Classmate

44

-Yoongi-

"Yani bu genç sınıf arkadaşın?" Kanepede babamla karşılıklı oturmuş sohbet ediyorduk. Jimin hakkında.

"Evet. Öğretmen proje vermişti onun için."

"Apartmana götürseydin ya."

"Namjoon'la Taehyung'u tanırsın baba. Onlar izin verirler mi rahat rahat ödev yapmamıza?" Kaşlarımı çatarak dedim.

"Tamam tamam. Ama yarın evine götür çocuğu. Ailesi merak eder."

"Tamam baba merak etme." Yüzümde hiçbir duygu belirginliği göstermezken rolumu mükemmel oynamıştım.

Kalkıp salondan çıktım. Annem ve Jimin beni kapının önünde bekliyordular.

"Evlenmek için babamın rızasını almıyorum canım anneciğim, sevgili Jimin. Bir günlüğüne burda kalması için izin aldım."

"İzin verdi mi yani?" Jimin meraklı gözlerle bana bakarken başımla onayladım.

"Aynı odada kalacağımızı dedim. Tek kişilik yatak getirilicek odama."

"Ne gerek var buna oğlum başka odada uyusun işte." Annem konuştu.

"Hayırrr. Lütfen beni yanlız bırakma Yoongi." Gözlerinden sahte yaşlar dökerken göz devirdim ve yukarı çıkmaya başladım.

"Jungkook'la sevdiğim çocukla en çok zaman geçirme yarışı mı yapıyorsunuz?" Odama doğru yürümeye başlarken Jimin de arkamdan geliyordu.

"Hayır. Ne alaka ya. Ben sadece..." odaya girdiğimizde arkadan kapıyı kapattım. "ben sadece karanlıktan korkuyorum." Cümlesi kahkaha atmama sebep olsada ciddi yüz ifadesini gördüğümde sessizleştim.

"Sen ciddi misin?" Şaşkın şekilde ona baktım. "Geceler nasıl uyursun?"

"Işığı kapatmıyorum aptal! Ayrıca annem sık sık bana bakıyor." Büzdüğü dudağına bakıp gülümsedim.

"Tamam özür dilerim bilemedim. Sorun yok odam zaten büyük."

"Odan evim kadar." Jimin bakışlarını odaya yönlendirdi.

"Evet bazen kayboluyorum evde." Güldüm.

Kapının tıklanmasıyla ikimizde oraya dönmüştük. Kapıya doğru yürüyerek kapını açtım.

"Efendim akşam yemeği vakti." Hizmetçilerden biri kapının önündeydi.

Dediğine göz devirdim ve başımı sallayarak beş dakikaya geleceğimizi dedim. Ah babamın aptal ev kuralları.

Kapıyı geri kapatırken Jimin merakla bana bakıyordu.

"Kim?"

"Ev hizmetçilerinden biri. Akşam yemeğine inmeliyiz hadi." Kapıyı açarak geçmesini sağladığım.

"Oh be sonunda yemek yiyeceğim." Neşeyle gülümsedi.

"Ha birde. Jimin babamın yanında biraz dikkatli ol. Yemeği de adam gibi ye. Bu soğukta ormanın yakınlığında kurtların olduğu yerde kalmak istemezsin diye düşünüyorum." Söylediklerimle başını olumsuz anlamda salladı.

"Hayır."

"İyi hadi."

Merdivenlerden inerken peşimden geliyordu. Sağa döndüm. Bekle yemek odası neredeydi? Oh hayır sol taraftaydı.

Kısa süreliğine yaşadığım kafa karışıklığı Jimin'in kıkırtılar sergilemesine sebep oldu.

"Artık sen bile on yedi yıllık evini tanımıyorsan ben asla yaşayamam burda." Söyledikleriyle güldüm ve yemek odasına girdim.