Chapter 121 : ကုသမှု
အချိန်တစ်ခုမျှ ကြာပြီးနောက် ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူမ၏ လက်အား ဖယ်လိုက်သည်။
"ဘယ်လိုလဲ"
တုလင်းက စိုးရိမ်နေသော အမူအယာဖြင့် မေးလိုက်၏။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူသည် ကျင်းယွင်ကျောင်း ပြောလာမည်ကိုလည်း သိချင်နေ၏။
အိမ်ထဲရှိ လူသုံးယောက်သည် သူမအား မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေ၍ ကျင်းယွင်ကျောင်းသည်လည်း စကားမပြောမီတွင် အနည်းငယ် ရှိုးတို့ရှန့်တန့်ခံစားလိုက်ရသေးသည်။
"ဦးလေးတု၊ မကြာသေးခင်က ပါးစပ်ထဲမှာ ခါးသလိုလို ဖန်သလိုလိုများ ခံစားရလား"
ဦးလေးတုက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
"အမှန်ပဲကွယ့်၊ အထူးသဖြင့် ဒီသွားက။ သူ့ကို သာသာလေးထိမိလိုက်ရုံနဲ့တင် မခံနိုင်လောက်အောင် ထိုးကိုက်နေတဲ့နာကျင်မှုကို အစပျိုးပေးလိုက်သလိုပဲ"
နာကျင်မှုက သူ့အား အမှန်တကယ် မစိုးရိမ်စေသော်လည်း သူစိုးရိမ်သည်က သူ၏အရသာခံဖုများကိုပါ ထိခိုက်လာလိမ့်မည်ကိုပင်။
"ဦးလေး မကြာသေးခင်က ဖျားသေးလားရှင့်"
ဦလေးတုက ထပ်မံ၍ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြန်သည်။
တုလင်းသည် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ကြည်ညိုလေးစားသွားတော့၏။ သူသည် ယခင်က ဖခင်ဖြစ်သူ ဆရာဝန်များဆီသွားလျှင် အဖော်လိုက်သွားတတ်၍ ထိုဆရာဝန်များက ဖခင်ဖြစ်သူအား သူ၏ အခြေအနေအကြောင်း မေးခွန်းများ မေးရန်သာ သိကြသည်။ မည်သူကမှ ဤမိန်းကလေးကဲ့သို့ တစ်ချက်ကြည့်ရုံနှင့် မသိနိုင်ပေ။
"ဆရာဝန်က ဘယ်ဆေးကို ညွှန်းသလဲဟင်။ အဖျားပျောက်ဆေးလား"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက မေးလိုက်၍ သူမ၏ အသံသည် ယခင်ကကဲ့သို့ပင် သိမ်မွေ့နေသည်။
သူမ၏ မေးခွန်းများကို နားထောင်ရင်း တုလင်း၏ မျက်လုံးများသည် မျက်လုံးချိုင့်ခွက်များထဲမှ ခုန်ထွက်လုနီးပါးဖြစ်လာပြီး သူမအား အားရပါးရ လက်မထောင်ပြလိုက်သည်။
