လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေဆီမှအမြဲကြိုတဲ့မိုးတွေပင်ကိုကိုပါ
လို့ပုန်းရှောင်နေပုံရသည်။ဒီလိုပါဘဲသဘာဝတရား
ကြီးဆိုတာ။အမြဲတမ်းလင်းထိန်မနေသလိုအမြဲတမ်းလဲမှောင်မည်းမနေပါဘူး။တွယ်တာရာရင်ခွင်တစ်စုံဆီကနေထွက်ခွာခဲ့ရတဲ့မိုးခါးသေးသေးလေးကသာမိုးတွေကဘဝနဲ့ချီပြီးရွာမကုန်နိုင်သလိုခံစားခဲ့ရတာ။ခိုတွယ်ရာအရိပ်နဲ့ဝေးတဲ့အချိန်တုန်းကတစ်နေ့တာတစ်နေ့ဟာအင်မတန်ရှည်လျားလွန်းလှသလိုတ
ဖြောက်ဖြောက်နဲ့အသံပေးနေတဲ့မိုးစက်သံတွေက
အချိန်တွေဆွဲထားသလိုခံစားရပြီးနာကျည်းမိသေး
သည်။
ကိုကိုကပြန်လာခေါ်မယ်လို့ကတိမထားသလိုပြန်သွားနိုင်ခွင့်လဲမျှော်လင့်မထားရဲတဲ့အချိန်တွေ။အရှေ့အနောက်တောင်မမှတ်မိသေးတဲ့အရွယ်မှာကို
ကိုရှိရာအရပ်ကဘယ်ဖက်ဖြစ်နိုင်မလဲလို့တချိန်လုံး
တွေးနေမိခဲ့တာ။မန္တလေးကတက်လာတဲ့ခရီးသည်တင်ကားတွေမြင်တိုင်း သူတို့ကကိုကိုနဲ့နီးတဲ့အရပ်ကပြန်လာကြတာဘဲလို့ အားကျစိတ်နဲ့ငေးမိခဲ့ရ
တာလဲနေ့တိုင်းလိုလိုပါပင်။ဘာမှမမြင်ရအောင်
ပိတ်ကာဆီးနေတဲ့တောင်တန်းတွေကိုမချိတင်ကဲ
အပြစ်တင်ချင်မိခဲ့ပေသည်။
ဘာလို့များမမြင်နိုင်အောင်ကာထားတာလဲ။အနည်း
ဆုံးတော့ သူတို့တွေနောက်ကျောဘက်ကိုအိပ်တန်း
ပြန်တဲ့နေလုံးနီနီလေး ဟိုးအောက်ခြေထိဆင်း
သွားတာကြည့်ချင်သေးတယ်လေ။ဦးထွန်းကပြော
တယ် မန္တလေးကမြေပြန့်ဦးထွန်းတို့နေတာတောင်
ပေါ်မှာ တဲ့။ကားပေါ်ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်ခဲ့တဲ့ခါးကသ
တိကိုမထားမိခဲ့တာ။
ဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်ငြိမ်လေးနဲ့နာနေတဲ့ရင်ဘတ်ကိုပေ
ကပ်ကပ်စောင့်ကြည့်ရင်းကိုကို့မျက်နှာကိုသာအ
ပြန်ပြန်အလှန်လှန်တွေးရင်းပုံဖော်နေခဲ့မိတာကိုး။
တောင်တွေမကာထားရင်တောင်မိုင်ပေါင်းများ
စွာရဲ့အနောက်မှာကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ကိုကိုတို့မြို့ကြီးကို
ဘယ်မြင်ရမှာလဲ။မြင်မြင်သမျှအရာရာကို
နာကျည်းတယ်။ခါးသီးတယ်။မိုးတွေကိုလဲမုန်းတယ်။
စွန့်ခွာသွားစေသူကိုသာမနာကျည်းမမုန်းတီးနိုင်ဘဲ
တသသနဲ့လွမ်းနာကျခဲ့ရသည်။
