Unicode
Chapter (30.1)
ချင်းလောင်ရဲ့စကားတွေကို ကြားရပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ အမေရန်ဟာ ဆက်ပြီးမနေရဲတော့ပါပေ။သူမက ဓာတ်ဘူးတွေကိုသယ်ပြီး ဆေးရုံအဆောင်အပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
ထို့နောက်မှာတော့ တံခါးဘေးမှာရှိနေတဲ့ သူမသားကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ရန်ဟန့်ရဲ့မျက်နှာ၌ အချိန်အတော်ကြာမျှဖော်ပြခဲ့ခြင်းမရှိတဲ့ ဝမ်းနည်းနေမှန်း ထင်ရှားလှတဲ့ အမူအရာကို သူမကြည့်နေလိုက်သည်။ဟုတ်တယ်၊လုံးဝကိုရှင်းလင်းနေတဲ့ အမူအရာပဲ။
ဒါပေမယ့် ဘာလို့သူက ဝမ်းနည်းနေရတာလဲ။သူက ဘယ်သူ့အတွက်ဝမ်းနည်းနေရတာလဲ။
သူမက သူမသားအား လှောင်သလိုပြုံးလိုက်ရင်း:"ငါမင်းကို အရင်တုန်းက ဖျောင်းဖျဖူးပါတယ်၊နောင်တမရပါစေနဲ့လို့။"
"အမေ"
ရန်ဟန့်ရဲ့အသံက အက်ကွဲနေ၏။ဒါပေမယ့် သူမကိုခေါ်လိုက်ပြီးနောက် သူဘာဆက်ပြောရမလဲမသိတော့ပါပေ။
"ငါ့ကို အမေလို့မခေါ်စမ်းနဲ့"
အမေရန်က သူ့ကိုခက်ထန်စူးရှစွာ ကြည့်လိုက်ပြီး:"ငါရှောင်လောင်တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ ချွေးမအဖြစ်လက်ခံနိုင်မယ်။မင်းသူ့ကို ပြန်မလိုက်နိုင်ခဲ့ရင် ငါ့ကိုအမေလို့ ဘယ်တော့မှထပ်မခေါ်နဲ့"
"ကျွန်တော်...." ရန်ဟန်သူ့ပါးစပ်ကိုဖွင့်လိုက်ပေမယ့် ဘာပြောရမလဲမသိသေးပါပေ။
ဒါပေမယ့်လည်း အမေတစ်ယောက်ထပ် သူ့ရဲ့ကလေးတွေကို ပိုပြီး နားလည်နိုင်တဲ့လူမရှိပေ။
"ရှောင်လောင်က သူ့နှလုံးသားထဲကနေမင်းကိုချစ်နေသေးတယ်ဆိုတာ မင်းလည်းကောင်းကောင်းသိတယ်။မင်းသူ့ကို တစ်ကယ်ပဲ ဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူးဆိုရင်၊တွန့်ဆုတ်မနေတာ ပိုကောင်းမယ်။ဟုတ်တာပေါ့၊မင်းရှောင်လောင့်ကို သူလိုချင်တာမပေးနိုင်ဘူးဆိုရင်တော့ သူ့အနား ကပ်တောင်မကပ်နဲ့။မင်းမရှိလဲ သူ့ဘေးမှာ သူ့ကို ကုစားပေးမယ့် လူတွေအများကြီးရှိတယ်။ပြီးတော့ အမာရွတ်တွေ ကျန်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင် အနည်းဆုံးတော့ သူတို့တွေက ဒဏ်ရာအသစ်တွေထပ်ပေါင်းပေးသွားကြမှာမဟုတ်ဘူးလေ"
