GAYRİMEŞRU PRENSES

29.BÖLÜM: Yüzleşme

Percival ile birlikte saraya doğru yürürken Aldous uzaktan bizi izliyordu. Bakışlarındaki kıskançlığı görebiliyordum. O kızla münasebeti yeteri kadar canımı sıkmıştı. Artık bunları düşünmek istemiyordum. Hem de ilgilenmem gereken başka konular varken...

"Asıl ben özür dilerim Beatrice. Yanında olmam gerekirken gereksiz mesafe koydum seninle arama. Benimle her konuşmaya çalıştığında seni kırdım. Haddimi aştıysam bağışla beni."

Ağabeyimle konuştuktan sonra bir anlaşma yapmıştık. Percival'ın kalesinde kalacaktı. Ona hâlâ tam olarak güvenmiyordum. Bu yüzden benim güvenimi kazanmaya çalışacağını söyleyip sunduğum her teklifi kabul etmişti. Aldous kendisiyle kalması gerektiğini söylese de ona Percival kadar güvenmediğim için böyle bir şeyi kabul etmem imkansızdı. Eğer ağabeyim bana gizli bir düşmanlık besliyorsa Aldous'la birlik olabilirlerdi. Sonuçta bu zamana kadar beni korumuş olsa da o ağabeyimin dostuydu. Percival ise benim.

Percival'ı yaraladığım ve onun bana ihanet ettiğini düşündüğüm için de özür dilemiştim kendisinden. İçim rahat etmeyeceğinden saray hekimine görünmesi için ısrarlarda bulunmuştum. Bugün kötü başlamış olsa da onunla yeniden eskisi gibi yürüyüp sohbet etmek bana iyi gelmişti saraya dönüşte.

Birlikte saraya girerken geriden gelen Aldous bize yetişti. "Kral onu bu halde görmesin," dedi bahçedeki at seslerinden babamın saraya geldiğini biz zaten anlamışken.

"Çabuk geçelim o zaman şifahaneye," dedim Percival'ın kolunu tutarak. Aldous çenesini sıkarak bize baktı. Ardından yüz çevirip aynalı koridora doğru yürümeye başladı.

"Ben giderim şifahaneye. Sanırım sizin konuşmanız gereken konular var." Bir arkasını dönmüş yürüyen Aldous'a bir ona bakarak kararsız kaldığımda gülümsedi. "Sonra gelirsin yanıma. Git hadi."

Utançla başımı salladım. "Hemen geleceğim."

Percival merdivenlerden şifahaneye inerken derin bir nefes alıp dik durdum ve yüzümdeki ifadesizlikle Aldous'un arkasından gittim. Bu koridor ne kadar güzel olsa da yıllarca aynalardan kaçan köylü ben saraya yerleştiğimden beri buradan da kaçar olmuştum. Zaten başka ülkelerin kral ve kraliçelerine gösteriş olsun diye yapılmış bir koridordu burası. Sarayın batı kanadında kalıyordu ve hizmetliler bile pek geçmiyordu buradan.

Boş ve büyük olduğundan attığım her adım yankı yaptı. Aldous geldiğimi fark etse de dönüp bana bakmadı. İlerlemeye devam edip sonunda en büyük altın varaklı aynanın karşısında durdu ve kendini seyre daldı.

Ona yaklaşıp arkasına geçtim. Gözlerindeki yorgunluğu görebiliyordum. Her zaman hırçın olan saçları bile yorgunlukla omuzlarına düşmüş gibiydi. Yüz hatları yumuşamıştı. Belirsiz gözlerle kendine bakıyordu. Ardından koyu gözlerini gözlerime kenetledi. İstemsizce önce yara izine kaydı gözlerim. Sonra kendimi toparlayıp mavilerimi diktim bende gözlerine.

Konuşmadık. Sessizce bir süre baktık öylece birbirimize. Ruhumuzun derinliklerini görmek ister gibi. Lakin sadece yaralarımızı gördük.

Ona olan hislerimin arttığını düşünmüştüm bunca vakit. Ama ağabeyimin sadık dostu olmasından dolayı ondan hep gizlemeye çalışmıştım. Zaten öyle yıpratıcı dönemler geçirmiştim ki durup hislerimi bile dinleyebilecek durumda olmamıştım. Hiç dinlenecek vaktim olmamıştı ki.

Sonrasında kalbimi kırmıştı zaten. O farkında olmasa da. Bir kontun kızıyla onu yatakta gördüğümde... O anki hislerimi de göz ardı etmiştim düşmanımı ağabeyim sanarken. Lakin şimdi dinginleşmiş, durulmuştum ve canım acıyordu. Peki neden? Yoksa Aldous'u bana ait sandığım için mi kırgındım böylesine? Aslında bu adını koyamadığım hislerden biri öfke miydi? Percival'ı da aynı kızla dans ederken görmüştüm baloda. Sinirlerim bozulmuştu, kendi kendime söylenmiştim hatta. Ama onu kaybetmekten de korkmamıştım hiç. Çünkü nasıl anlatsam kendime... Percival ve ben ne olursa olsun kopmazmışız gibi hissediyordum birbirimizden. Ama bu Aldous için geçerli değildi. Onunla aramızdaki muhabbet bile gün gelip de bitebilirdi. Belki de bu yüzden öylesine üzülmüş ve kırılmıştım. Ondaki değerimi bilmiyordum.