ပျို (Complete)

Part.7 (Unicode)

မြတ်ထားပျိုဒီနေ့တစ်နေကုန် ဆေးရုံမှာလဲစိတ်မပါသလို၊ ဆေးခန်းထိုင်တော့လဲ အပြင်ကိုသာငေးကြည့်နေမိဆဲ။

" ကိုမြတ်ထားပျို တစ်ယောက်ယောက်လာမှာကိုမျှော်နေတာလားဟင်။ "

အကူကောင်မလေး၏စကား​ကြောင့် မြတ်ထားပျိုရှက်သွေးဖြာသွားရသည်။ သူမပြောသလို သူလဲတစ်ယောက်ယောက်လာမယ်လို့မျှော်လင့်နေမိတာပင်။ မနေ့ကကိစ္စနဲ့ ခေါင်များသူ့ကိုစိတ်ဆိုးပြီးမတွေ့ချင်တော့တာလားမပြောတက်။ အရင်ရက်တွေတုန်းကဆို ဆေးရုံကိုလာကြိုတက်သည်။ ဆေးရုံမှာလာမကြိုရင်လဲ ဆေးခန်းကိုတော့ ရောက်လာတက်စမြဲ။ ဒီနေ့တော့ အရိပ်အယောင်လေးတောင်မမြင်ရတာမို့ မြတ်ထားပျိုအလုပ်လုပ်ရတာလဲ စိတ်မပျော်တော့ချေ။

" သဇင်ရေ ဒီနေ့လူလဲပါးတယ်ဆိုတော့ အကိုတို့ဆေးခန်းအစောပိတ်ကြရအောင်။ "

ဖျော့တော့နေတဲ့ကိုမြတ်ထားပျိုမျက်နာဟာ အားမရှိတဲ့ပုံပင်။

" ဟုတ်ကဲ့ ဒါဆိုရင်လဲသဇင်ပဲဆေးခန်းပိတ်ခဲ့လိုက်မယ်လေ။ ကိုမြတ်ထားပျိုပြန်နားရင်နားလိုက်တော့။ လူကဖျော့တော့နေတာပဲ။ "

မြတ်ထားပျိုစိတ်ကြောင့် လူကမလန်းတာကို သဇင်ကသတိထားမိဟန်နဲ့ပြောလာသည်။ သူလဲသဇင့်ကိုဆေးခန်းသော့ပေးကာ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။

ဘာတွေလုပ်နေလဲခေါင်ရေ။ အကို့ဆီကိုလဲမလာဘူး။ မင်းအဆင်မှပြေရဲ့လား။

အတွေးများနဲ့မြတ်ထားပျို အိမ်အပြန်လမ်းလျှောက်ရတာတောင် လူကနှုံးခွေကာ အားမရှိဟန်။ ခေါင်ပြောသလိုပဲ သူတို့ကသူငယ်ချင်းတွေလိုတောင် ဆက်ပြီးခင်မင်ခွင့်မရှိတော့တတာလား။ အရင်လိုများဖုန်းခေါ်လေးမလားဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ မြတ်ထားပျိုဖုန်းကိုကြည့်မိတာလဲအကြိမ်ကြိမ်။ ဆေးရုံသာမက ဆေးခန်းလဲအရိပ်အယောင်မပြတဲ့ ခေါင်ဟာတစ်နေကုန်သူ့ဆီဖုန်းလေးတောင် တစ်ချက်စက်ဖော်မရ။

အိမ်အပြန်လမ်းကဒီလောက်ပျင်းစရာကောင်းလိမ့်မယ်လို့ မြတ်ထားပျိုမထင်ခဲ့မိ။

မြတ်ထားပျိုအိမ်ကိုရောက်တာနဲ့ အခန်းထဲတန်းဝင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ မေမေကသူ့ရှေ့မှာပိတ်ရပ်လို့နေသည်။ တမင်သူ့ကိုစောင့်နေဟန်တူသည်။