ရဲစခန္းေနာက္ဘက္သို႔ နိုဗာကေျပးတယ္။ တက္ဘုန္းလူရဲ႕လက္ကိုဆြဲၿပီးေျပးေနတာ။ တစ္ကိုယ္လုံးနာက်င္ေနေသာ္လည္း ထိုနာက်င္မႈေတြကိုဂ႐ုမထားဘဲ တက္ဘုန္းလူ တစ္ကိုယ္လုံးအားအင္ေတြျပည့္ေနသလိုခံစားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ပါပဲ။ စိတ္ရဲ႕အနက္ရွိုင္းဆုံးကခြန္အားေတြျပည့္ျပည့္ဝဝထြက္လာပုံရတယ္။ ဒီခႏၶာကိုယ္နာက်င္မႈေတြက နိုဗာရထားေပၚမွာငါ့ကိုထားသြားတယ္ဆိုတဲ့ခံစားခ်က္နာက်င္မႈေလာက္မဆိုးေတာ့တာ ေသေသခ်ာခ်ာသိသြားတာကိုး။
ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးထိေျပးလာမိၾကတယ္။
နယ္ေျမအေနအထားက ပုန္းခိုလို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာမ်ိဳးျဖစ္ေနပါတယ္။ ပစ္ကြင္းမရွင္းသလို သစ္ပင္ႀကီးေတြကလဲပတ္ဝန္းက်င္မွာပိတ္ဆို႔ေနပါတယ္။ နိုဗာက တေျဖာင့္ထဲေျပးတာမဟုတ္ဘဲ ေကြ႕ကာဝိုက္ကာေျပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရဲစခန္းေနာက္ဖက္ကလူသူအေရာက္အေပါက္မရွိတဲ့အျပင္ လမ္းလဲမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တေျဖာင့္ထဲေျပးလို႔မရဘူး။ တရစပ္လဲေျပးလို႔မရဘူး။ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္တဲ့အခါေလွ်ာက္... ေျပးလို႔ရတဲ့ေနရာေတြေရာက္ရင္ ေျပးသြားၾကရတာ။
"ကိုတက္ဘုန္းလူ.... ခဏနားခ်င္လား.... ဘယ္လိုလဲအေျခအေန''
ေရွ႕ကေနအားသြန္ကာေျပးရင္း ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးကိုေရာက္မွ အေျပးရွိန္ေလွ်ာ့ကာ တက္ဘုန္းလူကိုေမာဟိုက္သံနဲ႕ေမးတယ္။
"ဟား... အား.. ရ...ရတယ္....နိုဗာ.... မင္း... အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ပါ...ကိုယ္က...အား...ကိုယ္က..''
တက္ဘုန္းလူ ေျပးရင္းစကားေျပာရတာအဆင္မေျပပါ။ ေမာဟိုက္နာက်င္လာပါတယ္။ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ နိုဗာကဦးေဆာင္ၿပီးေျပးေနခ်ိန္မွာ ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုစိုးရိမ္စြာေမးလာတာၾကားမွ လူကအားေလ်ာ့လာသလိုခံစားရပါတယ္။
"ဟာ... ကိုတက္ဘုန္းလူ.... ရရဲ႕လား.... ကြၽန္ေတာ္ကခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကို.... ေရာက္မွအဆင္ေျပမွာမို႔ပါ.... ရလား....ဟင္... ဒဏ္ရာေတြမ်ားေနလား''
နိုဗာကေျပးလႊားေနတာကိုရပ္ၿပီး တက္ဘုန္းလူကိုၾကည့္တယ္။ ေမွာင္မဲေနတာမို႔ ဘာမွမျမင္ရဘူးေလ။ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္နဲ႕အသက္ရႈသံျပင္းျပင္းထြက္ေနတဲ့ တက္ဘုန္းလူ ရင္ဘတ္ဆီကို နိုဗာ့လက္ကေရာက္လာတယ္။ နိုဗာ့ ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္မေပးဘဲ တက္ဘုန္းလူ ကိုင္ဆြဲထားမိတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚအထိေရာက္လာတဲ့ လက္။
ČTEŠ
On The Side Of Truth
Povídkyလမ်း..... ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ကြရင်း ကျောခိုင်းမိကြတယ်။ ကိုယ်မျက်နှာမူရာအရပ်ကို ဆက်ပြီးလျှောက်ရင်း ဝေးကွာသွားကြတယ်။ ကိုယ်ရွေးချယ်ရာလမ်းအတိုင်းလျှောက်ရင်း မင်းနဲ့တွေ့ဆုံခဲ့တာကတော့ အမှတ်တရပါပဲ။ ဒီလမ်းပေါ်မှာပေါ့.... တိတိကျကျဆိုရရင်... လမ်းပေါ်မှာမော...
