KISMETSE MARKET/TEXTİNG (TAMAMLANDI)

1.0

"Ben yalanı kaldıramıyorum Damla, biliyorsun bunu. Gidip de hiçbir şey olmamış gibi merhaba diyemem."

Kahvesini içerken telefonu bana doğru ittirdi.

"O diyor ama, dört gündür sürekli yazıyor."

Omzumu silktim.

"Beni ilgilendirmiyor."

Ekin bu dört gün içerisinde sayını unutacağım kadar çok aramıştı. Şu an da ard arda dördüncü arayışıydı ve ben açıp ağzıma geleni saymamak için zor duruyordum.

"Yine açmayacak mısın?"

Telefonun sesini kapatıp koltuğun kenarına fırlattım.

"Sen onu bunu boşver. Altuğ ne dedi sana onu anlat."

Havası anında değişirken ellerini çıprtı.

"Ay yanıma gel-"

Cümlesini yarıda kesen zil sesi ile ikimizde aynı anda ofladık.

"O zil size girsin tamam mı?"

Kapıyı açtığımda paspasın yanında duran küçük bir erkek çocuğu elindeki kutuyu bana uzattı.

"Abla beni Ekin abi gönderdi. İçindeki sesi dinlemeni ve sonra aradığında açmanı söyledi."

Kaşlarım alayla havalanırken çocuğa doğru eğildim.

"O Ekin abine söyle ben o-"

"Tamam ablacım bakacağız biz, teşekkürler."

Damla kutuyu çocuktan alıp beni de kolumdan çekerek kapıyı kapattı.

"Aaaay hadi dinleyelim!"

Salona geçtiğimizde kutuyu açıp içindeki küçük ses çaların oynat tuşuna bastı.

"Merhaba Başak. Bugün telefonlarıma cevap vermediğin dördüncü gün olduğundan ve bu süre biraz daha uzarsa akıl sağlığımı yitireceğimden bu ses kaydını yapıyorum. Evet yalan söyledim. Paniğe kapıldım ve o an ne diyeceğimi bilemedim. Evet seninle karşılaştık, benimle konuştun. Karşına çıkmıyorum çünkü ne zaman seni görsem telefonda birilerine ilişki istemediğini, bunun zamanının olduğunu söylüyorsun. O bahsettiğin zaman aralığında karşına çıkmazsam nasıl kocan olabilirim ki ben senin?"

Derin bir iç çekişi duyulurken Damla liseli ergenler yerinde tepiniyordu.

"Bende bunu düşündüm. Madem olması gereken zamanın ne zaman olduğunu bilmiyorum bende diğerlerinden farklı olduğumu sana bu şekilde kanıtlarım dedim. Yemin ediyorum bende yalandan nefret ederim. Ama o an söyleyi verdim. Affet beni be güzelim. Dört gündür Allah belamı verdi kırmadığım yerim kalmadı valla."

"Eniştem benim be!"

Yanımda duran telefonum tekrardan çalarken Damla'ya döndüm.

"Arıyor."

"Aç."

Başımı iki yana salladım.

"Affetmedim ben onu, açsam ne diyeceğim?"

Elimdeki telefonu sehpaya bırakıp elleriyle iki elimi kavradı.

"Şimdi Ekin'den beklediğin dürüstlüğü ben senden istiyorum. Sen bu çocuğa bir şans vermek istiyor musun? Konuşmaya devam etmek, son bir haftadır uzun zamandır yüzünde görmediğim gülümsemeni bütün ömrüne bulaştırmak istiyor musun?"

Başımı belli belirsiz salladığımda çalan telefon susmuştu.

"Mesajına cevap verip konuşmaya devam et o zaman ahiretliğim. Karşına çıkmak istiyor ama senin düşüncelerinden korkuyor. Sen çık karşısına. Al her zamanki sodandan iki tane bu sefer yüzüne bakarak adını söyle. Ama olsun. Mutlu ol artık."

Bakışlarım istemsizce telefonuma kaydı.

"Babam?"

Omuzları düştü. O da en az benim kadar bazı şeylerin farkındaydı.

"Bu zamana kadar gelmedi şimdi mi gelecek? Oldu ki geldi arkadaşım dersin. Onu kandırmış olursun en azından, kendini değil."

Hızla başımı salladım.

"Tamam lan yazacağım. Hiçbir şey olmamış gibi de davranacağım ama bu anonim işini daha fazla uzatmaya gerek yok. Yarın ilk iş karşısına çıkacağım."

Koltuğun üzerine tırmanıp alkışlamaya başladı.

"Helal be!"

Telefonu alıp Ekin'in yazdığı sekiz yüz mesaja tıkladım. En baştan okumak için ekranı sürüklerken bir tane daha mesaj geldi.

Ekin: Affettin mi beni?

Ekin: Mutlu olabilir miyim, yüzüm gülebilir mi artık?

Siz: Affettim.

Ekin: Allah'ım sana çok şükür.

Ekin: O zaman operasyonu başlatıyorum.

Siz: Ne operasyonu ?

Ekin:

Ekin: Beni affedersen kurbanı affetmezsen kendimi keseceğim demiştim. Onu başlatıyorum.

🌾

Sevdiği kız için kurban kesmeyen erkek de ne bileyim yani dufjdjdjd

Nasıldı bölüm, beğendiniz mi?

Oy ve yorumlarınızı, kitabın gidişatı hakkındaki düşüncelerinizi buraya bekliyorum.

Kocaman öpücükler, bir sonraki bölümde görüşmek üzere. Hoşça kalııııın 🤍🌾