Na kawałku drewna, nadziei hipokryzji
płynął rozbitkowie w zamglonej swej wizji.
Uratowani, by żyć dla samego życia
tułaczy na morzu niczego. Brak tu bycia.
Wiatr porwał żagiel zerwany w pośpiechu,
by następnie utonął w fali uśmiechu.
I z nurtem płynął do szlaku dróg końca.
Tak widok się przedstawia w tle złotego słońca.
Trup żywy odzywa się swoim dawnym głosem,
lecz nikt go nie słucha, by umarł ze swym losem.
Inny płacze w kłamstwie swojego przetrwania.
Jeszcze inny wznosi oczęta w geście błagania.
Drugi i trzeci patrzą w dal za widnokręgiem,
krzycząc ze strachu przeraźliwym stękiem.
Kapitan tratwy pije toast, aż do dna,
choć nic przed sobą nie widzi. Znikąd pomocy
A pod nim sto rozrzuconych przez sztorm ludzi.
Giną z rękami ku górze w malarskiej powodzi.
I jest ostatni, który przyjął postać księdza,
słuchając śmierci słów pół martwego młodzieńca.
Lecz on siedzi cicho na uboczu w spokoju,
w rozmyślaniach zatopiony na szaleństwa skraju.
Tak zastygł wpatrzony, pogodzony z losem
na śmierć czeka i gardzi obrazu patosem.
CZYTASZ
Upadek poezji
PuisiKażde imperium w historii i w przyszłości kiedyś upadnie. Poezja w postaci piękna także popadnie w ruinę pod naporem ludzkiej twórczości. "Upadek poezji" jest to mój autorski zbiór wierszy o różnym charakterze. Jednak każde z nich stara się wracać b...
