Meyra liseye başladığı zamanlarda, en yakın arkadaşının abisine aşık olur. Dört yıldır ona gizliden gizlediği beslediği bir aşk vardır. Ama bir gerçek vardır ki; hiç bir şey gizli kalmaz!
Bahçelerinde olan Gardenya'lar Meyra için ayrı bir önem taşır...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎵 Evdeki Saat - Sustum
*
Erman ile düğün alışverişindeydik.
Üç ay önce beni istediklerinde, ailelerimiz önümüzdeki yaz nişan yapmak istiyordu. Ben nişan olayını istemediğimi dile getirdiğimde, birden önümüzdeki yaz düğün olmalarını söylemişlerdi.
Nişan yerine, düğün masraflarında Erman’a destek olmak istiyordum. Evimize onun yerine eşya almayı düşünmüştüm.
Şimdi nasıl olduğunu anlamamıştım ve evimiz bile tutulmuştu. İçini düşmek için yavaş yavaş alışveriş yapıyorduk.
Erman’ı zorla mağaza gezdireceğimi düşünürken, o benden hevesli görünüyordu. Evlenmek için daha sabırsızdı. Bunu her zaman dile getiriyordu zaten.
Erman çarşıda yürürken bir yandan beni taşıyordu. Çünkü ayaklarımda derman kalmamıştı. Elimi tutarak beni bir nevi çekeleyip duruyordu.
Elektronik bir mağazanın önünde durdu. “Buraya da bakalım çıkmışken. Televizyon yok daha. Süpürge, bulaşık makinesi, buzdolabı..”
“Erman..” diyerek böldüm lafını. “Hepsini bir günde bakmak zorunda değiliz. Lütfen artık oturalım.” Omuzlarımı düşürüp dudağımı büzdüm.
Saçlarıma gülümseyerek bir öpücük bıraktı. “Çok mu yoruldun?”
“Yoruldum. Acıktım. Tatlı istiyorum.”
Küçük bir kahkaha attı. “Tamam gel arabaya gidelim. İlk önce yemek yiyeceğimiz bir yere gidelim o zaman. Sonra eve gideriz.”
Erman ile hemen yemek yiyebileceğimiz bir yere oturmuştuk.
Vakit kaybetmeden yemek siparişi verdik. Biz gezene kadar neredeyse akşam olmuştu.
Neyse ki yemeğimiz de hemen gelmişti.
Erman “Hangi koltuk takımını beğendin?” diye sordu.
Ağzımdaki lokmayı yuttum. “Aklım hala ilk baktığımız yerdeki koltuk takımında.”
“Tamam.. ya yatak odası?”
“En son baktığımız yer. Kesinlikle. Dolabına ve içindeki kapasiteye bayıldım.”
“Yemek masasına hiç bakmadın.”
“Koltuk takımının yanındaki güzeldi.”
“O zaman yarın tekrar gider, anlaşırız. Düğüne üç ay varken getirseler nasıl olur?”
“Olur. Yavaş yavaş her şeyi yerine oturturuz en azından.”
Kolasından bir yudum alıp gülümsedi. “Yüzüne renk geldi, yemek yiyince.”
