Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onuncu ve sonuncu özel bölüm.
Her kapı farklı bir dünyaya açıldı.
Son kapı ise yine büyük bir gizemin üzerini aydınlatmak için açılıyor.
IX devam ediyor gibi okuyalım.
Ve Özel Bölüm X karşınızda, keyifli okumalar.
X
Artık herkes onu konuşuyordu.
İstediği, söylediği ve kurguladığı her şeyi başarmıştı.
Akıllıydı.
Ve kimseye ihtiyacı yoktu.
İhtiyacının olduğunu da hiçbir zaman düşünmemişti.
Cengiz Uygur'un ölümü kimseyi şaşkına uğratmamıştı. Bunu bekliyorlardı. Yine de ona yürekten bağlanmış kocasını öldüreceğini düşünmüyorlardı. Zararı yoktu, Madam'ın her söylediğini yapıyordu. Neden öldürürdü ki?
Ona bağlanmış olan kocasını bile öldürmüştü. Madam'dan insanların gözü elbette korkmuştu. Fakat ikinci kez, Defne'yi korumak için diğer tarafla anlaşma yapan kocasını öldürmeden önce Madam karanlığın işlerini bozalı çok olmuştu. Karanlık artık tahmin edilenden daha beter bir hale gelmişti.
Cengiz'i öldürerek karanlığın tahtına oturan Madam'ı görenler cesaretlenmişti. Kamuran'ın karanlığı bırakırken koymuş olduğu kurallara göre, herkes güç savaşına katılabilirdi.
Karanlığın başına geçmek isteyen kişi ilk önce bunu karanlığa duyurmalıydı. Kendini tüm tehditlere açmalıydı. Bu bir oyundu. Karanlığın başına herkes geçmemeliydi. Öncelikle zeki olmalıydı. Gücüne güvenmeyen birisi zaten bu yola giremezdi. Bu yüzden var olan gücünü en iyi şekilde kullanabilmeliydi. Hamlelerini doğru şekilde oynamalıydı.
Kamuran bu kuralları yazarken karanlığın başına Madam'ın geçebileceğini hiç tahmin etmemişti. Tahmin edebilseydi kurallarını daha sıkı oluşturabilir, sert yasaklar koyabilirdi. Madam, zekasını kullanarak tüm kuralların açığını bulabilmişti.
Suç dünyası karanlığın altında toplanmıştı. Suç dünyasıydı, her türlü kötülüğü olağan kılabilirdi. Kamuran'ın yönettiği karanlık ve Cengiz'in yönettiği karanlık benzerdi. İnsanlar birbirlerine saygılıydı, herkes kendi işini kendi sınırlarında yapardı. Bu yüzden karanlıktakiler hiçbir zaman canlarının derdinde olmamış, sadece işleriyle ilgilenmişlerdi. Aralarında alışverişler yapmışlar, ortalıklar kurmuşlardı. Sadece tek bir yöneticiye bağlanmışlardı. Adalet vardı. Güven vardı. Saygı vardı.
