တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ညအလယ် လမင်းစီကအလင်းရောင်က ခန်းစီးက လိုက်ကာစတွေကို ဖြတ်ပြီး အခန်းတွင်း အလင်း လာဖျာကျနေသည်။
လမင်းကြီးက အေးချမ်းလိုက်တာ ဒါပေမဲ့ seokjin ရင်ထဲကအပူတွေကို ငြိမ်းအေးပေးဖို့ တော့ မစွမ်းနိုင်ဘူး ။ တလက်လက်တောက်ပရင်း အခန်းထဲ ပြေးလွှားနေတဲ့ ပိုးစုန်းကြူးလေးတွေကို လိုက်ငေးနေတုန်း အခန်းတွင်းဝင်လာတဲ့ တစ်စုံတစ်ဦးရဲ့ ခြေသံတဖျပ်ဖျပ် ၊ ကြားရတာ ရပ်သွားသည်က seokjin ဘေးကလွတ်နေတဲ့ အိပ်ယာစီ သူတက်လာခဲ့လို့ ဖြစ်သည်။
"ပြွတ်
ဒီနေ့ရော ကိုယ့်ကိုနှင်လွှတ်အုန်းမှာလား"
ပြင်းရှရှ အနမ်းတစ်ပွင့်ရယ် လေးလေးပင်ပင်ထွက်လာတဲ့ deep voiceအသံကြောင့် မခုန်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ seokjin နှလုံးသားလေးပြန်လည် အသက်ဝင် လာခဲ့သည်။
"ကိုယ်ကလေးနဲ့ အကြာကြီးခွဲမနေနိုင်ဘူး
ကိုယ့်ကို စိတ်ဆိုးပြေပါတော့လား...ဟင် "
ဘယ်သူကရော ခွဲနေချင်နေလို့လဲ seokjin လဲ လူကြီးလိုပဲ လူကြီးနဲ့ အကြာကြီးခွဲမနေချင်ပါဘူး။ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ အကြောင်းတရားတွေက seokjin အတွက် ဘယ်လိုမှ လွယ်လွယ်လက်ခံလို့ မရလို့သာ seokjin ဒီလောက်ထိ ဖြစ်ခဲ့တာ
" ကျွန်တော် ကရော ပျော်နေတယ်ထင်လို့လား"
"ဒါဆို ကလေးလဲ ကိုယ့်ကို လွမ်းနေတာပေါ့"
တိတ်ဆိတ်မှု တွေက ပေးလာတဲ့ဝန်ခံမှု တွေကြောင့် လွမ်းနေရတဲ့ ရင်ခွင်ငယ် နွေးနွေးလေးကို ပွေ့ဖက်ပစ်လိုက်တော့ ငြိမ်နေသည်။
^ထပ်ငိုနေတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား^
မသက်ာလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ထင်တဲ့အတိုင်း ကလေးရဲ့မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေ စိုစွတ်နေခဲ့ပြီ။
"ဟာ....ကျစ်"
ပိုတိုးလို့သာ ဖက်ထားရင်း အာရုံလွဲသွားအောင် နင့်နင့်သည်းသည်းအနမ်းတွေကို ဖန်တီးပစ်လိုက်သည်။
"မငိုနဲ့ မကြိုက်ဘူး အဲ့မျက်ရည်တွေကို ကိုယ်တကယ်မမြင်နိုင်လို့ မငိုပါနဲ့ကွာ"
နင့်နင့်သဲသဲ အနမ်းတွေနဲ့အတူ တနင့်တပိုးထွက်လာတဲ့ ရီဝေဝေ စကားလုံးတွေကြား seokjin ကိုယ်လေးမှာ နစ်မြုပ်လျှက်
YOU ARE READING
သူဖန်ဆင်းသော (completed)
Fanficအမှားတစ်ခုကနေ အခြေတည်လာတဲ့ လူနှစ်ဦးရဲ့ချည်နှောင်မှုက ဘယ်လောက်တည်မြဲနိုင်မှာလဲ လေပူဖောင်းလေးတွေလိုပဲ သိပ်ကို လှပတယ်လို့ ထင်ရပေမဲ့ တခဏ ဆိုတဲ့အချိန်လေးအတွင်းမှာ တိမ်မြုပ်ပျောက်ကွယ်သွားရတာပါပဲ
