Beyaz Gardenya

Bölüm 33: Eve Dönüş

Bölüm 33:
Eve Dönüş

🌺

🎵 KÖFN- Bi' Tek Ben Anlarım

*

Koskoca 4 yıl..

4 yıl geçmişti.

Üniversite hayatım boyunca pek arkadaş edinememiştim.

Daha çok derslerine odaklanmış, kendi içine kapanık biri olarak görülmüştüm. Aslında pek çok yere davet edilmiş, eğlence mekanlarına özel olarak çağırılmıştım. Ama ben, hep yalnızlığı tercih etmiştim.

Şimdi mezundum ve evime gidiyordum.

Otogardaki bankta oturmuş, beni düşüncelerimden ayıran saçları kırlaşmış amcanın sesiydi.

"Kızım senin otobüsün bu."

Teşekkür edip banktan kalktım. Valizimi muavine verip otobüsün cam kenarında bulunan yerime geçtim.

İçimde buruk bir heyecan vardı.

Düşünmek istemesem de aklımın bir ucunda hep o vardı. Adını dilime bile alamıyordum.

Her adını andığımda, zehir gibi içimi yakıyordu. Onu her düşündüğümde zihnim bulanıyordu. Anılar acımasız bir şekilde aklımla oyun oynuyordu.

Otobüsten indiğimde muavin valizimi elime verdi. Teşekkür edip, özlemle şehrimin havasını çektim içime. Ciğerlerime, anlık, yakıcı bir hava doldu.

Birkaç adım attığımda, bir arabanın arkasından önüme aniden kızlar atladı. Şaşkınlıkla sırıttım. Ekin, Ezgi, Duygu ve Zehre. Hepsi buradaydı.

"Sizin nereden haberiniz oldu benim geleceğimden?"

Ezgi "Haberimiz olur bizim," diye kıvırıp bana sarıldı.

Ekin küt saçlarıma baktı. "Saçlarını kestirmişsin." Dedi.

Buruk bir tebessüm ederek dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Değişiklik olsun istedim."

Zehre'ye döndü bakışlarım. Ağladı ağlayacak gözleriyle bana bakıyordu. Karnına kısa bir an gözüm değdi. Tekrar yüzüne kaldırdım bakışlarımı. Gözlerim anında dolmaya başlamıştı.

Hâlâ şaşkınlık içindeydim. Dün bana telefonda hamile olduğundan şüphelendiğinden bahsetmişti. Ona hemen test yapmasını, hatta emin olmak için birkaç tane almasını söylemiştim. Ama hepsinde sonuç aynıydı. Pozitif!

Zehre kollarını sıkıca boynuma doladı. Kulağıma "İyi ki geldin," diye fısıldadı.

Sırtını sıvazladım. "Her şey yoluna girecek merak etme."

Duygu "Ayaklarınıza gareziniz mi var?" diye hayıflandı. "Gidelim hadi."

🌺

Taksiden iner inmez annem koşarak bana sarıldı. Ona sıkı sıkı sarıldım. Onları çok özlemiştim.

Gözlerimi pencereme kaldırdım. En son, ilk yaz tatilinde buradaydım. Geldiğimin ertesi günü, onu göreceğim hayatta aklıma gelmezdi.

Hiç unutmuyorum. Kollarımı bağlamış penceremin önünde dikiliyordum o gün. Uçuşan tülümün arkasından görmüştüm onu. Sanki ilk kez görüyormuş gibi dizlerim titremişti. Hemen tanımıştım. Yürüyüşünü, elini saçına atışını.. Hiç unutmamıştım.

Kapımızın önünden geçerken, sanki benim orada olduğumu biliyor gibi başını pencereme kaldırmıştı. Nefesim boğazıma takılmıştı. Yüreğim kızgın korlarla imtihan oluyordu sanki o gün.

Bu acıya en fazla beş gün dayanabilmiştim. Hıçkırarak ağlayarak anneme yalvardığımı hatırlıyorum. Dayanamayıp isyan edişim, hala kulaklarımda çınlıyordu.

O gün; kaçar gibi çıkmıştım evden. O günden sonra, tatillerde annemler benim yanıma taşınmıştı.

Şimdi kaçacak yerim yoktu. Okulum bitmiş, evime dönmüştüm. Artık onunla aynı şehirde, hatta aynı sokaktaydık yeniden..

Annem benden ayrılıp yanaklarımı okşadı. Tufan bağıra bağıra gelip belime sıkıca sarıldı.

"Ablam geldi! Ablam geldi!"

Saçını okşayıp sarıldım. "Sen beni bu kadar çok seviyor muydun ya?"

"Evet." Kocaman gülümserken bana baktı.

Çenesini tutup yalandan kaşlarımı çattım. "Bana bak. Sanki sen biraz yakışıklı olmuşsun. Ama biraz. Onda bir kadar."

Kızmadı. Tekrar bana sarıldığında hepimiz güldük. Tufan'ın omzuna elimi koyduğumda başımı kaldırdım.

İşte o an; bu kadar çabuk gelmişti. Öleceğimi hissediyordum. Özlemin bu kadar acımasız olabileceği aklıma gelmemişti.

Sanki kör bir bıçak ağır ağır göğsümün ortasını deşiyordu.

Erman..

Adını defalarca dudaklarımın arasından dökmek istedim. Adını söylemeyi bile özledim. Ama onu içimde bir türlü affedemiyordum.

Sokağın kenarında dikilmiş, kaşlarını çatmış bana bakıyordu.

Bedeni daha iriydi. Belki de spora başlamıştı.

Şimdi o, yirmi dokuz yaşındaydı. Bense yirmi bir.

Değişmişti..

Benim gibi..

Yokluğuna alıştım derken, yeniden karşı karşıyaydım onunla. Meğer hiç alışamamışım. İlk günkü gibi yanıyordu içim..

Buna nasıl dayanacaktım, hiç bir fikrim yoktu.