To the utmost (#2)

pilot

Tony’s pov

Κάθομαι στο τραπέζι της αυλής μαζί με τους μεγάλους.

Τα μικρά παίζουν εδώ γύρω και προσπαθώ να απολαύσω όσο χρόνο ηρεμίας έχω.

Τι καλές που είναι οι διακοπές των γιορτών.

Αλλά τελειώνουν γρήγορα οι πουτάνες.

-Και για πες πώς πάει το σχολείο κωλόμωρο;

Ρωτάει ο αγαπημένος μου ξάδερφος Alex.

Τον κοιτάω και σηκώνω το φρύδι μου.

-Σοβαρά τώρα; Περίμενα να ρωτήσεις πως πάει η εκπαίδευση κωλόγερε.

Με κοιτάει προσβευλημένος με τον χαρακτηρισμό που του απέδωσα.

-Τα τραβούσε ο οργανισμός σου.

Του απαντάει η Adria και γελάμε.

Αυτή η γυναίκα το πόσο την αγαπάω δεν λέγεται.

Στα δικά μου μάτια θα είναι για πάντα η μητέρα που δεν είχα.

-Εε ξέρει ότι στην εκπαίδευση πατώνεις οπότε είπε να ρωτήσει για άλλο τομέα.

Απαντάει ειρωνικά ο Apollo.

-Άντε γαμήσου.

Του λέω και γελάω.

Ξέρει ότι δεν μπορεί να με ρίξει.

Γιατί γαμάω και δέρνω σε όλα λόγω ηλικίας.

Δεν είσαι πολλές φορές 17.

Και στο σχολείο είμαι άριστος αλλά και στην εκπαίδευση μου.

Απλά δεν παθιάζομαι τόσο με το τελευταίο γιατί δεν με ενδιαφέρει πολύ η μαφία.

Ναι είμαι μέλος της αναγκαστικά αλλά ευτυχώς για το τομάρι μου την βρωμοδουλειά την έχει αναλάβει ο Apollo ως μεγαλύτερος.

Αυτός ο άνθρωπος…

Δεν είναι απλά ο αδερφός μου ούτε το είδωλο μου.

Είναι τα πάντα.

Αν δεν είχα αυτόν τώρα στην καλύτερη θα ήμουν στους δρόμους και στην χειρότερη νεκρός.

Ξαφνικά η Μar δίνει σφαλιάρα στο σβέρκο του Alex και λέει

-Αφήστε στον Tony ήσυχο μην σας διαλύσω στο τόσο δεν φτάνετε την τελειότητα του.

Εδώ υπερβάλει και οι δύο είναι απίθανοι τύποι και δεν το λέω μόνο επειδή είναι συγγενείς μου.

Ο Alex βγάζει ένα επιφώνημα πόνου και φωνάζει παραπονιάρικα

-Εγώ μια ερώτηση έκανα μόνο τι φταίω;

-Προκαταβολικά.

Του απαντάει και χασκογελάμε όλοι εκτός από αυτόν.

Πόσο το λατρεύω το δίδυμο Marex.

Είναι καταπληκτηκοί.

Ξαφνικά νιώθω κάτι κρύο στα μαλλιά μου και κατεπέκταση στην μπλούζα μου.

Νερό.

Όλοι χασκογελάνε και μόλις αντιλήφθηκα ότι για αυτό ευθύνονται οι μικροί σαδιστές.

-Ari, Adam;

Σηκώνομαι πολύ ψύχραιμος από την καρέκλα μου και γυρνάω μα τους αντικρίσω.

Κάνουν τους ανήξερους και σφυρίζουν αναμεταξύ τους.

Από που και ως που τα 9χρονα σφυρίζουν;

-Έχετε να πείτε κάτι για τα βρεγμένα μου μαλλιά;

-Την μπλούζα ξέχασες.

Πετάγεται από πίσω μου η Selini.

-Λεπτομέρειες.

Απαντάω απαξιωτικά και ξανά γυρίζω στα αγόρια.

-Οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά αλλά που να ξέρεις εσύ από αυτά.

Μου απαντάει πίσω και όλοι αφήνουν επιφωνήματα.

Γυρνάω την κοιτάω και γελάω.

Ναι αυτή είναι η οικογένεια μου.

Καθόλου συνιθησμένη αλλά γαμάτη.

Τους λατρεύω.

Ή τους γουστάρω πολύ όπως θα έλεγαν και οι συμμάθητές μου.

Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Γιατί ως γνωστόν όπου υπάρχει ιδιωτικό σχολείο, υπάρχει και δράμα.

Πολλλυυυ δράμααα.

Αλλά όπως ξανά είπα αυτό είναι άλλο θέμα.

Εσείς πρέπει να κρατήσετε ότι με λένε Tony, είμαι 17 χρονών είμαι ο μικρός αδερφός του αρχηγού της Ισπανικής μαφίας, έχω μία ασυνίθηστα υπέροχη οικογένεια, είμαι αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου στο σχολείο μου και …

Βασικά υπάρχει αυτό το και.

Νιώθω πως κάτι λείπει.

Δεν ξέρω τι.

Αλλά θα το μάθω.

Είμαι ο Tony και αυτή είναι η ιστορία μου…

Υ.Γ. Μην περιμένετε να είναι ίδια με του αδερφού μου.

 ________________________________
Καλή σας εσπέραν.
Ή καλύτερα μαλλον καλή σας νύχτα.
Είναι γιορτές και ως πολύ καλή που είμαι αποφάσισα να σας κάνω δώρο την ιστορία του Tony.
Ανυπομονώ να δούμε την εξέλιξη του!
Αυτά από μένα.
Μέχρι το επόμενο.
Adiós...