"ကလေး"
"......."
အသက်ရှူသံမှန်မှန်နဲ့ အိပ်ပျော်နေဆဲကောင်လေးရဲ့နားသယ်စပ်နားအား ကပ်ကာ ခေါ်နေပေမဲ့ ပိုးတုံးလုံးလေးမှာတော့ လှုပ်ပင်မလှုပ်
"ကလေး ကိုယ့်ကလေးလေး"
"ဟင်.အင်..အင်း...အဲ..."
မျက်လုံးကိုနည်းနည်းလေးတောင် ဖွင့်မကြည့်သေးပဲ ပျင်းကျော ဆန့်ကာ တွန့်လိမ်နေတဲ့ ကလေးငယ်ကို အသည်းယားလာလွန်းလို့ ပါးနှစ်ဖက်အားမွှေးကြူမိတော့သည်။
"ထတော့ကွာ"
"အင်း...အူဝါးး ဘယ်နှစ်နှာရီရှိပြီလဲ"
"လေးနာရီ"
ဟာ မနက်..အစောကြီး..ရှိသေးတာကို ဘာလို့...နှိုးနေတာလဲ.. လူကြီးရာ...ကလေး..အိပ်ချင်..မပြေသေးဘူးလ
"ပေးစရာရှိလို့ ထကွာ"
အိပ်ချင်မပြေသေးတာကြောင့် seokjin အသံမှာ အာလေး လျှာလေး လေး ဖြစ်နေသည်။
"ဟာ...နောက်မှ.. ပေးလို့..မရဘူးလား"
"မရဘူး ပြင်ရဆင်ရအုန်းမှာနဲ့ဆို နောက်ကျနေပြီကလေးရ"
"ဟမ် ဘာကို ပြင်ရ ဆင်ရ"
"ကဲပါ အပျင်းကြီးမနေနဲ့ မထရင်ကလိထိုးတော့မှာနော်"
"အာ့..ဟာ...လူကြီး...မလုပ်...ယား..တယ်"
ပြောတဲ့အတိုင်း အတင်း ကလိလိုက်ထိုးနေတာမို့ seokjin မထလို့မရတော့ ဒီအတိုင်းသာဆက်အိပ်နေရင်မကြာခင် အူတက်ပြီးသေ သွားလိမ့်မယ်
"ထပြီ ထပြီ မလုပ်နဲ့တော့"
အိပ်မှုံစုံမွှားနဲ့ ကောက်ထိုင်လိုက်တော့ လူကြီးကခုတင်ဘေး တင်ပါးလွှဲဝင်ထိုင်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက အရာတစ်ခုကိုဆွဲထုတ်ကာ seokjinလက်ထဲ ထည့်ပေးလာသည်။
"အင့်"
"ဟမ်...ဘာကြီးလဲ"
တွန့်ကျေနေတဲ့ စက္ကူလိပ်တစ်ခုနဲ့ ပတ်ထားတဲ့အထုတ်သေးသေးလေးတစ်ထုပ် သူ့လက်ထဲရောက်လာသည်။
"လက်ဆောင်လေ"
ဘာတဲ့ ဒီစက္ကူစုတ်က လက်ဆောင်တဲ့လား လူကြီးတို့ကဗျာမဆန်တတ်ပုံများ သူများတွေများ လက်ဆောင်ပေးရင် အထဲကပစ္စည်းကဘယ်လောက် အဖိုးတန်၏ မတန်၏ မသိခင် တန်ဆာဆင် ထုတ်ပိုးထားတဲ့ ပါကင်နဲ့တင်ဝမ်းသာပီတိဖြစ်ရတာမျိုး အခုသူ့ကျမှ စက္ကူနဲ့ထုတ်ပေးတယ်တဲ့လား
YOU ARE READING
သူဖန်ဆင်းသော (completed)
Fanficအမှားတစ်ခုကနေ အခြေတည်လာတဲ့ လူနှစ်ဦးရဲ့ချည်နှောင်မှုက ဘယ်လောက်တည်မြဲနိုင်မှာလဲ လေပူဖောင်းလေးတွေလိုပဲ သိပ်ကို လှပတယ်လို့ ထင်ရပေမဲ့ တခဏ ဆိုတဲ့အချိန်လေးအတွင်းမှာ တိမ်မြုပ်ပျောက်ကွယ်သွားရတာပါပဲ
