို႔ ေအာ္သြားေသးတာပါ။
.
.
.
"ကိုတက္ဘုန္းလူ.....''
"အင္း...''
"ဘာမ်ား.... ေတြ႕တာပါလိမ့္.... ''
"မသိေသးဘူးေလ.... ကိုယ္သြားၾကည့္လိုက္ပါ့မယ္''
"ကြၽန္ေတာ္ေရာ.... ၾကည့္ခ်င္တယ္ေလ''
"ဘယ္ရမလဲကြ.... စိတ္ေအးေအးထားၿပီး က်န္ခဲ့...
နိုဗာ...မင္းကိုယ့္ကို... ယုံတယ္ဆို....ဟင္''
အနည္းငယ္စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံရတဲ့ နိုဗာက တက္ဘုန္းလူကို ေမာ့္ၾကည့္တယ္။
"မင္း.... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ''
"ကြၽန္ေတာ့္အျပင္.... တျခားတစ္ေယာက္ပါလာေသးရင္.... သူ...ဖမ္းမိၿပီေပါ့ေနာ္.... အဲ့လိုျဖစ္သြားၿပီမွလား''
YOU ARE READING
On The Side Of Truth
Short Storyလမ်း..... ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ကြရင်း ကျောခိုင်းမိကြတယ်။ ကိုယ်မျက်နှာမူရာအရပ်ကို ဆက်ပြီးလျှောက်ရင်း ဝေးကွာသွားကြတယ်။ ကိုယ်ရွေးချယ်ရာလမ်းအတိုင်းလျှောက်ရင်း မင်းနဲ့တွေ့ဆုံခဲ့တာကတော့ အမှတ်တရပါပဲ။ ဒီလမ်းပေါ်မှာပေါ့.... တိတိကျကျဆိုရရင်... လမ်းပေါ်မှာမော...
