Chapter 1: ဆယ်နှစ်နောက်ပြန်၍ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း
ပြတင်းတံခါးကိုဖြတ်၍ ကွက်တိကွက်ကြား ဖိတ်လျှံကျလာသော နေရောင်ခြည်ကြောင့် ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ မျက်ခုံးတန်းလေးများ တွန့်ချိုးသွားသည်။ သူမ ခပ်ဖြည်းဖြည်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီး ထထိုင်လိုက်ရာ ခေါင်းထဲမှ စူးရှရှနာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရ၏။ ထိုစဥ် သူမ၏နားရွက်နောက်မှ ကျဆင်းနေသော ဆံနွယ်ရှည်ရှည်များအား ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်မိရာ သူမသည် ခေတ္တတုံ့ဆိုင်းသွားကာ ကြက်သေသေသွားသည်။ တစ်ယောက်ယောက်ကများ သူမကို ထပ်ပြီး လာရှုပ်ပြန်ပြီလား။
ချောင်ဟုန်ယဲ့က သူမရဲ့ဆံပင်ရှည်တွေကို ညှပ်ပစ်ခဲ့တာ ကြာလှပြီ မဟုတ်လား။ ဘာလို့ ဆံပင်တွေက ဒီမှာရှိနေသေးတာလဲ။
လေထုထဲတွင် သင်းပျံ့ပျံ့မွှေးရနံ့တစ်မျိုးက ခပ်ဖျော့ဖျော့လွင့်ပျံ့နေသည်။ ကျင်းယွင်ကျောင်းက ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ စားပွဲပေါ် တွင် ဆန်ပြုတ်တစ်ပန်းကန်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ သို့ရာတွင် ဤသို့လှည့်ကြည့်လိုက်ရုံဖြင့် မြင်လိုက်ရခြင်းက သူမကို အံ့အားသင့်သွားစေသည်။
ဒါက သူမ နေနေကျ နေရာပဲ။
သူမ၏မျက်ဝန်းများက သန့်ရှင်းနေသော အိပ်ခန်းအား စိုက်ကြည့်နေ၏။ စားပွဲပေါ်ရှိ သူမ အကြိုက်ဆုံးအလှပန်းအိုးထဲ၌ လပ်ကီး ဝါးငုတ်ကလေးများ အစုံအလင်ရှိနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ၏ကုတင်ပေါ်တွင် လွှားထားသည့် အပြာရောင် ပိတ်ကျဲစောင်ပါးလေးကိုလည်း တွေ့လိုက်ရ၏။ အခန်းအတွင်းရှိ ပစ္စည်းများသည် တန်ကြေးများများစားစား မရှိသော်လည်း ၎င်းတို့အားလုံးသည် သူမ၏ဘဝတွင် အပျော်ရွှင်ရဆုံးအချိန်ဟု သူမ မှတ်ယူခဲ့သောကာလများက ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သော အရာများဖြစ်သည်။
ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေသည့် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူမ၏အနီးနားရှိ မှန်တစ်ချပ်အား ခပ်မြန်မြန် ဆွဲယူကြည့်လိုက်သည်။ မှန်ထဲတွင် ထင်ဟပ်နေသော ပုံရိပ်သည် ရင်းနှီးပြီးသားဖြစ်သော်လည်း ထူးဆန်းနေ၏။
မှန်ထဲရှိ မျက်နှာသည် သူမ၏မျက်နှာဖြစ်သော်လည်း ၎င်းသည် လွန်ခဲ့သောနှစ်များက သူမ ဖြစ်သည်။
