The Assassin's Heart (gxg)

Chapter 34

Dr. Tashihiro

It's been five years since I've seen that kid. Gusto kong makita siya. Kaso masama ang loob ko sa gagawin ko.

Pero wala naman akong magagawa kundi ang sumunod dahil hawak niya ang anak ko.

Napatingin ako sa kabuuan ng laboraty room kung saan isasagawa ang demoralization kay Almirah.

Isa yung proseso kung saan buburahin at aayusin namin ang mga di kailangang bagay sa sistema niya.

Makakalimutan niya ang lahat pati ang emosyon niya. Mawawalan siya ng kakayahang makaramdam na isa sa pinaka katangian ng isang tao.

Nagawa ko na ito noon kay Almirah at ako rin ang isa sa dahilan kung bakit nagkaganito ang buhay niya.

At ngayon gagawin ko nanamang muli. I hate my self for that. I vabdly want to end my life but I can't yet. Kailangan kong mabuhay para sa anak ko.

I stood up reaching on that same metal recliner bed, the same bed she lied on to, few years ago.

Tears went down my cheeks as I held those belts that will hold onto her arms, legs and and forehead.

Paano kaya nasisikmura ng ama niya ang makita ang anak niya sa ganitong sitwasyon?

I can't even consider him as a father. Nakakasuka.

I remember how her body trembled, sa paulit ulit na pag kuryente sa katawan niya, until it reach the certain part of her brain where her memories lives in.  

Paulit-ulit ito hanggang sa magcause ito ng malaking trauma sa utak niya. Dahilan para makalimot siya.

Para lang siyang isang robot o machine na kailangang i-reprogram dahil puno na ang storage nito.

Her body was made to contain pain at kaya niya ang kahit na anong sakit. She can even survive a lightning.

but this...
This is.... inhumane.

Just a few minutes, darating na siya at kakailanganin ko nang gawin ang isang bagay na pinangako ko na sanang hindi na mauulit.

Kaso, wala akong choice. Buhay ng anak ko ang nakataya.

Ilang minuto pa ang lumipas at narinig ko na ang pagtunog ng alarm.

Isang hudyat na may pumasok na sa facility na kinaroroonan ko.

Kasabay ang pagbukas ng pinto sa observational room na nasa taas ng lab..

Kung saan doon pumasok si Philip ng nakapamulsa at prenteng naupo sa upuan niya na animo'y manunuod siya ng isang palabas.

Sunod na bumukas ay ang pinto ng mismong lab at pagpasok ng apat na lalake na may tulak tulak na isa pang recliner kung sana nakahiga ang walang malay na si Almirah.

Nakatitig lamang ako rito habang inililipat siya ng apat na lalake sa kabilang recliner.

She have grown so beautiful indeed. Hindi ako nagkamali.

Sayang lang at hindi siya namuhay ng normal tulad ng ibang bata na kaedad niya.

My heart is in pain for her but I can't do anything.

Kailangan kong gawin to.

Hinaplos ko ang mukha niya at ang buhok niyang ngayon ay itim na itim na.

"I'm so sorry Almirah... I can never ask for forgiveness cause I know I don't deserve it."

Bulong ko sa kanya.

"Stop the drama doctor, simulan mo na nang matapos na."

I heard that cruel man's voice ringing in my ears. Dahilan para tingnan ko siya ng masama.

One day, I promise one day. Babagsak ka and I want to stay alive para masaksihan ko ang pagbagsak mo.