Chapter 2 : ကံအညံ့တွေကို ဖယ်ရှားပေးနိုင်တဲ့ ကံကောင်းတဲ့ကြယ်ပွင့်လေး
အတိတ်ကို ပြန်တွေးလိုက်မိတိုင်း ကျင်းယွင်ကျောင်း လုပ်ချင်သည့် တစ်ခုတည်းသောအရာမှာ ဤလူများအား သူတို့နှင့်ထိုက်တန်သည့်အရာကို ပြန်ပေးဆပ်ခိုင်းရန်သာဖြစ်သည်။ သို့သော် ကံဆိုးစွာပင် ထိုသို့ ပြုလုပ်ရန် သူမ၌ ကိုယ်ပိုင်အစွမ်းအစ မရှိသည်ကိုလည်း ကောင်းကောင်းနားလည်၏။ ယခုချက်ချင်းသာ တစ်ခုခုထလုပ်လိုက်မိပါက နောက်ဆက်တွဲဆိုးကျိုးများကို ခံစားရမည့်သူမှာ သူမကိုယ်တိုင်ပင်။
"မမ နိုးလာပြီလား။ ဘုရားသခင်ကျေးဇူးကြောင့်ပါပဲ၊ အမေက နေမကောင်းဖြစ်နေတာဆိုတော့ ကျွန်မက အစ်မလည်းဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်နေတာ..." ချောင်ဟုန်ယဲ့က အမှန်တကယ် ဂရုစိုက်နေပုံဖြင့် ပြောလာသည်။
ယဲ့ချင်၏မျက်နှာသည် လူသေလို ဖြူဖျော့နေပြီး သူမကိုကြည့်ရသည်မှာ ဖြူဖတ်ဖြူလျော်နှင့် မကျန်းမာသည့်ပုံပေါ်နေသည်။ သူမ၏ အဓိကခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းများ ထိခိုက်နေပြီဖြစ်၏။ ကျင်းယွင်ကျောင်း မှတ်မိသည်သာ မှန်ပါက ယဲ့ချင် သေဖို့အချိန် သိပ်မလိုတော့ပေ။။ သူတို့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုများကို စတင်လုပ်ဆောင်ထားပြီးသင့်နေပြီဖြစ်သည်။
"ယွင်ကျောင်း နင် ဒီထက်ဘာမှပိုမသိတော့ဘူးလား၊ နင့်အမေက ခုထိနေမကောင်းသေးဘူး။ နင်က အိမ်ထဲမှာပဲနေပြီး သူ့ကို ပြုစုနေရမယ့်အစား လမ်းသရဲတွေနဲ့ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို အရှုပ်တွေလုပ်နေတယ်။ တကယ်လို့ အဲဒီနေရာမှာ ရဲတစ်ယောက်သာ ဖြတ်မသွားခဲ့ဘူးဆိုရင် ဘာတွေဖြစ်ကုန်မလဲ နင်သိလား။" ချောင်ဝေ့မင်က ဖခင်ကောင်းတစ်ယောက်ဟန်ပန်ဖြင့် ဆူပူကြိမ်းမောင်းနေ၏။
ကျင်းယွင်ကျောင်းက မေ့လဲသွားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ၎င်းမှာ ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ကျေးဇူးကြောင့်ဖြစ်သည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ထိုနှစ်တွင် အသက်ဆယ့်ငါးနှစ်သာရှိသေးသော်လည်း အထက်တန်းကျောင်းတက်နေပြီဖြစ်၏။(T/N: Wekipediaအရဆိုရင် ဆယ့်ငါးနှစ်ဆိုတာက တရုတ်မှာ အလယ်တန်းပြီးရုံပဲ ဖြစ်သင့်တာကို ယွင်ကျောင်းက တော်လို့ ဆယ့်ငါးနှစ်နဲ့ အထက်တန်းရောက်နေတာပါ) ယမန်နေ့က သောကြာနေ့ဖြစ်သည်။ သူမ ကျောင်းဆင်းချိန်၌ အိမ်ပြန်ရန် ဘတ်စ်ကားစောင့်နေစဥ် တေလေဂျပိုး လမ်းသရဲတစ်စုရောက်လာပြီး သူတို့နှင့်နေရန် သူမအား အတင်းအကျပ် ဖိအားပေးခဲ့၏။ တခြား ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ကျောင်းသားများရှေ့တွင်တော့ သူတို့က သူမနှင့် အတော်လေးရင်းနှီးနေဟန် ပြုမူကြသည်။ ထို့နောက် သူတို့က သူမအား လမ်းကြားတစ်ခုထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားခဲ့၏။ အကယ်၍ ရဲတစ်ယောက်သာ ဖြတ်မသွားခဲ့ပါက သူမသည် သေချာပေါက် အဖျက်ဆီးခံရလိမ့်မည်သာ။
