Little Star | Changlix ✓

16. Bitti dediğin şey belki de bitmemiştir.

Koltukta otururken bacaklarını kendine çekmiş, iyice küçülmüştü Felix. Kendisine bakmakta olan Hyunjin ve Jeongin'e henüz hiçbir şey söylememiş olmasına rağmen her ikisinin de bir sorun olduğunu anladığı birbirlerine yaptıkları kaş, göz işaretlerinden fazlasıyla belli oluyordu. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorlar fakat sormaya çekindikleri için de bir türlü adım atmıyorlardı.

"Sorsak mı ne olduğunu?" diye fısıldadı Jeongin, sevgilisinin kulağına yaklaşarak. Onu daha çok üzmekten endişeleniyordu ama anlatırsa biraz daha rahatlayabileceğinden emindi. Kendisi de aldığı seansta konuşurken sürekli ağlamasına rağmen küçük de olsa daha iyi hissetmişti. Kendisini her zaman dinleyen bir sevgilisi vardı ama Hyunjin'i üzmemek için onunla konuşmaktan kendini geri çekmişti. Görüştüğü psikologta bu durum daha farklıydı. Belki Felix'e de konuşmak iyi gelirdi.

Hyunjin, sevgilisine bir şey söylemeden onu küçük bir baş hareketiyle onaylayıp Felix'e bakarak ona seslendi.

"Felix."

Gözlerini diktiği parkeden çekip uzun olana baktı Felix. Buraya konuşmak için geldiği doğruydu ama bir türlü bunu onlara anlatmak içinden gelmiyordu. Arkadaşlarının o kadar sorunu varken kendi derdiyle onları boğma düşüncesi hoşuna gitmiyor, istemsizce onların moralini daha çok bozacağı fikrine kapılıyordu. Üstelik bu anlatacağı olayın Changbin için özel olduğunu düşündüğünden onun haberi olmadan bunu başkalarına açmanın doğru olmayacağını da biliyordu. Eğer dün özel bir şey olduğunu düşünüp o kağıdı açmasa şu an belki bu kadar kötü hissediyor olmayacak, bilmesi gereken bir şey varsa Changbin bunu kendisine uygun olan bir zamanda sakin sakin anlatacaktı.

"Ne oldu sana? Niye bu kadar üzgün görünüyorsun?"

"Üzgünüm çünkü." dedi Felix. "Changbin'le ilgili bir şey oldu, ona canım sıkıldı."

"Onu tahmin ettik zaten. Ben daha çok ne olduğunu merak ediyorum."

Felix bunu nasıl anlatabilirdi ki? Olayı net olarak anlatmadan onlarla derdini doğru düzgün konuşmasının bir yolu olduğunu sanmıyordu.

"Özel bir mesele mi?" diye sordu Jeongin. Felix'in bu kadar düşünceli ve suskun olmasından ancak bunu çıkarabilmişti. Basit bir şey olsa anlatacağından emindi. Felix her zaman tereddütsüz anlatırdı.

"Sanırım... ama susmak da istemiyorum. Dün gece biraz bile uyuyamadım, sürekli kafamın içinde dolandı durdu ve ben anlatmazsam asla rahatlayacakmışım gibi hissetmiyorum."

"O zaman anlat, tek başına işin içinden çıkamamandan iyidir. Ne anlatırsan bizde saklı kalacak, biliyorsun."

"Emin misin Hyunjin?"

"Evet, şüphen mi var?" dedi uzun olan. Güven verici bir gülümseme sundu.

"Yok..."

Felix her ne kadar bu yaptığından rahatsız hissetse de olayı kısaca özet geçip çok detaya inmeden anlattı ve arkadaşları da yine her zamanki gibi onu ilgiyle dinleyip bu olayı kendi aralarında çözme amacıyla konuşmaya başladı.

"Yani eski bir mektup diyorsun."

"Evet, eskiydi. Fakat neden bir suç işlemiş gibi davrandığını anlamadım. Ne yaşadığını bilmediğim için çok üstüne gitmek de istemedim ama o kişinin, Changbin için çok özel olduğunu hemen anladım. Onu doğru düzgün ağlarken görmedim bile... o ise dün konuyu kapatmamı isterken neredeyse ağlayacaktı, zor toparladı. Sanki ondan ayrıldığı için hiç mutlu değil gibiydi. İçindeki acıyı hissettim çok ciddiyim. Hâlâ onu seviyor bence."

"Neden ayrıldılar acaba?..."

"Bilmiyorum. Soru sormama izin vermedi. Sadece bana beni sevdiğini, başka birini bana tercih etmeyeceğini söyledi. O eğer bugün gelse beni bırakmayacağını nereden bileceğim? Şimdiye kadar hiç bana olan sevgisinden şüphe etmedim ama dün çok fena sinirlerim bozuldu. Sadece ağlamak istedim. Üstüme bir ağırlık çöktü ve ben onun altında ezildim. Canım acıdı resmen."