Tainted Series # 9 : The Billionaire's Regret (KNIGHT WHARTON SARMIENTO)

Chapter 15

Inayos ko ang aking sarili. Sa natitirang lakas ko at kahit durog na durog na ang puso ko taas noo akong naglakad palabas ng opisina niya. 

It's not my lost. 

"Miss Sam--"

"I'm o-okay, Mary. Thanks for letting me in." I managed to say even if my voice broke. I saw that she's teary eyed so I smiled sadly at her. "I have to go."

I was really trying my best not to breakdown in front of her but when when she closed our distance and hugged me, I lost it. I cried hard while hugging her. I can't take the pain anymore. It's so painful that I can feel my heart is breaking inside. 

"It's okay Miss Sam, it's okay. Things will be okay."

She was too quick to assist me going to the lift. At nang nasa elevator na kami doon niya ako hinayaang umiyak. I was sobbing hard. Wala na akong pakialam kung nakikita man ako ni Mary sa ganitong kalagayan o kung may nakarinig at nakakita mang ibang tao sa akin. Ang gusto ko lang sa mga oras na to ay makaalis sa lugar na ito at tuluyang malayo sa kanya.

I was shaking in pain. I was so hurt that I don't even know what to think and what to do. Gusto kong makalayo pero hindi ko alam kung saan ako pupunta. 

Ano na ngayon ang gagawin ko? Paano ko sasabihin sa mga magulang ko? I am such a disappointment. 

My mom will surely be hurt. My Dad, My Kuya Sandro and Kuya Joe will surely be mad. Lalong lumakas ang mga iyak ko. 

"Be strong Miss Sam. Malalagpasan mo din lahat ng 'to." I was crying hard. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin?

 Kulang ang salitang heartbroken sa nararamdaman ko ngayon. I was devastated. I was shattered into pieces. The world I build around him collapsed right through my eyes. The man whom I trusted my life with left me when I needed him the most.  Hindi lang ako kundi pati ang batang nasa sinapupunan ko. Ang batang walang kamuwang-muwang.  

I heard the elevator dinged. I quickly wiped the tears on my face and managed to look at Mary. Kita ko ang awa sa mga mata niya. 

"Miss Sam?"

"Thanks Mary, please go back to your work. I can manage myself now." I said pero ang totoo hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko. Ni hindi ko alam kung saan ako pupunta pagkatapos ko dito.

Kita ko ang pag-aalinlangan sa mga mata niya pero hindi ko siya pwedeng idamay sa ka-miserablehan ng buhay ko. She has a work and she need to go back there.

"Ihahatid na kita Miss Sam." I smiled sadly at her and shook my head. Hindi na kailangan.  "I'm fine, Mary. I'll be fine. Nakikiusap lang ako na sana kung ano man ang nalaman mo, please keep it to yourself." pakiusap ko sa kanya. Nakakaunawa itong tumango sa akin.

"I have to go now." I said, she nodded sadly.

I gather all my strength and walked past her going to my car. Napansin ko pang maraming tao ang nakatingin sa akin pero diritso lang ang lakad ko. Halos takbuhin ko na ang distansya ng sasakyan ko kahit nanginginig na ang mga tuhod ko. Pagdating ko sa loob ng sasakyan ko doon na ako umiyak ng umiyak. 

Doon ko ibunuhos ang lahat ng sakit at hinanakit ko para sa kanya. Doon ako nagwala. Lahat ng mga gamit na nakita ko sa loob ng sasakyan ko tinabig ko. Kulang na lang pati salamin nito ay basagin ko na rin. 

Pero kahit anong gawin ko para ilabas ang laht ng sakit na nararamdaman ko lalo ko lang nararamdaman ang sakit nito. Para itong sugat na binuhusan ng asido na lalo lang kumirot. Pero mas mabuti pa yung sugat dahil alam ko kung paano ko gagamutin. Alam ko kung sino ang aking lalapitan para hilumin ito.