Chapter 28 : နင်က မိထွေးဖြစ်ချင်နေတာလား
"လုကျား၊ နင့်အသံကို လျှော့ပါဦး"
လုကျား၏ဘေးမှ မိန်းကလေးက သတိပေးလိုက်သည်။
သူတို့သည် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား မနှစ်သက်သည့်တိုင်အောင် သူတို့သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် တစ်ခါမှ ရန်စမရှိခဲ့ပေ။ ထို့အပြင် မနေ့က ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ အဖေဖြစ်သူက ကျောင်းသို့လာ၍ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်လုပ်ခဲ့ရာ လူတိုင်း စိတ်မသက်မသာဖြစ်ခဲ့ကြရ၏။ သူတို့သည် ထိုကဲ့သို့ အရှက်တရားကင်းမဲ့၍ အရေထူသောသူမျိုးကို တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးခဲ့။
"ငါ့ကို မတားနဲ့"
လုကျားက ဂရုမစိုက်ဟန်ဖြင့် ဆက်ပြောပြန်သည်။
"ငါက ဘာအမှားလုပ်မိလို့ ငါ့အသံကို ထိန်းပြောရမှာလဲ။ နင်တို့တွေ ဘာလို့ ဒီကိစ္စကို ဦးနှောက်နည်းနည်းသုံးပြီး စဥ်းစားကြည့်ကြလေ။ သူက ချောင်ဟုန်ယဲ့ရဲ့ အစ်မအရင်း မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူ့ကို ချောင်မိသားစုရဲ့အရိပ်အောက်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တာ။ သူက ကျောင်းရဲ့ ထိပ်ဆုံးကျောင်းသူတစ်ဦးတောင် ဖြစ်လာသေးတယ်လေ။ ဘယ်လိုအခွင့်အရေးနဲ့များ သူက သူတို့ကို သူ့ရဲ့မိဘတွေအဖြစ် အသိအမှတ်မပြုနိုင်ရတာလဲ။ မနေ့က ကိစ္စမှာလည်း ဦးလေးချောင် တအားဒေါသထွက်နေတာ အကြောင်းအရင်းရှိတယ်။ သူသာ အဲဒီလမ်းသရဲတွေနဲ့ ဇာတ်လမ်းမရှုပ်ခဲ့ဘူးဆိုရင် ကိစ္စတွေကလည်း ဒီလိုပြောင်းလဲသွားမှာ မဟုတ်ဘူး"
"နင် ဘာအဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ။ အဲဒီလမ်းသရဲတွေက အဖမ်းခံရပြီးပြီ။ ပြီးတော့ သူတို့က ပြောင်ကျဲနဲ့ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြဘူး"
စူးချူက လုကျား၏ ဝေဖန်စွပ်စွဲမှုကို ကြားသောအခါ ဒေါသတကြီး ဝင်ပြောလိုက်၏။
လူများသည် အဘယ့်ကြောင့် ကောလဟာလများ ဖြန့်ရသည်ကို နှစ်သက်ကြပြီး ပြဿနာကို မီးမွှေးရှာတတ်ကြသည်မှန်း သူမ နားမလည်နိုင်။
ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ မျက်ဝန်းများက အနည်းငယ် မှိန်ဖျော့သွားသည်။ သူမသည် စူးချူအား သူမ၏နောက်သို့ ပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး လုကျားဆီသို့ တည့်တည့်လျှောက်သွားလိုက်၏။
