HERAN

BÖLÜM 49

Selam! Nasılsın?

Umarım iyisindir.

Her zaman olduğu gibi, zihinlerinize ihtiyacım var.

Lütfen oy verip yorum yapmayı unutma. Sınırın geçmesi için uğraşanlara teşekkür ederim. Gerçek düşüncelerinizi de okumak istiyorum.

Spotify'da rhemelicious kullanıcı adıyla beni bulabilirsiniz.

Ayrıca Twitter'da #HERANwattpad hashtagi ile tweetler atmayı, Instagram ve TikTok hesaplarını takip etmeyi unutma.

Öptüm. Keyifli okumalar. 

Yorumlarda buluşalım mı?

Sınır: 310 oy + 500 yorum

Yine Mi Yol Sena Şener, Cem Adrian  

(Baran'dan)

☾ ☾ ☾ 

Kaygı bozukluğu. 

Bir insanın neden kaygıları bozulur ki? 

Cevabını bilseydim engellemeye çalışırdım. 

Ama ne zaman kaygı bozulmaya başlar, biliyordum. 

Yapacak şeylerin olduğunda sen hala hareketsiz bir şekilde olduğun yerde bekliyorsan. Tıpkı benim şu anda yaptığım gibi. 

Yol ayrımına geldiğin zaman. Tıpkı benim şu anda geldiğim gibi. 

Kontrolcü olduğun için her seçiminin sonucunu net bir şekilde görüp, ona göre karar vermeye çalışıyorsan. Tıpkı benim şu an bu mucizeyi yaşamak istediğim gibi. 

Hayat böyle değil ki, en iyi ben biliyorum. Hiç kimse geleceği göremez. Yaşamak gerekir. Neden geleceği görmek istiyorum? Çünkü canımın yanıp yanmayacağını öğrenmek istiyorum. Ne kadar zorlanacağım öğrenmek istiyorum. Belki ona göre karar verebilirdim. Ama bunu hiç kimse kontrol edemez. Yaşamak gerekir, çünkü hayat toz pembe değildir. Canın yansın, bir şeyler öğren. Mutlu ol, bir şeyler öğren. Üzül, sev, kır, yak, döv... Bir şeyler öğren. 

Kendini tanı.

Kendini tanımazsan, kimseyi tanıyamazsın. Zaten daha kendini tanımıyorken başkalarını tanıyıp ne yapacaksın ki? Sana ne başkasından? Ne diyorsun Beren ya? Sessizce bir nefes daha verdim.

Madam'ın evini böylesine sessiz görmemiştim. Buraya geldiğimden beri rahatsız eden bir sessizlik vardı. Eski köşkümüzde çığlıklar, birilerinin attığı kahkahalar, dayak sesleri eksik olmazdı. Etrafımda insanlar olurdu, eğlenirdik. Zeynep ile hayaller kurardık, Emir ile insanlarla dalga geçerdik, Karakan bize yeni dedikoduları anlatırdı, Pastacı ise akıl verirdi. 

Her gün dolu dolu geçer ve bir şeyleri düşünmek için fırsatımız kalmazdı. 

Ben belki de yalnızlıktan bu yüzden korkuyordum. Düşüncelerimle baş başa kalmak istemiyordum. Çünkü düşüncelerim benim için korkuyordu. Bana hoş olmayan şeyler söylüyor, aklıma kötü kötü fikirleri getiriyordu. Beni korumaya mı çalışıyordu bilmiyorum ama rahatsız ediyordu.