To the utmost (#2)

parte cincuenta y siete

Persephone's pov

Ακόμα δεν έχει ξυπνήσει.

Δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασαν.

Έχω φρικάρει.

Ξυπνά Άδη ξυπνά!

Το τέρας παραλίγο να τον σκοτώσει.

Ευτυχώς τον βρήκε σύντομα ο Mario.

Τώρα που λέμε για τον Mario είναι χάλια.

Πιο πριν έπαθε κρίση πανικού επειδή μπήκε και τον είδε.

Βγήκε έξω και δεν μπορούσε να παρει ανάσα.

Φώναζε, ούρλιαζε και κατέληξε να μην μπορεί να ανασάνει.

Ο γιατρός αναγκάστηκε να του βάλει μάσκα οξυγόνου για να τον συνεφέρει.

Όταν μπήκα μέσα στο δωμάτιο του και τον είδα κατάλαβα γιατί έπαθε κρίση πανικού ο Mario.

Ήταν ξαπλωμένος, παραδομένος πάνω στο κρεβάτι.

Το πρόσωπο του ήταν πρησμένο.

Και τα δυο του μάτια ήταν μελανιασμένα ενώ τα χείλη του ήταν πρησμένα και ματωμένα.

Τα ζυγωματικά του δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση.

Το ένα πόδι του ήταν περασμένο σε γύψο και το αριστερό του χέρι ήταν γεμάτο εγκαύματα.

Τι του έκαναν;

Θέλω να ξεράσω.

Ανακατεύομαι.

Όχι τον αδερφό μου.

Τον πλησίασα και χάιδεψα απαλά το κεφάλι του με τα ελάχιστα μαλλιά που είχε από το καινουριο του κούρεμα.

Στην μύτη του είχε περασμένα δυο σωληνάκια που νομίζω του σταθεροποιούσαν το οξυγόνο και στο δεξί του χέρι είχε σωληνάκια για τον όρο και ότι άλλο έπρεπε να περάσουν στον οργανισμό του.

-"Άδη ξυπνά σε παρακαλώ".

Είπα στα ελληνικά.

Δεν ξέρω τι να κάνω για να ξυπνήσει.

Αρχίζω και κλαίω σιγανά.

-"Έχουμε τόσα πράγματα να κάνουμε σήκω".

Είπα με λίγο περισσότερο νεύρο.

Το μηχανήμα δίπλα από το κρεβάτι του άρχισε να ανεβάζει αριθμούς.

Άρα ανεβαίνουν οι παλμοί του.

-Με ακούς έτσι;

Είπα έκπληκτη.

-"Δεν μου αρέσει να σε ακούω να κλαις".

Μου απάντησε με μια βραχνή φωνή στα ελληνικά.