Chapter 116 : အံ့ချီးဖွယ်သမားတော်တစ်ဦးကို ရှာဖွေခြင်း
ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ နေရာလွတ်နယ်မြေသည် မရေမတွက်နိုင်သော အခေါက်အချိုးများကြောင့် ဤကွင်းပြင်ထက် ပို၍ ကျယ်ဝန်းသည်။ ၎င်းက သူမ ကိုယ်ခံပညာလေ့ကျင့်ရန်အတွက်သာ ဖြစ်သည်ဟု ပြောနိုင်သော်လည်း ပို၍ အရေးကြီးသည်မှာ ၎င်းသည် သူမ၏ အသက်ရှုစွမ်းရည်နှင့် ကိုယ်ကာယလေ့ကျင့်ရန် ဖြစ်၏။
နေ့စဥ်နေ့တိုင်း သူမသည် သူမ၏ နေရာလွတ်နယ်မြေကို အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခု ကြာအောင် ပတ်ပြေးလေ့ရှိသည်။ ကျင့်ကြံခြင်းလမ်းညွှန်ထဲမှ အသက်ရှုနည်းလမ်းများနှင့် ပေါင်းစပ်လိုက်ပါက ယခုအချိန်တွင် သူမသည် ချွေးတစ်စက်မှ မထွက်ဘဲ ဆယ်ပတ်ခန့်ပြေးနိုင်ပြီဖြစ်၍ ဤငါးပတ်မှာ အေးအေးဆေးဆေးပင်။
"ငါ ဘီခန်းက တစ်ယောက်ပြောတာကို ကြားလာတာ၊ ကျင်းယွင်ကျောင်းမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ ကောလဟာလကလည်း ချောင်ဟုန်ယဲ့က လုပ်ဇာတ်ခင်းတာပဲတဲ့"
ပြေးနေသော်လည်း ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ နားတစ်ဖက်က အတင်းအဖျင်းများကို နားစွင့်ထားသဖြင့် အခြားသူများပြောနေကြသည်ကို ကြားနိုင်၏။
"ဖြစ်နိုင်လို့လား"
"အမှန်ပဲ ဟဲ့။ ချောင်ဟုန်ယဲ့က ကန်ကျင်းချန်နဲ့ ကျင်းယွင်ကျောင်းက ကျောင်းကို တူတူရောက်လာတာကို မြင်လိုက်တယ်ဆိုတဲ့ အချိန်ကတည်းက ငါ့သူငယ်ချင်းက သံသယဖြစ်နေတာ။ အခြားသူတွေလည်း အခြေအနေကို မသိကြပါဘဲနဲ့ အဲဒါက ရုတ်တရက်ကြီး အမှန်တရား ဖြစ်လာတာလေ"
ထိုမိန်းကလေးက ကာကွယ်ပြောဆိုလိုက်သည်။
ဘီခန်းသည် အေခန်း၏ နောက်တွင် ကွင်းတစ်ပတ်စာနီးပါး နောက်ကျကျန်ခဲ့သောကြောင့် သူတို့သည် လက်ရှိအချိန်တွင် အေခန်း၏ နောက်ကပ်ရက်မှ လိုက်ပါနေရဆဲပင်။ ဤစကားဝိုင်းအား ချောင်ဟုန်ယဲ့သည်လည်း ကြားလိုက်ရ၏။
သူမသည် အံကြိတ်လိုက်ပြီး နှလုံးသားက အေးစက်သွားသော်လည်း သည်းခံနေရုံသာ တတ်နိုင်သည်။
ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား အနောက်မှ မဆုတ်မနစ် စိုက်ကြည့်နေ၏။ သူမ၏ခြေလှမ်းများက နှေးကျသွားပြီး ပို၍ လေးလံလာသော်လည်း ကျင်းယွင်ကျောင်းကတော့ နှေးမသွားသေးဘဲ သက်တောင့်သက်သာ အရှိန်နှင့်ပင် ရှေ့သို့ ဆက်ပြေးနေသည်။ သူမသည် နားနားနေနေ လမ်းလျှောက်နေသည့်အလား လုံးဝမပင်ပန်းပေ။ ဤသည်က ချောင်ဟုန်ယဲ့အား ရုတ်တရက် ဂုဏ်ငယ်သွားစေ၏။
