To the utmost (#2)

parte dos

Tony's pov

Μόλις χτύπησε για πρώτο διάλλειμα.

Τρέχω έξω από την τάξη μου για να βρω την παρέα μου.

Φτάνω στο στέκι μας και με περιμένει μια έκπληξη.

Ευχάριστη έκπληξη.

Ανάμεσα στα αγόρια βρίσκεται ο κοκκινομάλλης από χθες.

Από το πρωί δεν είχα δει ούτε αυτόν ούτε την αδερφή του.

Όταν έχω φτάσει αρκετά κοντά αφού τους χαιρετήσω όλους δίνω το χέρι μου στον κοκκινομάλλη.

Ακόμα δεν έμαθα το όνομά του.

-Me lliamo Tony.

-Hades( Άδης)

Μου δίνει εξίσου το χέρι του.

-Ουυ πολύ σκοτεινό.

Σχολιάζω και χαμογελάω ευγενικά.

Δείχνει λίγο ψυχρός αλλά όχι απαραίτητα κακός.

-Ισχύει δεν μπορώ να το αρνηθώ.

Απαντάει και για ένα δευτερόλεπτο κοιτάει κάτω χαμογελάει στον εαυτό του και μετά σοβαρεύει.

Περίεργος.

Δεν θέλει να τον βλέπουν πέρα από το προσωπείο του.

Με ιντριγκάρει.

-Εσύ δεν είσαι ο αρχηγός ποδοσφαίρου;

Ξανά ακούγεται η φωνή του.

-Ναι εγώ είμαι.

-Τι πρέπει να κάνω για να μπω στην ομάδα;

Ακούστηκε πολύ αποφασισμένος.

-Να σε εξετάσει ο προπονητής και αν σε περάσει είσαι στην ομάδα.

Μου γνέφει καταφατικά.

-Έχεις τον χρόνο για τις προπονήσεις;

-Ναι.

Οκέυ αυτό ήταν οριακά απότομο.

Λες να με αντιπάθησε επειδή είμαι αρχηγός;

Δεν νομίζω το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό παιχνίδι.

Αφού μας χαιρετάει πάλι απότομα αρχίζει να απομακρύνεται.