Beyaz Gardenya

Bölüm 37: Güzel Günler Yakın

Bölüm 37:
Güzel Günler Yakın

🌺

🎵 Mavi Gri - Sen, Ben ve Anılarım

*

Eve döndüğümde saat neredeyse gece yarısını gösteriyordu.

Telefonumdan defalarca Zehre'yi aramıştım. Ama telefonuna cevap vermiyordu. Dayanamayıp Kadir abiyi aradığımda, o da telefonuna cevap vermemişti.

İçimde kötü bir his vardı.

Gece boyunca uyur uyumaz, zar zor sabahı yapmıştım. Zehre'den hala bir haber yoktu. Merakımdan ölecektim.

Başına bir şey mi geldi acaba diye düşünmeden edemiyordum.

Saatler sonra dayanamayıp hazırlanıp evden çıkmak için aşağı indim. Evine gidecektim. Başka çarem yoktu.

Annem beni gördüğünde "Nereye Meyra?" diye sordu. Ama sesi hesap sorar gibi değildi.

"Hava alacağım."

Kapıdan çıktım ve doğruca Zehre'nin evine adım atmaya başladım. Geldiğimden beri o eve gitmemiştim. Ama tek düşündüğüm Zehre idi.

Adımlarımı hızlandırırken bir yandan Zehre'ye bir şey olmasın diye dua ediyordum.

Sonunda soluğu onların kapıda aldım. Kalbim heyecanla ve korkuyla atıyordu.

Daha fazla beklemeden kapılarını çaldım.

Birkaç saniye içinde kapı açıldı.

Karşımda Yasemin ablayı görmek beni tedirgin etmişti. Çünkü oğluyla, birbirimizi üzmüştük.

Yüzünde buruk bir tebessümle "Hoş geldin Meyra," dedi.

"Hoş buldum Yasemin abla. Zehre evde mi? Onu çok merak ettim."

Yavaşça başını salladı. "Evde kızım, gel."

Tüylerim ürperdi. Hala bana 'kızım' diyordu. Erman'ın aksine benden nefret etmiyordu.

Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim.

Tam ardımdan kapı kapanırken Erman'ın odasının kapısı aralandı. Kalbim kasılırken, çok geçmeden kendisi çıktı.

Bugün çalışıyor olması gerekiyordu. Evde ne işi vardı?

Kaşlarını çatarak bana baktı. "Ne işin var senin burada?"

"Zehre'yi merak ettim. Ona ulaşamıyorum."

"Telefonunu ben aldığım için." Kaşlarını çatmıştı. Yüzü öylesine gergindi ki..