HERAN

BÖLÜM 36

Herkese merhaba!
Baran ve Beren'i özlediğinizi biliyorum.
Bu bölüm çok uzun oldu bu kısaltmış halim. Bölüm sonundaki açıklamamı mutlaka okuyun.

Sınır: 165 oy ve 255 yorum

Çok uzun bir bölüm oldu, yorumlarınızı bekliyorum! ♥️
Beğenmeyeceğiniz yerler olabilir, o kısımlarda gözlerinizi kapatabilirsiniz.

Twitter'da #HERANwattpad hashtagi ile attığınız tweetleri Instagram'dan paylaşıyor olacağım♥️ Desteklerinizi bekliyorum!

Instagram'da çok aktifim! Takip etmeyi unutmayın♥️ Heran.wattpad kullanıcı adıyla bulabilirsiniz.

Keyifli okumalar! Öptüm♥️

☾   ☾   ☾

"Madam az sonra burada olur. Senin cezanı o kesecek."

Karakan'ı duyduğu gibi yattığı yerde doğrulmaya çalışsa da göğsünün altında hissettiği sancıyla gözlerini sıkıca kapatırken boğazından küçük bir inleme yükselmişti. Zorlukla yutkunduktan sonra nefes nefese kalmış gibi konuştu. "Ne cezasından bahsediyorsun?"

"Madam seni affetmeyecek. Onun gözlerini açtım. Senin için geliyor. Almadan gitmeyecek."

Beren'in ağrısı o kadar şiddetlenmişti ki dikkatini ona veremiyordu. Duyduğu helikopterin sesi kulağını fazlasıyla rahatsız etmeye başladığında yatağın bile sallandığını hissediyordu. Ellerini yatağın üzerine koymuş tüm gücüyle çarşafı sıkarken kollarına verdiği güç yüzünden karnı daha da kasılıyordu.

Uyuyalı neredeyse bir saat olmuştu. Kabusunun içindeydi. Baran onun rahatsız kıpırdanışlarıyla hızlıca uyanmış, kabus gördüğünü anlamıştı. Onu uyandırmaya çalışırken Beren kendini daha fazla kasıyordu.

Canını acıtacağını düşünmeden Beren'i döndürerek sırtını yatakla buluşturduğunda çarşafı sıktığı elini açmaya çalıştı. "Şşş, uyan. Kabus görüyorsun," dedi Baran, uyandığından beri ona sesleniyordu.

Beren'in nefesleri gittikçe düzensizleşirken Baran bir kere daha seslendi. "Uyanmalısın," dedi biraz daha sesini yükselterek. Bir yandan da onun alnına düşen terlemiş saçlarını geriye doğru itiyordu. Beren konuşmuyordu ama sızlanır gibi küçük sesler çıkarıyordu.

Beren'in kabusunda işittiği helikopter sesi durduğunda koridordan gelen adım seslerini duymaya başladı. Topuklu ayakkabıların ahşap zeminde çıkarttığı sesler gittikçe ona yaklaşıyordu. Ayakkabıların kime ait olduğunu biliyordu Beren. Onun adım sesleriydi. Neden korktuğunu anlamıyordu. Beren, ondan korkmazdı. Yanlış giden bir şeyler vardı, Karakan ona oyun mu oynuyordu?

Adımlar bir anlığına kesildiğinde kapı tiz bir gıcırtıyla aralandı. Kapı açılırken başını kapıya doğru çevirdi. Ayağa kalkmak için gücünün olmadığını biliyordu. Tekrar doğrulmak için kendini zorladığında bu sefer üzerinde bir ağırlık hissetmişti. Kapıya bakıyordu, kapı açılmıştı ama kimseyi görmemişti. Aralanmış kapıdan siyah bir duman tüm odayı gezmeye başladığında boğuk sesi işitti. "Uyan,"

Baran'ı sonunda duyabildiğinde titreyerek gözlerini açtı. Onu görmesiyle neden uyandığını düşünerek nefesleri daha da hızlanmıştı. "Kabus görüyordun," dedi Baran, sakin bir sesle. Baran onun üzerine doğru eğilmiş, bir eliyle elini sıkıca tutuyordu.