Little Star | Changlix ✓

25. Senin hediye almanı hak edecek kadar özel birisi olmak istemiyorum.

"Felix... Kokuyu alıyor musun oğlum? Hangi yemeği yaptığımı tahmin et hadi."

Soojin, oturduğu yerde hiçbir şey yapmadan gözlerini boşluğa dikmiş bir şekilde bilinmeyen yerlere dalan oğluna bakarken günler sonra onu biraz olsun gülümsetmek için çabalamaya devam etti. Felix bu eve geldiği günden beri asla mutlu görünmüyor, hissettiği o üzüntüyü korumaya devam ediyordu. Yüzündeki canlılık kaybolmuş, iç ısıtan gülümsemesi silinmiş ve sanki gözlerindeki yıldızları sönmüştü. Soojin onun ne kadar yıpranmış olduğunu şimdiden fark ediyor ve oğlunun bu halinden istemsizce korkuyordu. Changbin'den ayrılmasıyla beraber sanki hayatını da bırakmış gibi bir hali vardı ki yemeği bile Soojin'in zorlamasıyla yiyor, odasından dışarı yine onun ısrarları sayesinde çıkıyordu. Felix'in biraz olsun kendi başına bir şeyler yapmasını istiyordu ne de olsa sonsuza kadar Changbin yanında olacak değildi.

"Ne yaptın?" dedi Felix keyifsiz bir şekilde. Yemeğin ne olduğu çok da umurundaymış gibi görünmüyordu. Ses tonunda dahi bariz bir çökmüşlük vardı.

"Senin en sevdiğin, geçen gün yiyememiştin belki bu sefer yersin diye düşündüm."

"Canım istemiyor, gerçekten yiyemiyorum." Yemek yemenin neden bu kadar zor geldiğini bilmiyordu Felix ama tuhaf bir şekilde en ufak bir açlık da hissetmiyordu. Bir şeyler yemeye çalıştığı anlarda sanki boğazına bir yumru oturuyor, onun yemesine engel oluyordu. 

"Ama yemen gerektiğini biliyorsun değil mi?" dedi Soojin. Oğlunun yanına oturup hafifçe gülümsedikten sonra elini onun yanağına yerleştirip nazikçe okşadı. Hâlâ oğlu gözünde küçük bir çocuk gibiydi. "Bebeğin aç kalacak yoksa, ayrıca artık... biraz toparlanmak için çabalasan iyi olur sanırım. Çok stres yapman hem senin hem de bebeğin için iyi değil. Onun için güçlü olmalısın."

"Biliyorum ama elimde değil. Yine de yemek yemeye çalışırım, zaten o olmasa yemeye bile çalışmazdım."

"Yemelisin, sevgilinden ayrıldın diye hayatını da kaybetmedin sonuçta. Alışacaksın elbet..." Soojin bir umut bunu söylerken Felix'in vereceği tepkiyi bekledi ama sarı saçlı hiçbir şey söylemeden huzursuz bir şekilde yerinde kıpırdandı. Hayatını kaybetmediğini söylüyordu... ama Soojin, Felix'in hayatının Changbin olduğunu bilmiyordu. "Kalkacak mısın?"

Annesini onayladı Felix. Üzerinde hissettiği ağırlık yüzünden masaya geçmek için kalkarken fazlasıyla zorlandı ancak yine de yerine geçmeyi başardı. Sandalyesine yerleşip hiç umurunda olmasa da masayı süzdü ve masanın üzerinde gördüğü yemek, gözlerinin dolmasına yetti. Changbin'i hatırlaması bu kadar kolaydı işte. Her şey sanki onu anlatıyordu. Sıradan bir yemek, bir kıyafet, bir eşya belki de bir şarkı... Bu Felix'e normal gelmiyordu. Changbin'e olan aşkının yoğunluğunu bu ayrılığı yaşamasalar belki tahmin dahi edemezdi. Aşkı düşündüğünden daha büyüktü ki bu kadar küçük şeylerin Changbin'i anlatması aksi halde çok mantıksızdı.

Soojin, oğlunun yine bir şeylere takıldığını fark edip "Felix?" dedi sorar gibi. "Ne oldu, iyi misin?"

"Changbin bulgogi'yi çok sever... Burada olsaydı yerdi. Yemeğini yemiş midir acaba yoksa o da benim gibi yiyemiyor mudur?" 

Felix'in söylediği birkaç cümle üzerine iç çekti Soojin. Bu işin sonun nereye gideceğini artık çözemiyordu. Oğlunun onu unutabileceğini, onsuz da mutlu olabileceğini düşünmüştü ama günler geçtikçe Felix sanki Changbin'siz kalmanın acısını içinde daha çok büyütmüştü. Her haliyle bunu belli ediyordu. İlk günkü kızgınlığı gitmiş, geride sadece acı ve aşk kalmıştı.

"Sence o da beni biraz olsun özlemiş midir anne?"

"Ağlama lütfen. Perişan ediyorsun kendini, gerçekten dayanamıyorum bu haline." dedi Soojin. Oğlu her ağladığında onun da canı yanıyordu. Üstelik Felix'in şu an Changbin yüzünden ağlıyor olması Soojin'i daha çok geriyordu. Onun yüzünden üzülürken hâlâ onu istiyor olması aşkı tatmamış bir insanın anlayabileceği bir şey değildi.