Classmate

5

  Bir hafta boyunca okula gitmemiştim. Nedeni yendiğim okul travmasının geri gelmesiydi. Aklıma o gün Taehyung'un spor salonunda bana yaptığı şey geliyor, daha önce uğradığım zorbalıkların sesleri kulaklarımın çınlamasına neden oluyor, gözlerim doluyor ağlayacak hale geliyordum. Ellerimi kulağıma götürerek sıkı sıkı kapatıyor, sakin olmaya çalışıyordum ama gerçekten olmuyordu. Acı çekiyordum.

  Annem bu durumu fark etmiş olacak ki Jimin'leri çağırmıştı.

  Şu an yatağımda oturmuş, bana soru dolu bakışlarla bakan arkadaşlarımı süzüyordum. Ne diyecektim? Yıllar önce atlattığım travmayı yeniden yaşamaya başlıyorum mu diyecektim? Onlar bu travmayı atlatmamda büyük rol oynamışlardı ve bunun için çok çaba harcamışlardı. Şu an onlara bunu demem üzülmelerine neden olurdu.

  "Eee? Anlatmayacak mısın?" Jimin konuşmaya başladığında bakışlarımı dizlerimden çekerek ona yönlendirdim.

  "Neyi?"

  "Bir haftadır okula gelmemenden başlaya bilirsin." Seokjin dedi.

  "Sadece, sadece kötüydüm. Rahatsızdım. Sanırım hasta olmuştum." Evet bahanem buydu.

  "Ve bir hafta okula gelmemen nedense Taehyung'un sana zorbalık yaptığı günden sonra başladı. Sorun ne Jungkook?" Hoseok gözlerini üzerimde gezdirdiğinde başımı aşağı diktim.

  "Hiçbir sorun yok. Sadece tesadüf."

  "Tesadüflere inanmam." Jimin yanıma doğru yürüdü. "Travman mı geri gelmiş?" Elini omzuma koyduğunda susmaya devam ettim.

  Hoseok ve Seokjin meraklı bakışlarıyla bana bakmaya başladı.

  "Evet. Kabuslarım çoğalıyor. Her gün pembeye boyandığım o gün aklıma geliyor ve bu rahatsız ediyor."

  "Biliyoruz. Yıllarla okula gitmemenin nedeni bu." Jimin bana gülümsediğinde ona karşılık verdim.

  "Sonunda liseye başladın ve 11 sınıfta bu zorba geldi. Orta okulu okula giderek bile okumadın." Hoseok sinirle yerden kalktı.

  "O senden özür dilemeli." Seokjin'in söyledikleriyle diğerleri onu onayladı.

  "Hadi gidelim. Onu senden özür diletdireceğiz."

  "Hayır gerek yok." Kapıdan dönmelerine neden oldum. Zorla beni ayağa kaldırarlerken durmamak için direndim ama yapamadım.

  "Nerede olduklarını nereden biliyorsunuz?"

  "Unutma sen evdeyken biz okula gidiyorduk. Onlarla büyük çekişmeler yaşadık ve birçok şeyi öyrendik." Jimin açıklama yaparken kaşlarımı anlamışcasına kaldırdım.

  Evimiz ormana yakındı ve onlar beni çekiştire çekiştire ormanın yakını bir yere götürmüşlerdi. Küçük bir eve geldiğimizde içeride biri var mı diye bakmadan içeri girmişlerdi. Tabii bende onların peşinden.

  Her yeri dikkatle incelemeye başladım. Çok güzel bir yerdi ve burası büyük ihitmal Taehyung'ların karargahıydı.

  "Doğru tahmin Jungkook. Bura Taehyung'ların karargahı." Hoseok içimdekileri anlayarak sorumun cevabını verdi ve güldü.

  "Ooo bakın toplanma evimize kimler gelmiş." Üçü de şeytani sırıtışla başka odadan koridora geçerek bize bakarlarken başımı aşağı eğdim. Buraya gelmeyi ben değil arkadaşlarım istemişti.

  "Buradan nefret ettiğimizi ve sizin toplanma evinizin umurumuzda olmadığını biliyorsunuz. Buraya Jungkook için geldik." Jimin önüme geçerek Taehyung'un önünde durdu.

  "Evet neymiş küçük arkadaşınızın sorunu? Bize kadar geldiğinize göre sorun büyük." Yoongi kahkaha atarken Jimin ona yumruk atmamak için zor durmuştu. Yumruk yaptığı elinden tuttum. Bunun sakinleşmesine neden olacağını biliyordum.

  Jimin'in elinden tutarken bir şey fark ettim. Jimin rahatlayarak bana gülümserken Yoongi bakışlarını tutduğumuz ellerimize çevirmiş, sırıtışla parlayan yüzü öfkeli hâl almış, ellerini yumruk yapmıştı.

  Ölümcül bakışlarını bana çevirirken korkuyla elimi Jimin'in elinden uzaklaştırmıştım. Jimin kaşlarını çatarak bana neden böyle bir şey yaptığımı soran bakışlarla yüzümü tararken elinden kurtardığım elimi omzuna koyarak öyle rahatlamasını sağlamıştım.

  Önüne dönerek Taehyung'a bakmaya devam etti.

  "Evet. Hani geçen hafta Jungkook'a zorbalık yapmıştın ya."

  "Eee?"

  "Ondan özür dile."

  "Nedenmiş?"

  "Jungkook'un okul travmasının geri gelmesine neden oldun! Ondan özür dile yoksa seni burda parçalarım!"

  Taehyung bakışlarını bana yöneltti. Sorgulu bakışlarından ne yapmaya ya da ne sormaya çalıştığını anlamadım ama sonra Jimin'i çekerek önümde durduğunda dona kaldım. Tatlı bir yüz ifadesiyle sağ elini yüzüme doğru götürürken elimle sağ elini tutarak yüzüme dokunmasını engelledim.

  "Bunu asla yapmayacağım."

  "Zaten bunu ben istemedim. Zorbamdan benden özür dilemesini istemek aptallık."

  "İyi." Taehyung eski sırıtışını yüzüne yerleştirdi.

  "Zorbalığıma maruz kalan çocuk halinden memnun. O zaman bunun hakkında fazla konuşmaya gerek yok. Gidebilirsiniz."

  Umursamazlıkla dışarı çıktığımda arkadaşlarımda öfkeyle ardımdan geldiler.

  "Neden özür dilemesi için çaba göstermedin? Biraz zorlasan özür dilerdi."

  "Onun özürüne ihtiyacım yok. Özür dilese yine hiçbir şey değişmeyecek."

  Onları geride bırakarak evime doğru adımlamaya başladığımda öylece arkamda kalmışlardı. Şaşırmış ifadeleriyle.