Unicode
တစ်လကြာပြီးနောက် ......
ချောက်ချွမ် အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုထဲ
ရောက်ရှိနေသည်။
အမြင်အာရုံတွေ ဝေဝါးနေပေမယ့်
မီးရောင်တွေထိန်နေသည့် အခန်းကျယ်ကြီးက သူ့စိတ်ထဲရင်းနှီးနေသလိုပင်။
သူထဖို့ကြိုးစားကြည့်မိသည်။
မရ။
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးအားအင်တွေ
ကုန်ခမ်းနေသလို ခံစားရပြီး
လက်ကိုပင် မြှောက်ဖို့မစွမ်းချေ။
ခဏအကြာတွင် ခြေသံတွေနဲ့အတူ
စကားသံသဲ့သဲ့ကို ကြားရသည်။
တစ်ယောက်၊နှစ်ယောက်ထဲတော့
မဟုတ်တန်ရာ။
နီးကပ်လာတဲ့ခြေသံတွေနဲ့အတူ
သူအိပ်နေတဲ့နေရာက အိကနဲဖစ်သွားသည်။
ထို့နောက် ပူနွေးသွားသည့်နှုတ်ခမ်းတွေ။
တရှိုက်မတ်မတ်စုပ်ယူနေမှုကို
မသတီစွာ တွန်းထိုးရုန်းကန်နေမိပေမယ့်
အုပ်မိုးနေသူကတော့ နည်းနည်းမျှပင်
ရွေ့မသွား။
ထိုအစား သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကသာလျှင်
အဝတ်တွေကင်းကွာလာသည်။
' မလုပ်ပါနဲ့ ... '
သူပြောလိုက်သော်လည်း အသံက
လည်ချောင်းထဲတွင်သာ
ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
အပြင်ကို ထွက်ကျမလာခဲ့။
အပေါ်ကလူကတော့ စိတ်တ်ုင်းကျ
ခြယ်လှယ်နေဆဲပင်။
တိုးဖွဖွရယ်သံနဲ့အတူ စကားသံတွေကိုလည်း
ကြားနေရသေးသည်။
ထို့နောက် သူ့ကိုယ်ပေါ်ပွတ်သပ်လာတဲ့
တစ်ချောင်းမကသော လက်တွေ။
ချောက်ချွမ် ကြောက်ရွံ့လာသည်။
တဖြေးဖြေးပေါင်တံတစ်လျှောက်
ပွတ်သပ်လာသည့်အခါ
" မလုပ်ပါနဲ့ .... အားးးး !! "
ချောက်ချွမ် အလန့်တကြားအော်ပြီး
မောဟိုက်စွာ နိုးလာရသည်။
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ချွေးတွေရွှဲနစ်ကာ
ရင်ဘတ်က နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေ၏။
အိမ်မက် !!!
အိမ်မက်ဆိုပေမယ့် ဘာလို့များ
တကယ်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသလိုခံစားရပါလိမ့်။
